Όταν η πραγματικότητα δεν είναι παρά μια ψευδαίσθηση, πώς μπορεί κανείς να διακρίνει το ψέμα; Σταθήκαμε σ’ αυτή την απορία του Δημήτρη Λιαντίνη.
Ο Δημήτρης Λιαντίνης αναρωτιέται: άραγε, συνηθίσαμε να ζούμε μέσα στην υποκρισία ή τα όρια της αντίληψής μας δεν κατάφεραν να προσεγγίσουν την πολυπόθητη πραγματικότητα;
Ο αγαπημένος μας Λιαντίνης έγραψε για την υποκρισία της σύγχρονης κοινωνίας στο βιβλίο του Homo Educandus, ξεδιπλώνοντας ενδιαφέρουσες προσεγγίσεις για τις πολυπλοκότητες της ζωής.
Δημήτρης Λιαντίνης – Homo Educandus
Όταν σήμερα μιλάμε για υποκρισία, η αναφορά μας γίνεται σε κάτι τόσο αυτονόητο, όσο και ο αέρας που αναπνέουμε. Το συνήθισε το αίμα μας το καυσαέριο…
Όλες οι σκέψεις μας, όλες οι λέξεις και οι πράξεις μας είναι κίβδηλες ως το τελευταίο τους κύτταρο. Γεννιόμαστε μέσα στην υποκρισία, μεγαλώνουμε μαζί της, την σπουδάζουμε με ζήλο, την διδάσκουμε με φανατισμό. Κι όταν πεθαίνουμε, την αφήνουμε τρίτη Διαθήκη στα παιδιά μας.
Η υποκρισία μας σκεπάζει, όπως τα περιζώματα τα κρυφά μας μέρη.
Μας προστατεύει, όπως η νύχτα τις νυχτερίδες.
Μας δυναστεύει και μας βολεύει, όπως οι πάγοι τις πολικές αρκούδες.
Αν ξεφύγουμε λίγο από την προστασία της, κινδυνεύουμε να βρεθούμε είτε κατεργαραίοι του νόμου, είτε αφορεσμένοι από τις εκκλησίες, είτε πελάτες των ψυχιατρείων. Ριντίκολα, σαν το Θεόφιλο στην Πορταριά. Ή αυτόχειρες, σαν το Συκουτρή στον Ακροκόρινθο…
Αν μας γεννιέται η απορία ότι την υποκρισία (πανταχού παρούσα τριγύρω μας) δεν την βλέπουμε πουθενά, είναι γιατί μας λείπει παντελώς το αντικείμενο της παραβολής και το μέτρο της σύγκρισης.
Όταν δεν υπάρχει γύρω μας τίποτα το αληθινό, πώς να υποψιαστούμε ότι όλα είναι ψεύτικα;
Εκείνος-η που δεν βγήκε ποτέ του από το γηροκομείο, είναι φυσικό να μη φαντάζεται ότι στους δρόμους κυκλοφορούν ωραίοι έφηβοι και τρυφερά κορίτσια…
Ο Δημήτρης Λιαντίνης γράφει για τελευταία φορά ένα γράμμα προς την κόρη του
