Το «Ταξίδι στην άκρη της νύχτας» του Λουί Φερντινάν Σελίν είναι μια ενστικτώδης εξερεύνηση της ζωής που δύσκολα ξεχνιέται.
Ο Λουί Φερντινάν Σελίν με την ωμή και διαπεραστική πρόζα του, ξεγυμνώνει τις ψευδαισθήσεις στις οποίες προσκαλούμαστε, αποκαλύπτοντας την αλήθεια της ύπαρξης μας. Αν και κάποιος δύναται να παρατηρήσει μια απογοήτευση στα γραπτά του, αυτό δεν αναιρεί τον αγώνα του για να εντοπίσουμε την εσωτερική μας θλίψη. Αυτή δεν είναι άλλωστε που πολλές φορές μας καταστρέφει, που μας φέρεται με σκληρότητα χωρίς καμιά επιείκεια;
Αδιάκοπος λοιπόν ο αγώνας του Σελίν κατά τη διάρκεια του προφητικού του ταξιδιού. Εμείς από την άλλη στεκόμαστε ακόμη εδώ, διαβάζοντας τα γραπτά του με τον φόβο να μην προδοθούμε απ’ την ίδια τη ζωή.
Κατερίνα Γώγου: «Σε ενοχοποιεί η αθωότητά σου και αυτά που της χρωστάς»
Λουί Φερντινάν Σελίν, Ταξίδι στην Άκρη της Νύχτας – Εκδόσεις Εστία
Κάλλιο να μην τρέφεις αυταπάτες, οι άνθρωποι δεν έχουν τίποτα να πουν ο ένας στον άλλο, το μόνο που κάνουν είναι να μιλάνε ο καθείς για τον καημό του, γνωστό αυτό.
Ο καθείς για την πάρτη του, η γη για όλους.
Πασχίζουν να τον ξεφορτωθούν πάνω στον άλλον τον καημό τους, τη στιγμή του έρωτα, μα τότε δεν πιάνει, κι ό,τι κι αν κάνουν, τον κρατούν ακέραιο τον καημό τους, και ξαναρχίζουν, πασχίζοντας γι’ άλλη μια φορά να τον πλασάρουν.
«Είστε ωραία, δεσποινίς», λένε.
Και τους παίρνει πάλι η ζωή, ως την επόμενη φορά που θα ξαναδοκιμάσουν το ίδιο κολπάκι. «Είστε πολύ ωραία, δεσποινίς!…»
Χώρια που κοκορεύονται εν τω μεταξύ ότι τα κατάφεραν να τον ξεφορτωθούν τον καημό τους, μα όλος ο κόσμος ξέρει πως δεν είναι διόλου αλήθεια και πως τον έχουν κρατήσει όλον δικό τους.
Καθώς σ’ αυτό το παιχνίδι γινόμαστε γερνώντας ολοένα πιο άσχημοι και σιχαμεροί, δεν μπορούμε καν να κρύψουμε τον καημό μας, τη χρεοκοπία μας, και καταλήγουμε μ’ εκείνη τη βρομογκριμάτσα φαρδιά πλατιά στη φάτσα, που παίρνει είκοσι, τριάντα χρόνια και βάλε να μας ανέβει εντέλει απ’ την κοιλιά στο πρόσωπο.
Γι’ αυτό υπάρχει ο άνθρωπος, γι’ αυτό και μόνο, για μια γκριμάτσα, που του παίρνει μια ζωή ολόκληρη να τη σχηματίσει, και που δεν καταφέρνει πάντα ούτε καν να την ολοκληρώσει, τόσο βαριά και περίπλοκη είναι η γκριμάτσα που θα’ πρεπε να κάνει για να εκφράσει όλη την αληθινή ψυχή του, δίχως να πάει τίποτα χαμένο.
