Στις 16 Αυγούστου του 1876 γεννήθηκε ο Ιβάν Μπιλίμπιν, ένας διάσημος Ρώσος εικονογράφος βιβλίων που εισήγαγε τον κόσμο των παραμυθιών σε αμέτρητους αναγνώστες.
Το ταξίδι του Μπιλίμπιν προς την ανακάλυψη της κλίσης του και η επιθυμία του να εκφραστεί μέσω της δημιουργικότητας αντικατοπτρίζονται καλά στην ιστορία της ζωής του. Γεννήθηκε σ’ ένα χωριό κοντά στην Αγία Πετρούπολη στην οικογένεια ενός στρατιωτικού γιατρού. Αποφοίτησε από το γυμνάσιο το 1896 με αργυρό μετάλλιο και ολοκλήρωσε πλήρεις σπουδές νομικής στο Πανεπιστήμιο της Αγίας Πετρούπολης το 1900. Στα 19 του χρόνια, ο Μπιλίμπιν άρχισε να σπουδάζει στην Εταιρεία για την ενθάρρυνση των τεχνών, ενώ αργότερα παρακολούθησε ιδιωτικό εργαστήριο του Anton Ashbe στο Μόναχο. Σπούδασε επίσης κοντά στον Ίλια Ρέπιν, αποφοιτώντας από την Ανώτερη Σχολή Καλών Τεχνών της Ακαδημίας Τεχνών υπό την καθοδήγησή του.
Η γενεαλογία της οικογένειας Μπιλίμπιν χρονολογείται από τον 17ο αιώνα.
Ο Ιβάν μεγάλωσε σε ένα πνευματικά διεγερτικό περιβάλλον- ο πατέρας του διετέλεσε αρχίατρος σε ένα ναυτικό νοσοκομείο, η μητέρα του είχε υψηλή μόρφωση και ασχολήθηκε έντονα με τη μουσική, ενώ ο θείος του ήταν δάσκαλος και συγγραφέας εγχειριδίων άλγεβρας και γεωμετρίας. Παρά το γεγονός ότι διέπρεψε στις επιστήμες και κέρδισε αργυρό μετάλλιο στο λύκειο, ο Μπιλίμπιν είχε πάθος με τη ζωγραφική από μικρή ηλικία και συχνά θυμόταν ότι «πάντα ζωγράφιζε». Παρόλο που ο πατέρας του ήταν αντίθετος σε μια καριέρα στη ζωγραφική και τον παρότρυνε να ακολουθήσει τη νομική επιστήμη, ο Μπιλίμπιν συνέχισε να δημιουργεί και να εικονογραφεί παραμύθια στον ελεύθερο χρόνο του.
Τον Σεπτέμβριο του 1898, αφού σπούδασε για αρκετούς μήνες στο ιδιωτικό καλλιτεχνικό στούντιο του Άντον Άσμπε στο Μόναχο, ο Μπιλίμπιν επέστρεψε στην Αγία Πετρούπολη και γράφτηκε στη σχολή σχεδίου της πριγκίπισσας Μαρίας Τενίσεβα, όπου σπούδασε με τον Ίλια Ρέπιν. Εκείνο το χειμώνα, αφού είδε την έκθεση του Viktor Vasnetsov, ο Μπιλίμπιν εμπνεύστηκε να δημιουργήσει εικονογραφήσεις με ακουαρέλες για τα έργα «Το παραμύθι του Ivan Tsarevich, το πουλί της φωτιάς, ο γκρίζος λύκος και ‘«Η πριγκίπισσα βάτραχος ». Το έργο του τράβηξε την προσοχή της Expedition of Procurement of State Papers, μιας από τις καλύτερες τυπογραφικές εταιρείες της εποχής, η οποία του ανέθεσε να εικονογραφήσει ένα βιβλίο με ρωσικά λαϊκά παραμύθια. Μεταξύ 1899 και 1902, ο Μπιλίμπιν δημιούργησε μια σειρά εικονογραφήσεων για έξι παραμύθια, που του έφεραν ευρεία αναγνώριση.
Η περίοδος αυτή σηματοδότησε την εμφάνιση του χαρακτηριστικού «στυλ Μπιλίμπιν», το οποίο απέκτησε πολλούς θαυμαστές και μιμητές. Στην πύλη της Προεδρικής Βιβλιοθήκης παρουσιάζονται έργα του Μπιλίμπιν, όπως “Το παραμύθι του τσάρου Σαλτάν ” και ” Το παραμύθι του χρυσού κόκορα ”, καθώς και σπάνιες εκδόσεις που σχεδίασε ή στις οποίες συνέβαλε, όπως το ” Χρονικό και η συλλογή όψεων του Οίκου των Ρομανώφ” για την 300ή επέτειο της βασιλείας της δυναστείας, τα ” Έπη του Ονέγκα ” και το ” Ημερολόγιο της Ρωσικής Επανάστασης”.
Οι εικονογραφήσεις βιβλίων του Μπιλίμπιν εξυμνήθηκαν για τις καλλιτεχνικές τους ιδιότητες, μετατρέποντας τα βιβλία σε έργα τέχνης. Η χρήση λεπτών μαύρων γραμμών γεμάτων με ακουαρέλες, η σχολαστική προσοχή στη λεπτομέρεια, οι ισορροπημένες συνθέσεις, η εντυπωσιακή παρουσίαση της εικόνας και η συγχώνευση των διακοσμητικών και καλών τεχνών με λαϊκά μοτίβα γοήτευσαν τους αναγνώστες και μελετήθηκαν από τους κριτικούς τέχνης.
Από το 1907, ο Μπιλίμπιν άρχισε να συνεργάζεται με θέατρα, σχεδιάζοντας το μεσαιωνικό θρησκευτικό δράμα ” Η δράση για τον Θεόφιλο” και αργότερα συνεργάστηκε με την επιχείρηση του Σεργκέι Ντιαγκίλεφ. Ο Μπιλίμπιν δημιούργησε κοστούμια για την όπερα του Μόντεστ Μουσόργκσκι Boris Godunov, που ανέβηκε στη Μεγάλη Όπερα του Παρισιού, η οποία έφερε φήμη τόσο στον τραγουδιστή Φιοντόρ Τσαλιαπίν όσο και στον Μπιλίμπιν.
Το 1908, ο Bilibin σχεδίασε σκηνικά για την όπερα «Η ιστορία του χρυσού κόκορα » του Nikolai Rimsky-Korsakov και εργάστηκε στις παραγωγές των Sadko και Ruslan and Lyudmila. Επίσης, δημιούργησε κοστούμια για την Anna Pavlova στο μπαλέτο ”Η κόρη του Φαραώ” το 1910.
Ενώ εργαζόταν στο θέατρο, ο Μπιλίμπιν συνέχισε να εικονογραφεί λογοτεχνικά έργα. Το 1910, η αποστολή προμήθειας κρατικών εγγράφων δημοσίευσε το “Το παραμύθι του χρυσού κόκορα » και ολόκληρη η σειρά σκίτσων αποκτήθηκε από την Κρατική Πινακοθήκη Τρετιακόφ.
Το μοναδικό στυλ του Μπιλίμπιν αναπτύχθηκε στο πλαίσιο του κινήματος του ρεαλισμού, αλλά επηρεάστηκε επίσης από τα ρωσικά λαϊκά χαρακτικά, τις ιαπωνικές ξυλογραφίες και την Art Nouveau.
Από τις αρχές της δεκαετίας του 1900, ο Μπιλίμπιν συνεισέφερε στο περιοδικό World of Art. Αφού ταξίδεψε στις επαρχίες Βόλογκντα και Αρχαγγέλσκ το 1904, δημοσίευσε ένα άρθρο με θέμα «Λαϊκή τέχνη του ρωσικού Βορρά» στο εν λόγω περιοδικό, το οποίο είναι πλέον προσβάσιμο στο ηλεκτρονικό αναγνωστήριο της Προεδρικής Βιβλιοθήκης.
Δυσαρεστημένος με την επανάσταση του 1917, ο Μπιλίμπιν έφυγε στο εξωτερικό, εγκαταστάθηκε πρώτα στο Κάιρο, όπου άνοιξε εργαστήριο, και στη συνέχεια μετακόμισε στο Παρίσι το 1925. Το 1929 επανέλαβε τη δουλειά του ως καλλιτέχνης του θεάτρου, λαμβάνοντας παραγγελίες από διάφορα θέατρα σε όλο τον κόσμο. Συνέχισε επίσης τη δουλειά του στην εικονογράφηση βιβλίων, εικονογραφώντας κυρίως το έργο του Χανς Κρίστιαν Άντερσεν «Η μικρή γοργόνα». Το 1936, ο Μπιλίμπιν επέστρεψε στη γενέτειρά του, που σήμερα ονομάζεται Λένινγκραντ, μέσω της σύνδεσής του με τον Σοβιετικό διπλωμάτη Βλαντιμίρ Ποτέμκιν. Δίδαξε στην Πανρωσική Ακαδημία Τεχνών, συνεργάστηκε με θέατρα και συνέχισε να δημιουργεί εικονογραφήσεις βιβλίων.
Μια προγραμματισμένη για το 1941 έκθεση του έργου του Μπιλίμπιν ακυρώθηκε λόγω του ξεσπάσματος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Αρνούμενος να απομακρυνθεί από το πολιορκημένο Λένινγκραντ, ο Μπιλίμπιν πέθανε από ασιτία στις 7 Φεβρουαρίου 1942 και θάφτηκε σε ομαδικό τάφο καθηγητών της Ακαδημίας Τεχνών στο νεκροταφείο του Σμολένσκ.
24 μεγαλειώδη αποφθέγματα του Ντοστογιέφσκι: Μια αιώνια πάλη μεταξύ πίστης και αμφιβολίας
