Τελικά, αγαπάμε από οίκτο; Μια ανατριχιαστική ανάλυση του Στέφαν Τσβάιχ.
Το βιβλίο του Στέφαν Τσβάιχ « Επικίνδυνος οίκτος» δεν είναι ένα βιβλίο στο οποίο μπαίνεις απαλά είναι ένα βιβλίο στο οποίο βουτάς με το κεφάλι, αγκομαχώντας από τις κοφτερές ιδέες του και τα πονεμένα τρωτά σημεία του.
Παίρνει ένα νυστέρι στις ήσυχες γωνιές της ανθρώπινης σύνδεσης, αποκαλύπτοντας το επισφαλές τεντωμένο σχοινί που περπατάμε ανάμεσα στην εγγύτητα και τον κίνδυνο. Φανταστείτε την οικειότητα ως μια βελούδινη αγκαλιά αλλά και ως ένα ηλεκτροφόρο καλώδιο αυτό το βιβλίο σας μαθαίνει να αναγνωρίζετε την τάση.
Ο συνομιλητής του Φρόυντ δίνει μια βαθύτερη ανάλυση για τις ανθρώπινες σχέσεις και μας κάνει να νιώσουμε άβολα. Αυτή η συνθήκη είναι και η μόνη απαραίτητη για να συνεχίσουμε στον δρόμο της μεταμόρφωσής μας οπότε μη σας αποθαρρύνει.
(Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο παρακάτω)
7 αποφθέγματα από τον «επικίνδυνο οίκτο» του Στέφαν Τσβάιχ.
- «Ο κίνδυνος δεν βρίσκεται στον ίδιο τον δεσμό αλλά στις προσδοκίες που προβάλλουμε πάνω του.»
- «Η οικειότητα είναι μια συνομιλία μεταξύ δύο ψυχών, που μιλάει ψιθυριστά και σιωπηλά.»
- «Αυτό που μας δένει με τον άλλον δεν είναι η αγάπη από μόνη της, αλλά οι ανομολόγητες συμφωνίες που δημιουργούμε στις ήσυχες στιγμές.»
- «Το να αγαπάς σημαίνει να ρισκάρεις τον αφανισμό- το να αποφεύγεις την αγάπη σημαίνει να ρισκάρεις να μην υπάρξεις ποτέ πραγματικά.»
- «Φοβόμαστε την προδοσία των άλλων επειδή, κατά βάθος, αναγνωρίζουμε την ικανότητά μας να προδίδουμε.»
- «Ο οίκτος είναι δίκοπο μαχαίρι. Όποιος δεν ξέρει να τον χρησιμοποιήσει, πρέπει να μην καταπιάνεται μ’ αυτόν ποτέ. Στην αρχή ο οίκτος -όπως η μορφίνη- είναι μια ευεργεσία για τον άρρωστο, ένα γιατρικό, ένα καταπραϋντικό, που γίνεται θανάσιμο δηλητήριο όταν δεν ξέρεις τη σωστή αναλογία, το σημείο που πρέπει να σταματήσεις. Οι πρώτες ενέσεις κάνουν καλό, ησυχάζουν, σταματάνε τον πόνο. Δυστυχώς, η ψυχή, όπως κι ο ανθρώπινος οργανισμός, έχει μιαν απίστευτη ικανότητα προσαρμογής. Όπως τα νεύρα ζητάνε ολοένα μεγαλύτερη δόση μορφίνης, έτσι κι η ψυχή έχει ανάγκη από περισσότερο οίκτο και, στο τέλος ζητάει περισσότερο απ’ όσο μπορεί να της δώσει κανείς. Αναπόφευκτα, έρχεται η στιγμή που είσαι αναγκασμένος να πεις το “όχι”. Κι ο άρρωστος μισεί περισσότερο τον ευεργέτη του γι’ αυτή την τελευταία άρνηση, παρά αν αυτός είχε αρνηθεί απ’ την αρχή να τον βοηθήσει. Ναι, αγαπητέ κύριε υπίλαρχε, πρέπει να ‘ναι κανένας κύριος του οίκτου του, γιατί κάνει περισσότερο κακό κι απ’ τη μεγαλύτερη ακόμη αδιαφορία.»
- «Πρέπει να ‘ναι κανένας κύριος του οίκτου του, γιατί κάνει περισσότερο κακό κι απ’ τη μεγαλύτερη ακόμη αδιαφορία».
Διαβάστε περισσότερα λογοτεχνικά αριστουργήματα:
- Ελένη Γλύκατζη Αρβελέρ: «Αν είχα να δώσω μια συμβουλή στους νέους, θα ήταν να έχουν ένα…»
- 13 αποφθέγματα του Επίκτητου: «Δεν είναι η φτώχεια που προξενεί λύπη αλλά …»
- Μαλβίνα: «Είμαστε αλάθητοι στην επιλογή του εραστή μας, ιδιαίτερα όταν…»
- 20 αποφθέγματα που θα μπορούσαν να είναι ο τίτλος της «Μεταμόρφωσης» του Κάφκα
- Μας πήρε χρόνια να καταλάβουμε τη φράση του Ντοστογιέφσκι: «Τι είναι η κόλαση; Υποστηρίζω ότι είναι ο πόνος του να μην …»
- 15 αποφθέγματα του Μπουκόφσκι που σε ξεβολεύουν: «Αν έχετε την ικανότητα να αγαπάτε, αγαπήστε πρώτα τον εαυτό σας»
- Λιαντίνης: «Θα ‘ρθει μια εποχή που κάποιες γενεές θα πληρώσουν ακριβά αυτά….»
- Πώς θα καταλάβεις τι σημαίνει ζωή, σύμφωνα με τον Καζαντζάκη;
- Τζoν Στάινμπεκ: «Η γυναίκα κρατάει τη ζωή της στα χέρια της. Ο άντρας την…»
- Ζαν-Πωλ Ρίχτερ: «Τα γηρατειά είναι δυσάρεστα όχι γιατί δεν έχουν απολαύσεις, αλλά γιατί …»
- Ένα σπουδαίο δίδαγμα από το βιβλίο του Μπουκάι: «Εγώ είμαι υπεύθυνος για τη ζωή μου, για όλα μου τα βάσανα, για ό,τι…»
- Ζαν-Πωλ Ρίχτερ: «Τα γηρατειά είναι δυσάρεστα όχι γιατί δεν έχουν απολαύσεις, αλλά γιατί
