Υπάρχει ένας ρομαντισμός στην εικόνα του βασανισμένου καλλιτέχνη, έτσι δεν είναι; Το είδος της φιγούρας που στο αμυδρό φως μιας μοναχικής λάμπας, κοιτάζει την άβυσσο και τη μετατρέπει σε κάτι βαθιά όμορφο. Η «ιερή» μελαγχολία! Έχουμε αναλύσει ξανά αυτό το ζήτημα κι αυτό το θέμα αναλύεται και εδώ!
Ο Ντάριο Φο ρωτήθηκε για τον σκοτεινό δαίμονα της κατάθλιψης, ή απάντησή του ήταν αφοπλιστικά ειλικρινής: «Συνέβη σε πολλούς καλλιτέχνες, συνέβη και σ’ εμένα». Για αυτόν η μελαγχολία δεν ήταν μια ασθένεια που έπρεπε να νικήσει αλλά ένα απαραίτητο αντίβαρο στη φωτεινότητα της ζωής.
Αν μπορούσαμε να εμφιαλώσουμε και να θεραπεύσουμε τη δημιουργική αγωνία που ώθησε τον Mistero Buffo στην ύπαρξη, θα το κάναμε; Θα έπρεπε; Οι προβληματισμοί του Φο, διανθισμένοι με την οξύτητα που τον χαρακτηρίζει, ρίχνουν μια σπόντα στην σύγχρονη ζωή μας.
(Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο παρακάτω)
Συμβαίνει σε πολλούς καλλιτέχνες. Συνέβη και σε εσάς. Υπήρχαν φορές που δοκιμάσατε κι εσείς τις συνέπειες εκείνου του σκοτεινού δαίμονα που σήμερα ονομάζουν κατάθλιψη; Ένας όρος τον οποίο νομίζω ότι χρησιμοποιούμε υπερβολικά.
Με ανησυχεί και με κάνει καχύποπτο όλη αυτή η μανία να θέλουμε να μεταμορφώσουμε σε παθολογία αυτό που μέχρι χθες ήταν ένα βασικό χαρακτηριστικό του ανθρώπινου χαρακτήρα.
Η μελαγχολία, η δυσθυμία, οι στιγμές που χάνεις το θάρρος σου είναι κομμάτι της ζωής του καθενός μας, άρα και της δικής μου.
(…)
Κι ύστερα, αυτές οι «μαύρες» περίοδοι μας δίνουν την ευκαιρία να ξανασκεφτούμε τον εαυτό μας, τον κόσμο.
Κάποιες φορές μάλιστα μας προκαλούν να γίνουμε πιο δημιουργικοί.
Γιατί λοιπόν να τις κατευνάζουμε με χάπια;
Βεβαίως, αν η ταλαιπωρία γίνεται πολύ έντονη, είναι καλύτερα να προσπαθήσουμε να την αντιμετωπίσουμε και με φάρμακα.
Έχω όμως την αίσθηση ότι τώρα πια έχουμε μπει στο μεγάλο βασίλειο των φαρμάκων και των φαρμακευτικών εταιρειών.
Στο πρώτο ελαφρύ σύμπτωμα, είτε είναι πονοκέφαλος είτε ψυχικός πόνος, έχουμε πάντα έτοιμο το χάπι που θα τα εξαφανίσει.
Θεωρούμε μια τέτοια λύση πιο γρήγορη και πρακτική από το να μάθουμε να ανεχόμαστε τον πόνο, είτε αυτός είναι σωματικός είτε ψυχικός, ή να ψάξουμε να βρούμε τις αιτίες.
Σε μια κοινωνία όπου το μόνο που μετράει είναι η αποτελεσματικότητα, όπου κανένας ποτέ δεν πρέπει να τα “παρατάει”, όπου η ασθένεια και ο θάνατος είναι κάτι που πρέπει να καταχωνιάζουμε σαν να είναι ντροπή, το χημικό πυροτέχνημα, είτε αυτό ονομάζεται φάρμακο είτε ναρκωτικό, έγινε από τη μια πλευρά η εμπορική επιχείρηση του αιώνα, από την άλλη η άνετη παρακαμπτήριος για να μεταμφιέζουμε αυτό που συχνά είναι μια ατομική ή κοινωνική δυσφορία.
Αν έδιναν στον Ροσίνι το Προζάκ, ποιος ξέρει πόσες υπέροχες μουσικές δεν θα είχε γράψει…
Διαβάστε περισσότερα λογοτεχνικά αποσπάσματα:
- Ακατάλληλος για ρομαντικούς; 11 αποφθέγματα του Μίλαν Κούντερα: «Η στιγμή που γεννιέται ο έρωτας: η γυναίκα …»
- Καρλ Γιουνγκ: «Όποιος θέλει να γνωρίσει την ανθρώπινη ψυχή πρέπει να…»
- 22 αποφθέγματα του Στέφαν Τσβάιχ: «Ο αληθινός άντρας αισθάνεται άσχημα όταν συνειδητοποιεί ότι μια γυναίκα…»
- 15 αποφθέγματα του Άλντους Χάξλεϋ: «Το ζήτημα για την επόμενη γενιά δεν θα είναι το πως θα απελευθερωθούν οι μάζες, αλλά…»
- 30 αποφθέγματα του Φιόντορ Ντοστογιέφσκι: «Είναι καλύτερο να είσαι δυστυχισμένος και να γνωρίζεις το χειρότερο παρά να…»
- 30 «ασυμβίβαστα» αποφθέγματα του Τσαρλς Μπουκόφσκι: «Είχα σταματήσει πια να αναζητώ τη γυναίκα των ονείρων μου. Απλά ήθελα μία που να…»
- Γουίλιαμ Φόκνερ: «Αν δεν ντρέπεσαι για τον εαυτό σου κάπου-κάπου, δεν είσαι…»
- Ελένη Γλύκατζη-Αρβελέρ: «Πραγματική απώλεια είναι όταν οι γυναίκες….»
