Καταρρίπτοντας αυτούς τους μύθους, αποκαλύπτουμε έναν πιο περίπλοκο και πολύπλευρο Σαίξπηρ, ενισχύοντας την κατανόηση των έργων του και του πολιτισμικού τους πλαισίου.
Η κληρονομιά του Σαίξπηρ έχει μπλέξει με μύθους και παρανοήσεις, ένα φαινόμενο τόσο διαδεδομένο που έχει τον δικό του όρο: “Bardolatry”. Με την πάροδο των αιώνων, αυτοί οι μύθοι, συχνά διαμορφωμένοι από τη λατρεία και τη γοητεία, συνέβαλαν σε μια αινιγματική αύρα γύρω από τον λογοτεχνικό γίγαντα. Ας ξεδιαλύνουμε μερικές διαδεδομένες παρανοήσεις, διερευνώντας το ιστορικό πλαίσιο και αποκαλύπτοντας μια πιο διαφοροποιημένη κατανόηση.
5 μύθοι για τον Σαίξπηρ
1. Η συγγραφική ιδιότητα του Σαίξπηρ:
Ένας επίμονος μύθος αμφισβητεί τη συγγραφική ιδιότητα του Σαίξπηρ, υποστηρίζοντας ότι δεν έγραψε τα έργα του. Αυτή η αντίληψη απέκτησε έδαφος μέσω της ταινίας “Ανώνυμος” του Roland Emmerich το 2011, προτείνοντας τον κόμη της Οξφόρδης ως τον πραγματικό συγγραφέα. Ωστόσο, τα ιστορικά αρχεία και το απίθανο μιας περίπλοκης συνωμοσίας καθιστούν τη θεωρία αυτή αβάσιμη. Η διάψευση τέτοιων μύθων δεν μειώνει το μεγαλείο του Σαίξπηρ, αλλά επιτρέπει μια πιο ακριβή εκτίμηση της ευρείας αναγνώρισής του στην εποχή του.
2. Πολύ μεγάλο λεξιλόγιο:
Μια άλλη κοινή πεποίθηση εκθειάζει το υποτιθέμενο εξαιρετικό λεξιλόγιο του Σαίξπηρ, που κυμαίνεται από 20.000 έως 30.000 λέξεις. Πρόσφατες αναλύσεις, ωστόσο, τοποθετούν το σχετικό μέγεθος του λεξιλογίου του Σαίξπηρ στη μέση μεταξύ των ομοτέχνων του της Αναγέννησης. Αυτή η επανεκτίμηση αμφισβητεί την έννοια της γλωσσικής του εξαίρεσης και υπογραμμίζει τον ρόλο του Πρώτου Φυλλαδίου στη διατήρηση ενός σημαντικού αριθμού έργων του.
3. Μορφωτικό υπόβαθρο:
Σε αντίθεση με την εσφαλμένη αντίληψη ότι ο Σαίξπηρ ήταν αμόρφωτος, τα στοιχεία δείχνουν ότι πιθανότατα φοίτησε στο Ελεύθερο Γυμνάσιο του βασιλιά στο Στράτφορντ. Αν και οι ακριβείς λεπτομέρειες της εκπαίδευσής του παραμένουν ασύλληπτες, το πρόγραμμα σπουδών παρόμοιων σχολείων της εποχής ευθυγραμμίζεται με την αποδεδειγμένη γνώση του Σαίξπηρ στα λατινικά και τα κλασικά κείμενα. Η ιδέα της “μικρής ή καθόλου εκπαίδευσης” του επιμένει παρά τις ιστορικές ενδείξεις για το αντίθετο.
4. Μοναχική καλλιτεχνία:
Η εικόνα της μοναχικής μεγαλοφυΐας του Σαίξπηρ, που διαδόθηκε από τις ανθολογίες, αμφισβητείται από τα στοιχεία της συνεργασίας. Οι μελετητές αναγνωρίζουν ότι η συνεργασία ήταν συνηθισμένη στο πρώιμο σύγχρονο θέατρο, με τη γλωσσολογική ανάλυση να υποδηλώνει ότι ο Σαίξπηρ συνεργάστηκε με δραματουργούς όπως ο Τζον Φλέτσερ και ο Τόμας Μίντλετον. Η αναγνώριση των συνεργατικών προσπαθειών αναδιαμορφώνει την αντίληψή μας για τη δημιουργική διαδικασία του Σαίξπηρ.
5. H ερωτική ποίηση που απευθύνεται σε μια γυναίκα:
Η υπόθεση ότι η ερωτική ποίηση του Σαίξπηρ γράφτηκε αποκλειστικά για μια γυναίκα αμφισβητείται από το ιστορικό πλαίσιο. Τα πρώτα 126 σονέτα, που πιθανώς απευθύνονται σε έναν άνδρα αγαπημένο με το όνομα “Mr. W.H.”, αποκαλύπτουν μια διαφορετική αφήγηση.
