Στο «Στον ουρανό του τίποτα με πολύ λίγα», η Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ μας προσκαλεί σε μια σφαίρα ενδοσκόπησης και υπαρξιακών στοχασμών, όπου η λεπτή ισορροπία ανάμεσα στη ζωή και το θάνατο, την παρουσία και την απουσία, διερευνάται με βαθιά ευαισθησία.
Μέσα από την υποβλητική και μινιμαλιστική γλώσσα της, η Αγγελάκη-Ρουκ ξεφλουδίζει τα στρώματα της ύπαρξης, αποκαλύπτοντας τις εγγενείς αντιφάσεις και την εύθραυστη ομορφιά που καθορίζουν την ανθρώπινη πείρα μας.
Κοιτάζοντας μέσα από την κλειδαρότρυπα της ζωής, η ποιήτρια γίνεται σιωπηλός παρατηρητής, προσπαθώντας να αποκρυπτογραφήσει την αινιγματική δύναμη που διέπει τις νίκες και τις ήττες μας. Παλεύει με την έννοια των αξιών, υπονοώντας ότι πρόκειται για παροδικές κατασκευές που επιβάλλονται στη σωματική μας ύπαρξη, η οποία τελικά διαλύεται στο τίποτα. Ωστόσο, εν μέσω αυτής της παροδικότητας, υπάρχει μια αδιάκοπη αναζήτηση της κατανόησης και του νοήματος.
11 Ελληνίδες ποιήτριες που έδωσαν τα χρώματά τους στη λογοτεχνία
Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ – «Στον ουρανό τού τίποτα με ελάχιστα»
Από την κλειδαρότρυπα κρυφοκοιτάω τη ζωή
την κατασκοπεύω μήπως καταλάβω
πώς κερδίζει πάντα αυτή
ενώ χάνουμε εμείς.
Πώς οι αξίες γεννιούνται
κι επιβάλλονται πάνω σ’ αυτό που πρώτο λιώνει:
το σώμα.
Πεθαίνω μες στο νου μου χωρίς ίχνος αρρώστιας
ζω χωρίς να χρειάζομαι ενθάρρυνση καμιά
ανασαίνω κι ας είμαι
σε κοντινή μακρινή απόσταση
απ’ ό,τι ζεστό αγγίζεται, φλογίζει…
Αναρωτιέμαι τι άλλους συνδυασμούς
θα εφεύρει η ζωή
ανάμεσα στο τραύμα της οριστικής εξαφάνισης
και το θαύμα της καθημερινής αθανασίας.
Χρωστάω τη σοφία μου στο φόβο∙
πέταλα, αναστεναγμούς, αποχρώσεις
τα πετάω.
Χώμα, αέρα, ρίζες κρατάω∙
να φεύγουν τα περιττά λέω
να μπω στον ουρανό τού τίποτα
με ελάχιστα.
24 μεγαλειώδη αποφθέγματα του Ντοστογιέφσκι: Μια αιώνια πάλη μεταξύ πίστης και αμφιβολίας
