Το ποίημα μιλάει για την ουσία της ανθρώπινης σύνδεσης, τις ουλές που αφήνουν τα τραύματα του παρελθόντος και την ευαίσθητη φύση της στοργής. Τα λόγια της Γώγου μας προειδοποιούν ηχηρά, να προσεγγίζουμε την αγάπη, να έχουμε κατά νου τις αόρατες πληγές που κουβαλούν οι άλλοι. Η έκκλησή της για ευγένεια – «σε παρακαλώ να είσαι πολύ, πολύ προσεκτικός, στο πώς με αγκαλιάζεις»- αντηχεί με μια καθολική ευπάθεια, υπενθυμίζοντάς μας την τρυφερότητα που απαιτείται για την αληθινή κατανόηση και αγάπη του άλλου.
Η ποίησή της είναι μια απόδειξη της διαρκούς δύναμης των λέξεων να συλλαμβάνουν την πολυπλοκότητα του εσωτερικού μας κόσμου και να μας συνδέουν μέσω του κοινού πόνου και της ομορφιάς.
«Ιδιώνυμο» – Eκδόσεις Καστανιώτη Κατερίνα Γώγου
«… Είναι επειδή είμαστε παρέα με το παιδί
κι αμέτρητες φορές- αγκαλιά απ’τη μέση
μετρήσαμε τ’ άμέτρητα τ’ άστρα
και κείνα, που λέγανε για καλύτερα χρόνια
τα φάγαμε βγάζοντας κουβάδες με νερό,
για να μπορούν να ταξιδεύουνε για πάντα
τα πλοία που δεν άραξαν.
Κι είναι επειδή μια και κάτω
κατεβάσαμε όλα τα ξινισμένα κρασιά
και βγάλαμε τα σωθικά μας τραγουδώντας
γεμάτα παράπονο -παιδιακίσα πράγματα-
τον Ιούλιο κάποτε…
Γι’αυτό άμα κάνει κανείς μια κίνηση έτσι,
κάνουμε εμείς μια κίνηση πίσω
σα να μη φάμε ξύλο.
Γι’αυτό αν τύχει και μ’αγαπήσεις,
πρόσεχε σε παρακαλώ, πολύ πολύ,
πώς θα μ’αγκαλιάσεις.
Πονάει εδώ.
Κι εδώ. Κι εκεί.
Μη!
Κι εδώ. Κι εκεί.
