Το ποίημα της Μαρίας Πολυδούρη για τον ανεκπλήρωτο έρωτα της για τον Καρυωτάκη δε θα μπορούσε παρά να γίνει ένα καταφύγιο για όλους τους απογοητευμένους του έρωτα.
Ο έρωτας της Μαρίας Πολυδούρη για τον Καρυωτάκη είναι η κύρια έμπνευση της ποίησης της και μας κάνει να αναρωτιόμαστε: Αντέχεται ο έρωτας; Δεν αντέχεται για αυτό και δε διαρκεί πολύ. Ποιο σώμα και ποια ψυχή να τον αντέξει για μεγάλο χρονικό διάστημα; Για αυτό μετά από λίγο καιρό αποχωρεί και έρχεται η αγάπη ή ο χωρισμός!
Τί φώναζε όμως η Μαρία Πολυδούρη στον Καρυωτάκη; Ο έρωτας της σαρωτικός και σιγοτραγουδιέται ακόμη και σήμερα μέσα από τα ποιήματά της. Ο Καρυωτάκης όταν πληροφορήθηκε πως έπασχε από σύφιλη χώρισε τη Μαρία, εκείνη προσπάθησε να τον κρατήσει στη ζωή της προτεινοντάς του να τη παντρευτεί και ας μην κάνουν παιδιά. Εκείνος αρνήθηκε λίγα χρόνια αργότερα, καθώς η Πολυδούρη είχε νέο σύντροφο και έμενε στο Παρίσι ο Καρυωτάκης αυτοκτονεί και δύο χρόνια αργότερα η Μαρία Πολυδούρη πεθαίνει από φυματίωση.
Όμως όλο αυτό το διάστημα που ήταν χώρια από τον Καρυωτάκη ο πόνος του έρωτα της για αυτόν ήταν μόνιμος συνοδός στη ζωή της και έφερε βαρύ φορτίο που ζούσε χώρια από τον μεγάλο ποιητή. Η ίδια του φώναξε «Μόνο γιατί μ’ αγάπησες γεννήθηκα γι’ αυτό η ζωή μου εδόθη» και η μοίρα απέδειξε πως αυτό δεν ήταν μια ποιητική υπερβολή, καθώς η Μαρία Πολυδούρη ερωτεύτηκε βαθιά τη ψυχή του Καρυωτάκη και την έφερε μαζί της σαν φυλαχτό, το οποίο την πήρε μαζί του όταν ο αγαπημένος της αποχώρησε από το θαύμα της ζωής. Ίσως, η μοίρα ήθελε να είναι μαζί τελικά με κάθε κόστος!
Όταν η Πολυδούρη έγραψε 5 ποιήματα για τη φυγή του Καρυωτάκη, του μεγάλου έρωτά της
Μόνο γιατί μ’ ἀγάπησες Μαρία Πολυδούρη (1902-1930)
Δέν τραγουδῶ, παρά γιατί μ’ ἀγάπησες
στά περασμένα χρόνια.
Καί σέ ἥλιο, σέ καλοκαιριοῦ προμάντεμα
καί σέ βροχή, σέ χιόνια,
δέν τραγουδῶ παρά γιατί μ’ ἀγάπησες.
Μόνο γιατί μέ κράτησες στά χέρια σου
μιά νύχτα καί μέ φίλησες στό στόμα,
μόνο γι’ αὐτό εἶμαι ὡραία σάν κρίνο ὁλάνοιχτο
κι ἔχω ἕνα ρῖγος στήν ψυχή μου ἀκόμα,
μόνο γιατί μέ κράτησες στά χέρια σου.
Μόνο γιατί τά μάτια σου μέ κύτταξαν
μέ τήν ψυχή στό βλέμμα,
περήφανα στολίστηκα τό ὑπέρτατο
τῆς ὕπαρξής μου στέμμα,
μόνο γιατί τά μάτια σου μέ κύτταξαν.
Μόνο γιατί μ’ ἀγάπησες γεννήθηκα
γι’ αὐτό ἡ ζωή μου ἐδόθη
στήν ἄχαρη ζωή τήν ἀνεκπλήρωτη
μένα ἡ ζωή πληρώθη.
Μόνο γιατί μ’ ἀγάπησες γεννήθηκα.
Μονάχα γιατί τόσο ὡραῖα μ’ ἀγάπησες
ἔζησα, νά πληθαίνω
τά ὀνείρατά σου, ὡραῖε, πού βασίλεψες
κι ἔτσι γλυκά πεθαίνω
μονάχα γιατί τόσο ὡραῖα μ’ ἀγάπησες.
