Το απόσπασμα της Κατερίνας Γώγου, “Μου δείχνουν για να μου δείξουν ότι με αγαπούν / Τότε από ένα μακρινό τοπίο με βροχή”, μεταφέρει έναν οδυνηρό προβληματισμό για την πολυπλοκότητα των ανθρώπινων συναισθημάτων και τις αποχρώσεις της έκφρασης της αγάπης.
Ο πρώτος στίχος, “Μου δείχνουν για να μου δείξουν ότι μ’ αγαπούν”, υποδηλώνει μια επίδειξη ή επίδειξη στοργής. Ωστόσο, η επανάληψη της φράσης “για να μου δείξουν” υπονοεί μια ορισμένη κενότητα ή έλλειψη γνήσιας σύνδεσης σε αυτές τις επιδείξεις. Υπονοεί μια επιφανειακή επίδειξη αγάπης, που αφορά περισσότερο την πράξη της επίδειξης αγάπης παρά το αυθεντικό συναίσθημα που κρύβεται πίσω από αυτήν.
Κατερίνα Γώγου Τώρα όλο και πιο συχνά
Όλο και πιο συχνά έρχονται σπίτι μου
όλο και πιο συχνά κάνουν επισκέψεις μέσα
μαζί με ένα αέρα και μία ομίχλη μπαίνουνε
οι άλλοι στο δωμάτιο καπνίζουνε φιλιούνται
Αυτοί ανάμεσά τους κάθονται με ρούχα σκούρα πένθιμα
σα σε δεξίωση μία κηδεία
Τα ρούχα τους είναι μικρά τους πάνε κοντά στα μανίκια
θα πρέπει να τα έχουνε δανειστεί από άλλους ανθρώπου ψηλούς
ή από βεστιάριο σοβαρού ρεπερτορίου
Οι άλλοι στα δωμάτια κάνουνε άχρηστα πράγματα
καπνίζουνε φιλιούνται
Παλιές ατζέντες πέτσινες με πενταψήφια νούμερα
για να προσδιορίσω το χρόνο
Μου δείχνουνε και βρεγμένες φωτογραφίες ηθοποιών
με φαγωμένα πηγούνια
Μου δείχνουνε για να μου δείξουν πως με αγαπάνε
Στη συνέχεια από ένα μακρινό τοπίο με βροχή
πίσω από ένα τζάμι η βροχή, συνέχεια κοιτάνε
Δεν έχουνε σώμα γι’αυτό δεν έχουνε λόγο
Έχουν όμως να πουν με ένα κύκλο φωτεινό σαν ήλιος στο πρόσωπο
Σιωπηλά με παροτρύνουμε εγώ να μιλήσω
Οι άλλοι στα δωμάτια κάνουν άχρηστα πράγματα
τα δόντια κροταλίζουνε τα δείχνουν σαν γελάνε
Τώρα όλο και πιο συχνά έρχονται σπίτι μου
όλο και πιο συχνά μιλάω μαζί τους όλο και πιο… ασκούμε στη σιωπή.
Ο Καζαντζάκης μέσα από την Ασκητική: «Χρέος μας λοιπόν να συλλάβουμε τ’ όραμα»
