Η Κική Δημουλά επαναπροσδιορίζει τη μοναξιά μας μέσα από τη μεγαλοσύνη του σύμπαντος και τη μικρότητα του ανθρώπου. Ας μελετήσουμε τα μεγέθη.
Η Κική Δημουλά στο ποίημα «Γεγονότα» θέτει τη μοναξιά στο επίκεντρο με λέξεις που πλάστηκαν στην ιδιαίτερη πένα της, όμως καθώς ο συλλογισμός της αλλάζει τόνο το επίκεντρο μετατίθεται στη μεγαλοπρέπεια της φύσης και των μοναδικών γεγονότων που βιώνουμε καθημερινά, αλλά η τριβή της καθημερινότητας δε μας άφησε μάτια για να συνειδητοποιήσουμε την ομορφιά τους.
Στη τελευταία στροφή η φράση της Κικής Δημουλά «Μετὰ ἀπὸ τέτοια γεγονότα, τὸ γεγονὸς πὼς εἶμαι πάλι μόνη παρελείφθη» επισκιάζει την ανθρωποκεντρική αφετηρία μας και εγκαινιάζει την ύπαρξή μας μέσα στο όλον. Η μύηση της Κικής Δημουλά μέσα από αυτά τα γεγονότα αποκτούν μεταμορφωτικά πλαίσια που αξίζουν μελέτης απ΄όλους μας.
Το θεματικό ρεπερτόριο της ποιήτριας εκτείνεται στο κοσμικό και το σωματικό, εξερευνώντας την ευθραυστότητα της ύπαρξης και το αδυσώπητο πέρασμα του χρόνου. Είτε περιηγείται στα περιγράμματα του έρωτα, της απώλειας ή του αινίγματος της ταυτότητας, η ποίηση της Δημουλά έχει έναν μοναδικό τόνο.
Στα χέρια της Κικής Δημουλά, οι λέξεις μεταμορφώνονται σε δοχεία βαθύτατου προβληματισμού, προκαλώντας τους αναγνώστες να αντιμετωπίσουν τις ανείπωτες πτυχές του εσωτερικού «Εγώ». Η ποιητική της κληρονομιά αποτελεί μαρτυρία για τη διαρκή δύναμη της γλώσσας να φωτίζει τα σκοτάδια μας.
Γιάννης Ρίτσος: «Τι όμορφη που είσαι. Με τρομάζει ἡ ομορφιά σου. Σε πεινάω. Σε διψάω…»
Γεγονότα
Μόνη, ἐντελῶς μόνη,
περπατῶ στὸ δρόμο
καὶ πέφτω πάνω σὲ μεγάλα γεγονότα:
Ὁ ἥλιος σὰν ἐπειγόντως νὰ ἐκλήθη ἀπὸ τὴ Δύση
ἀφήνοντας ἡμιτελὲς τὸ δειλινό…
Σὲ λίγο ἡ νύχτα,
κρατώντας τοὺς ἀμφορεῖς τοῦ μυστηρίου,
τῶν ἰδιοτήτων της ἐπαίρετο,
ὅταν τὸ ρεμβῶδες μάτι της, τὸ φεγγάρι,
ἕνα ἀπρόδεκτο, λαθραῖο σύννεφο, πάτησε
καὶ τὴν τύφλωσε.
Τοῦ ἀτυχήματος τούτου
ἐπωφελήθηκε
κάποιος παράξενος κατάσκοπος
-τὸ μεσονύχτιο ὑποπτεύονται-
τὸ σύμπαν πυροβόλησε
καὶ τὸ ἄφησε ἀκίνητο…
Μετὰ ἀπὸ τέτοια γεγονότα,
τὸ γεγονὸς πὼς εἶμαι πάλι μόνη
παρελείφθη.
Η Κική Δημουλά έλεγε:
«Δεν νιώθω δημιουργός. Πιστεύω ότι είμαι ένας έμπιστος στενογράφος μιας πολύ βιαστικής πάντα ανησυχίας, που κατά καιρούς με καλεί και μου υπαγορεύει κρυμμένη στο ημίφως ενός παραληρήματος, ψιθυριστά, ασύντακτα και συγκεκομμένα, τις ακολασίες της με έναν άγνωστο τρόπο ζωής.
Όταν μετά αρχίζω να καθαρογράφω, τότε μόνον, παρεμβαίνω κατ’ ανάγκην: όπου λείπουν λέξεις, φράσεις ολόκληρες συχνά και το νόημα του οργίου, προσθέτω εκεί δικές μου λέξεις, δικές μου φράσεις, το δικό μου όργιο στο νόημα, ότι τέλος πάντων έχει περισσέψει από δικές μου ακολασίες με έναν άλλον, άγνωστο τρόπο ζωής»
Η Κική Δημουλά γεννήθηκε στις 6 Ιουνίου 1931 στην Αθήνα. Αναδείχθηκε σε μια από τις πιο επιδραστικές και διάσημες ποιήτριες της ελληνικής λογοτεχνικής σκηνής. Η ποίησή της χαρακτηρίζεται από φιλοσοφικό βάθος, ιδιαίτερη γλώσσα και εξερεύνηση υπαρξιακών θεμάτων.
Το λογοτεχνικό ταξίδι της Δημουλά ξεκίνησε τη δεκαετία του 1950 και η πρώτη της συλλογή, «Έρεβος»(1956), σηματοδότησε την απαρχή μιας διακεκριμένης καριέρας. Στη συνέχεια εξέδωσε πολλές συλλογές, μεταξύ των οποίων «Ερήμην» ,«Επί τα ίχνη» και «Το λίγο του κόσμου» (2000). Το έργο της συχνά εμβαθύνει στην πολυπλοκότητα της ζωής, του θανάτου, του χρόνου, του έρωτα και του ανθρώπινου ψυχισμού.
Το ποιητικό της ύφος χαρακτηρίζεται από μια σχολαστική χρήση της γλώσσας και μια βαθιά ενασχόληση με φιλοσοφικές έννοιες. Η Δημουλά έλαβε πολλές διακρίσεις για τη συμβολή της στην ελληνική λογοτεχνία, μεταξύ των οποίων το Κρατικό Βραβείο Ποίησης το 2002. Η ποίηση της Κικής Δημουλά έχει μεταφραστεί σε πολλές γλώσσες, επιτρέποντας στις βαθιές ιδέες της να φτάσουν σε ένα διεθνές κοινό. Έφυγε από τη ζωή στις 22 Φεβρουαρίου 2020, αφήνοντας πίσω της μια πλούσια ποιητική κληρονομιά που συνεχίζει να έχει απήχηση στους αναγνώστες.
Ο Ντοστογιέφσκι αναλύει τη διαφθορά των ανθρώπων στο όνειρο ενός γελοίου ανθρώπου
