Κική Δημουλά: «Ήθελα να περπατάμε στον δρόμο αγκαζέ. Εκείνος όχι. Το θεωρούσε …»

Η Κική Δημουλά, μια από τις πιο σεβαστές ποιήτριες της Ελλάδας, με τον λεπτό και συνάμα αιχμηρό στίχο της, αποτύπωσε τις διαβρώσεις του χρόνου, τις σκιές του έρωτα και την εύθραυστη επιμονή της μνήμης. Η ποίησή της είναι μια οικεία συνομιλία με την απουσία, όπου ακόμη και η απώλεια έχει φωνή.

Αν έχετε διαβάσει τα ποιήματά της το γνωρίζετε ήδη: Οι λέξεις της Δημουλά δεν μιλάνε απλώς. Αντηχούν. Ας βουτήξουμε στο ποιητικό της σύμπαν, μία φράση τη φορά.
(Διαβάστε τα αποφθέγματά της παρακάτω)

Η παραδοχή της Ελένης Αρβελέρ: «Αν διευθύνουν οι ανίκανοι, τότε…»

1.«Οι ανώτερες σπουδές μου ήταν η μακρά ζωή μου κοντά στον ποιητή Αθω Δημουλά. Χωρίς εκείνον, είμαι σίγουρη, ότι θα είχα αρκεστεί σε μια ρεμβαστική, αμαθή τεμπελιά, προς την οποίαν, ίσως και σοφά, ακόμα ρέπω. Δεν ήταν της γενικής αποδοχής άνθρωπος. Ηταν στεγνός αισθηματικά, αλλά ήξερε πολύ καλά όλη την ποίηση και αυτό με βοήθησε πολύ να τον έχω κοντά μου. Δεν του άρεσε το αίσθημα που χύνεται από πολλά ποιήματα. Ήταν ένα ευφυές και πολυδιαβασμένο πλάσμα. Εγώ μπροστά του έσβηνα από το χάρτη. Πάντα ήθελα να περπατάμε στον δρόμο αγκαζέ. Εκείνος όχι. Το θεωρούσε γελοίο. Ήμουν πάντα παραπονούμενη».

2.“Τα ακατόρθωτα -μη σε απασχολεί- θα τα προμηθευτώ εγώ.
Εσύ φέρε μόνο το χέρι σου στον ώμο μου
δέσ’ το για σιγουριά από μια φλέβα του λαιμού
άδειασέ με όλη μέσα”.

3.«Η αγάπη είναι ένα θύμα του σωματέμπορα εγωισμού μας. Αυτοί που αγαπάμε είμαστε ζωντανοί νεκροί. Επί πόσο μπορείς να αγαπάς κάποιον που δεν σ’ αγαπάει; Ο βασανισμός κάνει πολύ καλό στα αισθήματα αλλά όχι για πολύ. Θα πρέπει ο βασανιστής να ξέρει τις δόσεις. Δεν τις ξέρει όμως. Πληγώνομαι, σημαίνει, κοντά στα άλλα, αποκτώ γνώσεις. Ε, με λίγη παραπάνω μελέτη της ματαιότητας, ένα Lower σοφίας κουτσά στραβά το παίρνεις. Σε έναν χωρισμό κλαίμε μόνο για μας. Όταν είσαι ερωτευμένος θέλεις να δώσεις στον άλλο. Αυτό είναι ο έρωτας. Υπάρχει όμως και η τραγική κατάσταση ο άλλος να μην θέλει να πάρει αυτό που του δίνεις. Εκεί αρχίζουν οι μεγάλες συγκρούσεις».

4.«Ο έρωτας είναι σαφέστερος και ειλικρινέστερος από την αγάπη. Η αγάπη είναι μια λέξη η οποία προσφέρεται για πάρα πολλές χρήσεις. Αγάπη μητρική, συζυγική, αγάπη προς τον ανήμπορο ή προς αυτό που ονειρευόμαστε. Η αγάπη έχει πάντα τις εξηγήσεις της. Ο έρωτας δεν τις έχει. Αυτή η αγάπη δεν μας παρατάει σύξυλους να φύγει όπως μας παρατάει ο έρωτας. Είναι λέξη μεγάλης αντοχής. Δεν τη βλέπεις ξαπλωμένη κάτω και διαψευδόμενη όπως βλέπεις τον έρωτα. Η αγάπη είναι κι αυτή ένα αίσθημα που δε συμβαίνει ποτέ ταυτόχρονα και στους δύο και πεθαίνει πριν προλάβει να γεράσει. Αγάπη και έρωτας είναι μια διεκδίκηση, όχι μια κατάκτηση. Είναι μια πάλη».

5.«Ενας έρωτας θα μπορούσε, αλλά στα 88; Μακάρι να βρισκόταν. Δεν θα ντρεπόμουν καθόλου να ερωτευτώ, αλλά με ποιον; Με τον αέρα; Έχω κάθε διάθεση να αναστήσω αυτό το αίσθημα, ο άλλος το έχει; Πού τον εξασφαλίζουμε τον άλλον; Το πρόβλημα ήταν πάντα στη ζωή όλων μας και κυρίως των γυναικών, ο άλλος και η σύγκρουση μαζί του. Ο έρωτας κρύβει τον κίνδυνο να σε απελπίσει. Οι έρωτες δεν είναι άγγελοι. Είναι η στιγμιαία μεταμόρφωση που σου κάνει ο ενθρονισμός ενός αισθήματος καινούργιου».

6.«Υπάρχουν στιγμές που ο άνθρωπος θέλει κάποιον να τον αγκαλιάσει χωρίς να υπάρξει συνέχεια. Αυτή η στιγμή του αγκαλιάσματος είναι πάρα πολύ μεγάλη στιγμή, περιεκτική. Η αγκαλιά σε παίρνει ολόκληρο και σε προστατεύει. Σχεδόν δεν έχει σχέση με τον σαρκικό έρωτα».

Διαβάστε περισσότερα από τη φιλοσοφική πραμάτεια μας.