Κατερίνα Πολυχρονοπούλου: «Πόσες φορές δεν έχουμε αναρωτηθεί, αν η ζωή μας έδωσε αυτά που επιθυμούσαμε και ονειρευόμασταν.»

Η Κατερίνα Πολυχρονοπούλου, η σκηνοθέτις της παράστασης «Ο Γουόλτερ Μίττυ και ο Πανηγυρικός» που παρουσιάζεται στον Πολυχώρο Vault γράφει στη Lavart με αφορμή την παράσταση.

Τα τελευταία χρόνια η ενασχόλησή μου με το σύνολο του έργου του Ιάκωβου Καμπανέλλη, είναι ουσιαστική και ήδη έχω ανεβάσει αρκετά έργα του και στη γενέτειρά του, τη Νάξο αλλά και στην Αθήνα. Κάποια μάλιστα, είδαν για πρώτη φορά το φως της σκηνής. Φέτος, το ΥΠΠΟΑ ανακήρυξε το 2022 Λογοτεχνικό Έτος Ιάκωβος Καμπανέλλης. Στο πλαίσιο αυτό, δημιουργήθηκε αυτή η παράσταση, η οποία έκανε πρεμιέρα στον Πύργο Μπαζαίου, στο 22ο Φεστιβάλ Νάξου, στις 16 Αυγούστου 2022, όπου σημείωσε μεγάλη επιτυχία.

Τα δυο αυτά μονόπρακτα του Πατριάρχη του Νεοελληνικού Θεάτρου, είναι εξαιρετικά δείγματα της σύγχρονης θεατρικής δραματουργίας, στα οποία για άλλη μια φορά βλέπουμε τη διεισδυτική ματιά του συγγραφέα, σε δυο φαινομενικά διαφορετικά αλλά και με κοινά σημεία, μονόπρακτα – μονολόγους του. Το πρώτο, «Η μυστική ζωή του Γουόλτερ Μίττυ», είναι ελεύθερη απόδοση του διηγήματος του JamesThurber “ThesecretlifeofWalterMitty”.

Το έργο ανέβηκε το 1957 από τον Βασίλη Διαμαντόπουλο και από τότε εμφανίζεται τώρα στη σκηνή. Αυτό το έργο λοιπόν, με συγκίνησε βαθιά. Ο Γουόλτερ Μίττυ, το απόγευμα μετά τη δουλειά του, ασχολείται με το σκούπισμα και την τακτοποίηση του κήπου του σπιτιού του. Κάθε λίγο του απευθύνει τον λόγο η σύζυγός του κι εκείνος βρίσκει την ευκαιρία να χάνεται στις σκέψεις και τα όνειρά του, ευρισκόμενος σε πλήρη σύγχυση ανάμεσα στην ονειροπόληση και την πραγματικότητα.

Μην τολμώντας να αλλάξει τη ζωή του, άβουλος και παραιτημένος σε μια ισοπεδωτική καθημερινότητα, χωρίς εξάρσεις και απρόβλεπτες στιγμές, έχει ως μόνη διαφυγή του, το ταξίδι του, στους ήρωες των ονειροπολήσεών του. Πόσες φορές, δεν καταφεύγουμε στα όνειρά μας για να ξεφύγουμε από μια καθημερινότητα ανούσια, δύσκολη, μοναχική; Πόσες φορές δεν έχουμε αναρωτηθεί, αν η ζωή μας έδωσε αυτά που επιθυμούσαμε και ονειρευόμασταν. Πού αρχίζουν και τελειώνουν οι ευθύνες και οι επιλογές μας για όλα όσα κάναμε και για όσα δεν κάναμε.

Ο Καμπανέλλης, με την αγάπη του για τον άνθρωπο και τις αδυναμίες του, χωρίς να κρίνει και να κατακρίνει, αποδέχεται και καταδεικνύει, πόσα πράγματα μπορούν να σημαδέψουν και να οδηγήσουν το πέρασμά μας από το σύντομο ταξίδι της ζωής, σε διαδρομές που δεν μπορούσαμε να φανταστούμε όταν είμασταν νέοι, γεμάτοι ιδανικά και όνειρα για μια αλλιώτικη ζωή. Το ανήσυχο και διαρκώς εξελισσόμενο πνεύμα του συγγραφέα μας, για άλλη μια φορά πειραματίζεται και μας καθηλώνει άλλοτε με συγκίνηση και άλλοτε με το γνωστό χιούμορ που ενυπάρχει στα έργα του.

Το δεύτερο μονόπρακτο – μονόλογος, με τίτλο: «Ο ΠΑΝΗΓΥΡΙΚΟΣ» είναι μια πικρή κωμωδία.Αν και γράφτηκε την περίοδο της δικτατορίας, παραμένει τραγικά επίκαιρο, όπως και το σύνολο του έργου του τιμώμενου συγγραφέα, ο οποίος σχολιάζει τις διαχρονικές παθογένειες της Ελλάδας με ευφυή τρόπο, με χιούμορ καταλυτικό και πολλές ανατροπές. Όταν ο Δήμαρχος μιας μικρής επαρχιακής πόλης, προσπαθεί να εντυπωσιάσει τους εκλεκτούς καλεσμένους του, με αφορμή την απονομή τιμητικής πλακέτας σε έναν «ευεργέτη» του τόπου του, καταφέρνει το εντελώς αντίθετο αποτέλεσμα.

Μετά από πολλές ανατροπές και αστεία γεγονότα, η ανασφάλειά του, οι ενοχές του και ο ευερέθιστος χαρακτήρας του, τον οδηγούν στην απόλυτη καταστροφή της μέρας που θεωρούσε τη σημαντικότερη της ζωής του και της καριέρας του σαν Δήμαρχος διορισμένος και όχι εκλεγμένος. Οδηγείται στην αυτοκαταστροφή και τη γελοιοποίησή του.

Η συνεργασία με τον Δημήτρη Φραγκιόγλου είναι μια ακόμα ευτυχής συγκυρία και συντελεί στην άλλη πρόταση, που αποτελεί η παράσταση αυτή.

Κάθε φορά που ξεκινάω την ενασχόληση με ένα έργο του Ιάκωβου Καμπανέλλη, επιβεβαιώνομαι για το πόσο σημαντικό και διαχρονικό είναι το έργο του. Και χαίρομαι ιδιαίτερα που τώρα, με αφορμή τα 100 χρόνια από τη γέννησή του, με τις άπειρες εκδηλώσεις προς τιμήν του που γίνονται σε όλη την Ελλάδα αλλά και σε πολλές χώρες του κόσμου, παίζονται έργα του που έχουν εκδοθεί αλλά και κάποια ανέκδοτα, όπως «Η Μυστική ζωή του Γουόλτερ Μίττυ» και γίνεται πλέον αντιληπτό ότι αφ’ ενός δικαίως θεωρείται Πατριάρχης και Ανανεωτής του Νεοελληνικού Θεάτρου αλλά και πόσο σύγχρονα είναι τα έργα του, αν και γράφτηκαν αρκετά χρόνια πριν. Και στα δυο αυτά μονόπρακτα, για άλλη μια φορά βλέπουμε έναν Καμπανέλλη, πιο επίκαιρο από ποτέ!