Κριτική: «Ένα Τέλος και μια Αρχή» – Επίκαιρη αλλά άνιση οικολογική αλληγορία

Το μεν μήνυμα δυνατό, το δε φιλμ κατώτερο των προσδοκιών, αν και με κάποιες εμπνευσμένες στιγμές.

Η πλειοψηφία των ειδικών εκεί έξω συμφωνεί πως όσο περνάνε τα χρόνια, τόσο η οικολογία που γίνεται όχι απλά όλο και πιο επίκαιρη, αλλά όλο και πιο επείγουσα λόγω των δραματικών σχετικών αλλαγών που πρέπει να ενταθούν στο μέλλον. Υπό αυτό το πρίσμα, το φιλμ της Mahalia Belo θα όφειλε να είναι ό,τι πρέπει για τους σημερινούς καιρούς. Ενώ όμως οι προβληματισμοί που θίγουν το σενάριο εντάσσονται σ’ ένα αρκετά ρεαλιστικό πλαίσιο και αγγίζουν διάφορους τομείς, από την έλλειψη διατροφικών αποθεμάτων μέχρι την κλιματική μετανάστευση, η ιστορία που έχει να αφηγηθεί είναι λιγότερο δυνατή από το αναμενόμενο, με πολλές επαναλήψεις και ευκολίες που θα συγχωρούσε κανείς ευκολότερα σ’ ένα προϊόν μεγαλύτερης κατανάλωσης, όχι σε μια δημιουργία που σε πολλά σημεία φαίνεται να θέλει να διαθέτει και arthouse ευαισθησίες μεταξύ άλλων. Και η χρήση του συμβολισμού δυστυχώς είναι αρκετά κραυγαλέα για να παραδεχτεί κανείς καλλιτεχνικά, ειδικά στα πρώτα λεπτά και στην τελική εικόνα.

Επειδή η έμφαση δίνεται αρκετά περισσότερο στην περιγραφή ενός (ίσως όχι και τόσο μακρινού) μελλοντικού κόσμου όπου οι συνέπειες της κλιματικής αλλαγής πλέον είναι τόσο έντονα παρούσες που δεν γίνεται ν’ αγνοηθούν, η σκιαγράφηση των χαρακτήρων μένει αρκετά πίσω συγκριτικά, χωρίς μια εμβάθυνση που θα οδηγούσε και τον θεατή να επενδύσει συναισθηματικά περισσότερο σε όσα βλέπει πέραν ενός γενικού ενδιαφέροντος που αφορά κυρίως μια περιβαλλοντική ανησυχία για το τώρα στην πραγματικότητα. Κι επειδή υπάρχει κι ένας εμφανής περιορισμός σχετικά με τον προϋπολογισμό, είναι σε ανάλογο βαθμό και κάπως «φτωχή» η αναπαράσταση της συνθήκης που περιγράφεται, εσκεμμένα αποφεύγονται σκηνές που θα μπορούσαν να δείξουν κάτι σε μεγάλη κλίμακα. Ενώ και οι αντιδράσεις των ανθρώπων που αναγκάζονται να προσαρμοστούν σε μια εξαιρετικά δυσάρεστη νέα κατάσταση δεν μοιάζουν τόσο έντονες όσο θα περιμένουμε κανείς από ένα τέτοιο υποθετικό σενάριο, με τον νου να κάνει αναπόφευκτα συγκρίσεις με άλλες, πιο επώδυνες κινηματογραφικές δυστοπίες των τελευταίων ετών όπως τον « Δρόμο » του John Hillcoat.

Κάτι που παραδέχεται πάντως κανείς σε σχέση με την Belo είναι ότι διαθέτει ικανότητες στο να αποσπάσει πραγματικά καλές ερμηνείες από την πλειοψηφία των ηθοποιών της. Ειδικά η Jodie Comer φαίνεται να μπαίνει σταδιακά στη νοοτροπία της πρωταγωνίστριας από ταινία σε ταινία, κι εδώ πει τόσο για τη βαθμιαία ψυχολογική της εξουθένωση όσο και για την ανάγκη να διατηρήσει την ανθρωπιά της ως μητέρα και ως άτομο γενικότερα σ’ ένα φόντο όπου η επιβίωση δεν είναι δεδομένη. Δυνατές και οι παρουσίες τόσο του Joel Fry, που ξαφνιάζει θετικά με μια ευαλωτότητα που δεν είχε δείξει στη μέχρι στιγμής φιλμογραφία του, όσο και της Katherine Waterston που φιλοτεχνεί ένα σύνθετο πορτρέτο μιας γυναίκας που προσπαθεί να χτίσει αντοχές για να αντέξει μια ζωή νέα κανονικότητα, αλλά αναπόφευκτα «σπάει» ανά φάσεις λόγω πίεσης.

Δεν είναι μια δουλειά που δεν βλέπεται με ενδιαφέρον σε γενικές γραμμές, ωστόσο το «Ένα Τέλος και μια Αρχή» δεν καταφέρνει να είναι εκείνη η μεγάλη κινηματογραφική στιγμή που θα καθορίσει τον διάλογο που ανοίγει αυτήν τη στιγμή για περιβαλλοντικά ζητήματα παγκοσμίως, όπως πιθανότατα θα επιθυμούσε να είναι. Οι καλές προθέσεις που υπάρχουν, χρειάζονταν όμως περισσότερα για να προκύψει κάτι αληθινά αξιομνημόνευτο.

Κριτική: «Υπέροχες Μέρες» – Απόσταγμα σοφίας από τον Wim Wenders

Κριτική: Πάρις Μνηματίδης (Lavart)