Η Κική Δημουλά αρχικά ήταν γνωστή ως Βασιλική Ράντου πριν παντρευτεί τον ποιητή και πολιτικό μηχανικό Άθω Δημουλά το 1952.
Η ποίησή της Κικής Δημουλά, γραμμένη σε μια ξεχωριστή γλώσσα με σπάνιες λέξεις, νεολογισμούς και εκφραστικές αρχαϊκές μορφές έχει μεταφραστεί σε πολλές γλώσσες, όπως αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, ιταλικά, πολωνικά, βουλγαρικά, γερμανικά και σουηδικά.
Ορισμένα αποσπάσματα από το έργο της έχουν συμπεριληφθεί σε σχολικά εγχειρίδια. Αν και η μελοποίηση της ποίησής της αποτελούσε πρόκληση, ορισμένα ποιήματά της, προσαρμόστηκαν με επιτυχία σε μουσική από συνθέτες, όπως ο Θάνος Μικρούτσικος και ο Μάνος Ξυδούς.
Κατερίνα Γώγου: «Ξέρω πως ποτέ δε σημαδεύουνε στα πόδια. Στο μυαλό είναι ο στόχος, το νου σου ε;»
Κική Δημουλά: 10 καταθέσεις ψυχής και αποφθέγματα από τη ζωή της μεγάλης ποιήτριας.
1) «Φυσικά κι ονειρεύομαι. Ζει κανείς μόνο μ’ ένα ξερό μισθό;» Υπήρξε η ποιήτρια που μας πρόετρεψε στο όνειρο. «Η χρονικογράφος του εφήμερου», «η ποιήτρια της διπλανής πόρτας» όπως έχει γραφτεί. Εκείνη που έγραψε για την ψυχή των πραγμάτων, που αντιμετώπισε ως οντότητες αφηρημένες έννοιες: ψευδαισθήσεις, φόβους, ελπίδες, όνειρα…
2) «Κυνηγέ, υποπτεύομαι γιατί σκοτώνεις τα πουλιά. Τα απωθημένα σου φτερά εκδικείσαι. […] Ηρέμησε λοιπόν. Έχω κι εγώ ένα σωρό απωθημένους ουρανούς, μα δε σκοτώνω άστρα.» (Εκρηκτικό πόρισμα) «Όλοι σε λένε κατευθείαν άγαλμα, εγώ σε λέω γυναίκα αμέσως. Όχι γιατί γυναίκα σε παρέδωσε στο μάρμαρο ο γλύπτης κι υπόσχονται οι γοφοί σου ευγονία αγαλμάτων, καλή σοδειά ακινησίας. Γιατί τα δεμένα χέρια σου, που έχεις όσους πολλούς αιώνες σε γνωρίζω, σε λέω γυναίκα. Σε λέω γυναίκα γιατ’ είσ’ αιχμάλωτη.» (Σημείο αναγνωρίσεως)
3) «Αυτάρκες είναι μόνο το μάταιον.» (Καρτούν) «Τον έρωτα όχι, όχι εσύ, Ανάγκη, τον έρωτα τον έπλασε ο Θάνατος, από άγρια περιέργεια να εννοήσει τι είναι ζωή.» (Άτιτλο, από το βιβλίο “Τα εύρετρα”) Μέσα από συνεντεύξεις της:
4) «Ο κόσμος πρόκοψε με ανθρώπους που εν γνώσει της ματαιότητας, για να αντεπεξέλθουν τον πόνο της ματαιότητας, δημιούργησαν. Μπορείς λοιπόν να προχωράς, αρκεί να μη γονατίζεις στη σκέψη της ματαιότητας. Όλη η ζωή μας είναι μια εκκρεμότης; Αφού είμαστε θνητοί. Επειδή είναι προσωρινός ο άνθρωπος, γίνεται ενοχλητικός και διεκδικητικός αντίπαλος. Ενώ, αν μπορούσαν να διαρκούν οι χαρές που νιώθει, θα ήταν πολύ καλύτερος.»
5)«Πληγώνομαι, σημαίνει, κοντά στα άλλα, αποκτώ γνώσεις. Ε, με λίγη παραπάνω μελέτη της ματαιότητας, ένα Lower σοφίας κουτσά στραβά το παίρνεις.»
6)«Ο έρωτας δε θέλει χρόνο. Θέλει ταχύτητα.»
7)«Η μακρά ζωή μου κοντά στον ποιητή Άθω Δημουλά. Χωρίς εκείνον, είμαι σίγουρη ότι θα είχα αρκεστεί σε μια ρεμβαστική, αμαθή τεμπελιά, προς την οποίαν, ίσως και σοφά, ακόμα ρέπω. Του οφείλω το λίγο έστω που της ξέφυγα, την ατελή έστω μύησή μου στο τι είναι απλώς φωνήεν στην ποίηση και τι είναι σύμφωνον με την ποίηση, του οφείλω ακόμα την πικρότατη δυνατότητα να μπορώ σήμερα, δημόσια, να το μνημονεύω εις επήκοον της πολυπληθούς λήθης.»
8)«Από τα δικά μου παιδικά χρόνια, κρατάω μόνο την απουσία των γονιών μου. Ο καιρός εκείνος δεν ήταν πολύ ευνοϊκός για τα νιάτα. Ήταν μάλλον στερημένος. Έβγαινα ως τα σκαλάκια του σπιτιού μου γιατί ήταν πάρα πολύ αυστηρό το καθεστώς των γονιών μου. Δεν πήγα πουθενά, εκδρομή, δεν έζησα καθόλου νεανικά χρόνια. Ο,τι έγινε, έγινε στο Γυμνάσιο. Είναι γλυκύτατα όλα αυτά να τα σκέφτομαι τώρα κι ας ήταν τότε ενοχλητικά και δυσάρεστα. Τώρα αν μου δινόταν η ευκαιρία να ξαναζήσω τα ίδια και χειρότερα, θα το ήθελα πολύ».
10 + 4 αλήθειες του Ρεμπώ: «Η ζωή είναι μια φάρσα που πρέπει να την υπομείνουν όλοι.»
9)«Αν κάποιος την ώρα που διαβάζει ένα ποίημα πει «έτσι νιώθω κι εγώ» κι αν υποθέσουμε ότι αυτό τον βοηθάει, είναι για πέντε λεπτά. Τα επόμενα πέντε λεπτά περιμένει η ζωή απ’ έξω με το ντουφέκι της και τους πυροβολισμούς της. Και η ποίηση δεν μπορεί να προκαλέσει αφλογιστίες, ούτε αλεξίσφαιρο είναι η ποίηση.»
10) «Η θεματολογία μου είναι θέμα ιδιοσυγκρασίας», επαναλάμβανε. «Έχω μεγάλη σχέση με το θέμα μνήμη, επομένως αυτό επανέρχεται. Χρόνος, φθορά, απώλεια. Είναι ό,τι με βασανίζει και μου προκαλεί αγωνίες. Είναι μάλλον η φύση μου και όχι τα ίδια τα πράγματα. Νομίζω ότι εγώ είχα, όχι μια απαισιοδοξία, μια πίκρα. Δεν δικαιολογείται αλλιώς, από την ηλικία των δέκα επτά-δέκα οκτώ χρόνων να έχω μια πίκρα, μια μελαγχολία. Ούτε παθολογικό σύμπτωμα ήταν. Μάλλον πρέπει να ήταν κληρονομικό από τη μάνα μου. Μπορεί να μου ξεφεύγουν πράγματα, μνήμες, γιατί έζησα την Κατοχή, έζησα δύσκολα…»
