Ο Οδυσσέας Ελύτης στο ποίημα «Πολλά δε θέλει ο άνθρωπος» εκφράζει τη συμπόνια του για τη δύσκολη μοίρα των φτωχών.
Ο Οδυσσέας Ελύτης έριξε φως στις αμυδρά φωτισμένες γωνιές της ύπαρξης, όπου οι σκιές παραμένουν και οι ψίθυροι της ανέχειας αντηχούν. Οι ζωές ξεδιπλώνονται σαν ξεχασμένα κεφάλαια σε ένα ξεπερασμένο μυθιστόρημα, χαραγμένα με το μελάνι των αντιξοοτήτων και λερωμένα από τα δάκρυα των ανομολόγητων θλίψεων. Μέσα στο μωσαϊκό της κοινωνίας, οι άποροι είναι οι κλωστές που συχνά παραβλέπονται, υφαίνοντας ιστορίες ανθεκτικότητας απέναντι στις αδυσώπητες κακουχίες.
Κάτω από το βάρος της οικονομικής ανισότητας, περιηγούνται σε έναν λαβύρινθο έλλειψης, όπου ο ρυθμός της πείνας γίνεται ένα στοιχειωτικό ρεφρέν. Κάθε μέρα ξεδιπλώνεται σαν μια λεπτή περγαμηνή, που φέρει το βάρος των ανεκπλήρωτων ονείρων και προσδοκιών που περιορίζονται στα δεσμά των περιστάσεων. Ωστόσο, μέσα στα άνυδρα τοπία της ένδειας, ανθίζει το εύθραυστο λουλούδι του ανθρώπινου πνεύματος – μια απόδειξη της αντοχής που αψηφά τους σκληρούς ανέμους της παραμέλησης. Ο Οδυσσέας Ελύτης λοιπόν ψιθυρίζει πως πολλά δε θέλει ο άνθρωπος για να είναι άνθρωπος.
Οδυσσέας Ελύτης, Πολλά δε θέλει ο άνθρωπος
Πολλά δε θέλει ο άνθρωπος
να `ν’ ήμερος να `ναι άκακος
λίγο φαΐ λίγο κρασί
Χριστούγεννα κι Ανάσταση
κι όπου φωλιάσει και σταθεί
κανείς να μην του φτάνει εκεί
Μα ήρθαν αλλιώς τα πράματα
τονε ξυπνάν χαράματα
τον παν τον φέρνουν πίσω μπρος
του τρώνε και το λίγο βιος
κι από το στόμα τη μπουκιά
πάνω στην ώρα τη γλυκιά
του τηνε παίρνουνε κι αυτή
χαρά στους που `ναι οι δυνατοί!
Χαρά στους που `ναι οι Δυνατοί
γι’ αυτούς δεν έχει χόρταση.
