Τα ταξίδια του Κάφκα πάντα μας παρασύρουν και πολλές φορές δε διαθέτουν ούτε ένα εισιτήριο επιστροφής. Ο Κάφκα και η κούκλα είναι ίσως από τις πιο όμορφες ιστορίες που έχουμε διαβάσει.
Ο Κάφκα και η κούκλα είναι μια πανέμορφη ιστορία που αφηγήθηκε μετά τον θάνατό του η Φελίτσε Μπάουερ. Ο Paul Auster το 2005 πρόσθεσε αυτή την ιστορία στο μυθιστόρημά του«The Brooklyn Follies». Ο ίδιος είχε δηλώσει πως: «Η ιστορία του Κάφκα πιστεύω ότι είναι αληθινή. Ελπίζω ότι είναι αλήθεια, εξ αιτίας του πώς αισθάνομαι γι ‘αυτό τον συγγραφέα. Είναι, πιστεύω, μια αληθινή ιστορία. Είναι μια θαυμάσια ιστορία, αν μη τι άλλο γιατί δείχνει τέτοια συμπόνια εκ μέρους του.»
16 αποφθέγματα του Άλντους Χάξλευ – Ένα «κατηγορώ» στην ανελευθερία
Ο Κάφκα και η κούκλα
Ο Κάφκα κάποτε συνάντησε ένα μικρό κορίτσι στο πάρκο όπου έκανε τον καθημερινό του περίπατο. Το κορίτσι έκλαιγε. Είχε χάσει την κούκλα της και ήταν απαρηγόρητη.
Ο Κάφκα προσφέρθηκε να τη βοηθήσει να τη βρει και συνεννοήθηκε μαζί της να τη συναντήσει την επόμενη μέρα στο ίδιο σημείο.Επειδή δεν μπόρεσε να βρει την κούκλα της, έγραψε ένα γράμμα που υποτίθεται πως είχε γράψει η κούκλα και της το διάβασε όταν συναντήθηκαν την επόμενη μέρα.
«Σε παρακαλώ μη θρηνείς για μένα. Έχω πάει ένα μεγάλο ταξίδι για να δω τον κόσμο. Θα σου γράφω τις περιπέτειες μου.»
Αυτό ήταν μόνο η αρχή και πολλά γράμματα ακολούθησαν. Κάθε φορά που ο Κάφκα συναντούσε το μικρό κορίτσι, της διάβαζε ένα καινούριο γράμμα με τις υπέροχες περιπέτειες της αγαπημένης της κούκλας. Το οποίο φυσικά έγραφε ο ίδιος με μεγάλη προσοχή.
Η αγάπη πάντα θα επιστρέφει. Ο Κάφκα και η κούκλα
Όταν κάποτε αποφάσισαν να πάψουν να συναντιούνται, ο Κάφκα έφερε στο κορίτσι μια καινούρια κούκλα. Προφανώς και ήταν πολύ διαφορετική από την αρχική. Ένα γράμμα που τη συνόδευε έγραφε… «Τα ταξίδια μου με άλλαξαν».
Πολλά χρόνια αργότερα, το μεγάλο πλέον κορίτσι ανακάλυψε σε ένα κρυφό σημείο της κούκλας με την οποία ο Κάφκα αντικατέστησε τη δικιά της, ένα κρυμμένο σημείωμα.
Περιληπτικά έλεγε…
«Οτιδήποτε αγαπάς, τελικά κάποια μέρα θα το χάσεις. Αλλά στο τέλος η αγάπη θα επιστρέψει με μια διαφορετική μορφή.»
Ποια ήταν η φιλοσοφία του Κάφκα;
Ο Φραντς Κάφκα, μια λογοτεχνική φυσιογνωμία των αρχών του 20ού αιώνα, χάραξε μια θέση στα χρονικά της υπαρξιακής λογοτεχνίας με τα αινιγματικά και σουρεαλιστικά έργα του. Το έργο του, που συχνά διαπνέεται από μια αίσθηση παραλογισμού και ανησυχίας, λειτουργεί ως μια δαιδαλώδης εξερεύνηση του ανθρώπινου ψυχισμού και του εγγενούς παραλογισμού της ύπαρξης.
Στη λογοτεχνική σφαίρα του Κάφκα, τα όρια μεταξύ του απτού και του σουρεαλιστικού θολώνουν, απηχώντας τη φευγαλέα φύση της αλήθειας και της πραγματικότητας. Η μεταμόρφωση του Γκρέγκορ Σάμσα σε ένα γιγάντιο έντομο στη “Μεταμόρφωση” συμπυκνώνει την υπαρξιακή δυσπραγία του ατόμου που ωθείται σε έναν κόσμο που αψηφά τη λογική. Η σουρεαλιστική μεταμόρφωση γίνεται μια μεταφορά για τον παραλογισμό της ζωής, όπου κάποιος έρχεται αντιμέτωπος με το ακατανόητο της ίδιας του της ύπαρξης. Ο Κάφκα, με την έντονη φιλοσοφική του έρευνα, μας προτρέπει να αμφισβητήσουμε την ίδια τη δομή της πραγματικότητας και την αυθαίρετη φύση των κοινωνικών κανόνων.
Ένα κυρίαρχο θέμα στο έργο του Κάφκα είναι η διάχυτη γραφειοκρατία που παγιδεύει τα άτομα σε έναν ιστό παραλογισμού. “Η δίκη” αποτελεί παράδειγμα αυτού, καθώς ο Γιόζεφ Κ. παλεύει με ένα ανεξιχνίαστο νομικό σύστημα που λειτουργεί χωρίς διαφάνεια και λογική. Ο γραφειοκρατικός λαβύρινθος συμβολίζει τη δαιδαλώδη πολυπλοκότητα της ανθρώπινης ύπαρξης, όπου τα άτομα είναι συχνά ανίσχυρα απέναντι σε απρόσωπες και ακατανόητες δυνάμεις. Η εξερεύνηση της γραφειοκρατίας από τον Κάφκα χρησιμεύει ως κριτική των απάνθρωπων επιπτώσεων της σύγχρονης κοινωνίας, όπου τα άτομα υποβαθμίζονται σε απλά γρανάζια μιας τεράστιας και αδιάφορης μηχανής.
Η υπαρξιακή αποξένωση είναι ένα άλλο βασικό μοτίβο στις αφηγήσεις του Κάφκα. Οι χαρακτήρες περιηγούνται σε έναν κόσμο όπου είναι αποξενωμένοι από τον εαυτό τους και την κοινωνία. Η αέναη αναζήτηση του νοήματος και του ανήκειν παραμένει ασύλληπτη, αντικατοπτρίζοντας την υπαρξιακή αγωνία που διαπερνά τη φιλοσοφία του Κάφκα. Τα δαιδαλώδη τοπία που κατασκευάζει ο Κάφκα γίνονται μια μεταφορά για την ανθρώπινη υπόσταση, όπου τα άτομα βρίσκονται χαμένα στους δαιδαλώδεις διαδρόμους του μυαλού τους και στον παραλογισμό του εξωτερικού κόσμου.
Το έργο του Κάφκα λειτουργεί ως καθρέφτης που αντανακλά τις ανησυχητικές πτυχές της ανθρώπινης κρίσης. Μέσα από το αφηγηματικό του μωσαϊκό, μας προτρέπει να αντιμετωπίσουμε τον παραλογισμό, την ασάφεια και την αποξένωση που ενυπάρχουν στην ύπαρξή μας. Στην ουσία, ο Κάφκα γίνεται ένας φιλοσοφικός οδηγός, προσκαλώντας τους αναγνώστες να ξεκινήσουν ένα ενδοσκοπικό ταξίδι στις εσχατιές της δικής τους συνείδησης. Οι αφηγήσεις του, καλυμμένες από ασάφεια, μας αναγκάζουν να αναμετρηθούμε με τα μεταφυσικά ερωτήματα που καθορίζουν την ανθρώπινη φύση, υπερβαίνοντας τον χρόνο και αντηχώντας ως οδυνηροί προβληματισμοί για τις περιπλοκές της ύπαρξης.
Διαβάστε περισσότερα αποσπάσματα από το έργο του Κάφκα:
Κοινωνικό άγχος: Η κατάθεση του Φραντς Κάφκα μέσα από 10 αποφθέγματά του
Φραντς Κάφκα: Ποιος έσωσε τα έργα του; Γιατί ήθελε να τα καταστρέψει;
Κάφκα: «Συχνά το συλλογίζομαι… ότι η ανατροφή μου μ’ έβλαψε πολύ»
Κάφκα – «Οι Σειρήνες όμως έχουν ένα όπλο πιο φοβερό και από το τραγούδι: τη σιωπή τους.»
Κάφκα: «Πολυαγαπημένε πατέρα, πρόσφατα με ρώτησες γιατί ισχυρίζομαι πως σε φοβάμαι…»
