Το μοναδικό ανέκδοτο μυθιστόρημα του Νίκου Καζαντζάκη, “Ο Ανήφορος”, είδε το φως της δημοσιότητας το 2022. Μάλλον δεν το πήρατε είδηση και τα παρακάτω αποφθέγματα θα σας δώσουν μια γεύση από το έργο του.
Το εσωστρεφές έργο του Νίκου Καζαντζάκη ξεχωρίζει για τη βαθιά και λυτρωτική αίσθηση της μελαγχολίας του. Πρόκειται για ένα διαχρονικό έργο από το οποίο αντλούμε σημαντικές γνώσεις για τη ζωή, αντιμετωπίζοντας τα υπαρξιακά μας ερωτήματα.
Στον Ανήφορο, ο συγγραφέας καταπιάνεται με σκέψεις για τη ζωή και τον θάνατο, παρουσιάζοντας μια χαρακτηριστική αντίθεση με τον πιο συγκρατημένο και απολλώνιο χαρακτήρα του Ζορμπά. Ο Ανήφορος είναι γεμάτος συμβολισμούς και αποπνέει μια ζοφερή ατμόσφαιρα. Ενίοτε, αναδύει τη δραματική ατμόσφαιρα που θυμίζει τα έργα του Σαίξπηρ, γεγονός που αποδεικνύεται ιδιαίτερα από τις σαφείς αναφορές σε έργα όπως η Τρικυμία προς το τέλος του βιβλίου. Ταυτόχρονα, φέρει αυτοβιογραφική χροιά που μοιάζει με το αγαπημένο έργο του Καζαντζάκη «Αναφορά στον Γκρέκο».
Ο Καζαντζάκης μέσα από την Ασκητική: «Χρέος μας λοιπόν να συλλάβουμε τ’ όραμα»
10 χαμένα αποφθέγματα του Νίκου Καζαντζάκη
1.Δε με νοιάζει ο θάνατος» συλλογίζουνταν «με νοιάζει η φθορά· αυτή εξευτελίζει τον άνθρωπο. Αυτήν πρέπει να νικήσω…»
2.Ο Θεός να μη δώσει του ανθρώπου τα όσα μπορεί να βαστάξει.
3.Αντέχει ο άνθρωπος, κυρά μου, είπε ο Μανολιός, αντέχει. Το σίδερο, η πέτρα, το διαμάντι δεν αντέχουν, ο άνθρωπος αντέχει.
4.Στη σημερινή κρίσιμη ιστορική στιγμή, όπου οι δυο κόσμοι πάνοπλοι συγκρούουνται με τόση μοιραία αναγκαιότητα, το να ’σαι λεύτερος θεωρείται ύποπτο κι επικίντυνο. Ύποπτος θεωρείται σήμερα ο άδολος λογισμός.
5.Όταν τα βλέπεις από ψηλά όλα τούτα τα κομμάτια της γης, νιώθεις πως είναι ένα, πως σύνορα δεν υπάρχουν και πως μονάχα ο νους που βλέπει από πολύ χαμηλά μπορεί να μισήσει.
6.Δεν υπάρχει θάνατος, δεν υπάρχει θάνατος・ το ξέρουμε πια καλά εμείς οι δυο・ υπάρχει αγάπη.
7.Σκλάβοι γεννηθήκαμε και πολεμούμε όλη μας τη ζωή να γίνουμε ελεύτεροι.
8.Ένα σκουλήκι με τρώει, αδέρφια! Κοιτάζω πίσω, θωρώ τη ζωή μου・ κοιτάζω ομπρός, θωρώ το θάνατό μου・ και συλλογιέμαι: Από πού ερχόμαστε, βρε παιδιά, από πού ερχόμαστε και πού πάμε; Να το σκουλήκι που με τρώει!
9.Όταν έβλεπε γύρα του την ασκήμια, τη φτώχεια, την αδικία, πονούσε・ κι έκραζε βοήθεια τις λέξες, έβανε μέσα τους τον πόνο του, χωρούσε όλος, κι αλάφρωνε.
10.Όποιος διαβάζει ένα κείμενο, αν θέλει να το νιώσει, ένα και μόνο έχει να κάνει: να συντρίβει τη φλούδα, σκληρή ή μαλακιά, της κάθε λέξης και ν’ αφήνει το νόημά της να ξεσπάει μέσα στην καρδιά του.
Κάφκα: «Συχνά το συλλογίζομαι… ότι η ανατροφή μου μ’ έβλαψε πολύ»
