Κατερίνα Γώγου: «Δεν έχω κανένα συναίσθημα. Δεν αυτοθαυμάζομαι…»

Αν η ποίηση είχε μια σφιγμένη γροθιά και ένα  τσιγάρο να κρέμεται από τα χείλη της θα την έλεγαν Κατερίνα Γώγου.

Δεν ήταν απλώς μια ποιήτρια, ήταν μια καταιγίδα, μια γυναίκα που έφτυνε την αλήθεια στους δρόμους της Αθήνας, όπου η αδικία και η απόγνωση ήταν τόσο πραγματικές όσο η άσφαλτος κάτω από τα πόδια της.

Οι λέξεις της δεν ήταν φτιαγμένες για ομορφιά, ήταν όπλα, ωμά και αφιλτράριστα, ποτισμένα με το μελάνι της εξέγερσης.

Μέσα από αυτά τα δώδεκα αποσπάσματα θα ακούσετε τη φωνή της στο πίσω μέρος του μυαλού σας, να ψιθυρίζει, να φωνάζει, να αμφισβητεί όλα όσα νομίζατε ότι ξέρατε.
(Διαβάστε τα αποφθέγματά της παρακάτω)

Η Κατερίνα Γώγου δε βολεύτηκε στο κελί της ζυγίστηκε με το σκοτάδι: 10 αποφθέγματα που τάραξαν τη ψυχή μας

12 αποφθέγματα της Κατερίνας Γώγου.

1. «Ποιος είναι ο λόγος της ποίησης που βγαίνει απ’ το ποιώ και που σημαίνει πράττω; Ζητάω την απάντηση απ’ τους ακινητοποιημένους.»

2. «Τρομοκρατία: εξουσιάζω δια της βίας. Τρόμου. Και τρομοκράτης τι θέλει να πει; Δε θέλω απάντηση απ’ αυτούς που την επινοήσανε. Ζητάω απάντηση απ’ τους λαχανιασμένους».

3. «Εμένα οι φίλοι μου είναι μαύρα πουλιά που κάνουν τραμπάλα στις ταράτσες ετοιμόρροπων σπιτιών.»

4. «Η ζωή μας είναι άσκοπα λαχανητά σε κανονισμένες απεργίες ρουφιάνους και περιπολικά. Γι’ αυτό σου λέω. Την άλλη φορά που θα μας ρίξουνε να μην την κοπανήσουμε. Να ζυγιαστούμε. Μην ξεπουλήσουμε φτηνά το τομάρι μας ρε!»
(Τρία κλικ αριστερά)

5. «Άσπρη είναι η αρία φυλή, η σιωπή, τα λευκά κελιά, το ψύχος, το χιόνι, οι άσπρες μπλούζες των γιατρών, τα νεκροσέντονα, η ηρωίνη. Αυτά λίγο πρόχειρα
για την αποκατάσταση του μαύρου.»
(Το ξύλινο παλτό)

6. «Οι ρίζες είναι για να βγάζουμε κλαδιά και όχι για να επιστρέφουμε σ’ αυτές.»
(Τρία κλικ αριστερά)

7. «Ξέρω πως ποτέ δε σημαδεύουνε στα πόδια. Στο μυαλό είναι ο στόχος, το νου σου ε;»
(Απόντες)

8. «Πάρε με λοιπόν από δω. Θέλω να σου δείξω τα καλοκαιριάτικα θέατρα, πώς ζούνε το χειμώνα. Πόσο άδεια είναι τα σχολικά όταν έχουν αργία κι όλους τους φίλους που φύγανε και δεν μπορούν πια να με προδώσουν. Πάμε από δω πάμε εκδρομή σε μέρος που δεν έγινε, αφού στο ‘χω γράψει στο ‘χω πει, όπου κι αν πάτησα άφηνα αίμα, γι’ αυτό δεν μπορώ ποτέ πού να σταθώ κι όλο αλλάζω σεντόνια.»
(Ιδιώνυμο)