Φραντς Κάφκα πατέρας

Κάφκα: «Ο πατέρας σου είναι ο πρώτος τύραννος που μαθαίνεις να…»

Ο Φραντς Κάφκα. Ο άνθρωπος που μπόρεσε να μετατρέψει τη γραφειοκρατία σε κτήνος και την απομόνωση σε μορφή τέχνης. 

Αλλά σήμερα, αφήνουμε στην άκρη τις δαιδαλώδεις δίκες και τους σουρεαλιστικούς εφιάλτες του για να επικεντρωθούμε σε κάτι πολύ πιο οικείο, τη σχέση με τον πατέρα του, τον Χέρμαν Κάφκα.

Αυτή η πανύψηλη φιγούρα, τόσο κυριολεκτικά όσο και μεταφορικά, δέσποζε πάνω από τον κόσμο του νεαρού Φραντς, αφήνοντάς μας ένα από τα πιο οδυνηρά αντικείμενα αγάπης – μίσους της λογοτεχνίας: Γράμμα στον πατέρα.

(Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο παρακάτω)

Ο επικίνδυνος οίκτος του Στέφαν Τσβάιχ: «Φοβόμαστε την προδοσία των άλλων επειδή, κατά βάθος, αναγνωρίζουμε…»

 

Ο Κάφκα έγραψε κάποτε ότι ο πατέρας είναι ο πρώτος τύραννος που μαθαίνεις να αγαπάς, (Ο πατέρας σου είναι ο πρώτος τύραννος που μαθαίνεις να αγαπάς») ένα συναίσθημα που είναι τόσο στοιχειωτικό όσο και σχετικό. Αυτή η παράδοξη σχέση διαμόρφωσε όχι μόνο τον ψυχισμό του Κάφκα αλλά και τη δημιουργική του ιδιοφυία.

Μέσα από τον φακό αυτού του τεταμένου πατρικού δεσμού, θα εξερευνήσουμε τον αιώνιο χορό ανάμεσα στην εξουσία και τη στοργή, την εξέγερση και τον σεβασμό, την ενοχή και την αφοσίωση. Κι αν νομίζετε ότι μένουμε αυστηρά στην εποχή του Κάφκα, ξανασκεφτείτε το.

Ας διαβάσουμε από το έργο του Κάφκα…

«Γράμμα στον πατέρα» του Φραντς Κάφκα

Πολυαγαπημένε πατέρα,

Πρόσφατα με ρώτησες κάποια φορά γιατί ισχυρίζομαι πως σε φοβάμαι. Εγώ δεν ήξερα, ως συνήθως, τι να σου απαντήσω, εν μέρει ακριβώς λόγω του φόβου που νιώθω για σένα, εν μέρει επειδή στην αιτιολόγηση του φόβου αυτού συγκαταλέγονται πάρα πολλές λεπτομέρειες, που εν τη ρύμη του λόγου εγώ ούτε κατά το ήμισυ δεν θα μπορούσα να τις συγκρατήσω. Κι αν εδώ προσπαθώ να σου απαντήσω γραπτώς, μόνο ανολοκλήρωτο κατά πολύ θα αποβεί και τούτο, επειδή και κατά τη γραφή ο φόβος και οι συνέπειές του με κωλύουν έναντί σου κι επειδή το μέγεθος του υλικού εν γένει υπερβαίνει κατά πολύ τη μνήμη μου και το λογικό μου.

Για σένα το ζήτημα αποδεικνυόταν πάντοτε πολύ απλό, τουλάχιστον στον βαθμό που μιλούσες εσύ γι’ αυτό ενώπιόν μου και, αδιακρίτως, ενώπιον πολλών άλλων. Εσένα σου φαινόταν να είναι κάπως έτσι: Εσύ εργαζόσουν σκληρά σ’ όλη σου τη ζωή, τα πάντα για τα παιδιά σου, προ πάντων για εμένα τα θυσίαζες, εγώ έκαμνα συνεπώς «ζωή χαρισάμενη», είχα πλήρη ελευθερία να μάθω ό,τι ήθελα, κανέναν λόγο δεν είχα να έχω έγνοιες για την καθημερινή διατροφή, να έχω έγνοιες συνεπώς εν γένει • εσύ αντ’ αυτών καμμίαν ευγνωμοσύνη δεν αξίωνες, γνωρίζεις «την ευγνωμοσύνη των παιδιών», αλλά εν τούτοις τουλάχιστον μια κάποια ανταπόκριση, δείγμα κάποιας ευσπλαχνίας• αντί γι’ αυτά εγώ ανέκαθεν πήγαινα και κρυβόμουν από σένα, στο δωμάτιό μου, στα βιβλία, σε τρελούς φίλους, σε υπερβολικές ιδέες• ανοιχτά εγώ ούτε μία φορά δεν μίλησα μαζί σου, στον ναό δεν ερχόμουν κοντά σου, στα λουτρά στο Φράντσενσμπαντ ουδέποτε σε επισκέφθηκα, ούτε κατά τα άλλα έδειξα ποτέ ενδιαφέρον για την οικογένεια, για το εμπορικό και για τις άλλες σου τις υποθέσεις δεν γνοιάστηκα, το εργοστάσιο το φόρτωσα σ’ εσένα κι ύστερα σ’ εγκατέλειψα, την Όττλα την υποστήριξα στην αυτογνωμοσύνη της κι ενώ για σένα δεν κουνώ ούτε το μικρό μου δαχτυλάκι (ούτε καν ένα εισιτήριο για το θέατρο δεν σου φέρνω), για τους ξένους κάμνω τα πάντα. Αν ανακεφαλαιώσεις την κρίση σου για μένα, θα προκύψει πως εσύ δεν με κατηγορείς ασφαλώς για κάτι τι όντως ανάρμοστο ή κακό (μ’ εξαίρεση ίσως την τελευταία μου πρόθεση να νυμφευθώ), αλλά για ψυχρότητα, απομάκρυνση, αγνωμοσύνη. Και μάλιστα με κατηγορείς γι’ αυτά έτσι, σαν να ήταν δικό μου το φταίξιμο, σαν να μπορούσα εγώ με κάποιον ελιγμό να διευθετήσω αλλιώς το όλο πράγμα, ενώ εσύ δεν έχεις την παραμικρή ευθύνη γι’ αυτό, παρά μόνο μίαν ίσως, ότι εσύ παραήσουν καλός μαζί μου.

Διαβάστε περισσότερα λογοτεχνικά αριστουργήματα:

Φωτογραφία εξωφύλλου

Μοιράσου το

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ

YelloWizard.gr
YelloWizard.gr
YelloWizard.gr