[dropcap size=big]Η[/dropcap]Η γέννηση λέει είναι το διάλειμμα που παρεμβαίνει στην ηρεμία της ανυπαρξίας και σηματοδοτεί την έναρξη μίας σύντομης πορείας, το όνομα της οποίας είναι «ζωή». Μία τέτοια πορεία δεν είναι προδιαγεγραμμένη, αλλά η εξέλιξή της εξαρτάται από τις επιλογές του ίδιου του οδοιπόρου. Για τον Νίκο Καζαντζάκη, ο οδοιπόρος της ζωής δεν θα μπορούσε να είναι κανείς άλλος παρά ο άνθρωπος∙ αυτός είναι που καταφθάνει στη γη μέσω της ένωσης σωμάτων και καλείται να αναζητήσει τον σκοπό της ύπαρξής του, να εκπληρώσει δηλαδή ένα χρέος που συμπληρώνει όσα δεν ειπώθηκαν από τους παλαιότερους και να «ετοιμάσει» αυτά τα οποία θα ειπωθούν από τους επόμενους. Αυτή η διαδικασία «συμπλήρωσης» και «ετοιμασίας» είναι που δίνει νόημα στην ανθρώπινη ζωή και συνεπώς στον ρόλο του ίδιου του ανθρώπου.
Εφόσον, όμως, μιλούμε για τον ρόλο του ανθρώπου σε αυτόν τον κόσμο, πρέπει να τονίσουμε
ότι πρόκειται για θεατρικό ρόλο. Για αυτό και το χρέος του ίδιου μπορεί να αποδοθεί πάνω σε μία θεατρική σκηνή, όπου ο ηθοποιός θα μετατρέπει σε φωνή και κίνηση τα μηνύματα της ασκητικής του Καζαντζάκη. H σκηνή αυτή βρίσκεται στο «Θέατρο Αριστοτέλειον», ενώ το έργο του Έλληνα συγγραφέα διεισδύει στη σκέψη έξι ηθοποιών και ενός σκηνοθέτη, οι οποίοι προσπαθούν να το μεταμορφώσουν σε μία «για όλους» παράσταση. Η προσπάθεια εμπνέει από μόνη της σεβασμό, δεδομένου ότι ένα φιλοσοφικό έργο δεν μπορεί να μεταφερθεί εύκολα πάνω στο σανίδι ενός θεάτρου.
Έτσι, η επίσκεψη στο Αριστοτέλειο κάθε άλλο παρά ανούσια θα μπορούσε να χαρακτηριστεί, άποψη που ενισχύεται και από το ότι η ερμηνεία των Νικήτας Τσακίρογλου, Κατερίνα Διδασκάλου, Σοφία Κομηνέα, Δημήτρης Γρηγοριάδης, Λευτέρης Βλάχος, Τίνα Λεωνορά πραγματικά αξίζει. Και μέσα από την επίσκεψη αυτή, δίνεται η ευκαιρία να περάσει η φιλοσοφία και ο στοχασμός στην καθημερινή ζωή, γεγονός που καταργεί το στερεότυπο «της άπιαστης» για τους κοινούς θνητούς φιλοσοφίας.
Κείμενο: Γιώργος Χιώτης (Lavart)
