Ευγένιος Τριβιζάς: Πόσο creepy είναι ένας εγκληματολόγος να γράφει παραμύθια;

Ο Ευγένιος Τριβιζάς, ένας διακεκριμένος εγκληματολόγος, μπορεί να φαίνεται απίθανος υποψήφιος για να γράψει παραμύθια για παιδιά αλλά απ’ ότι φαίνεται είναι αληθινό αν και παράδοξο.

Το αίμα ο φόνος και το εγκλήμα γενικότερα τι σχέση μπορεί να έχουν με τα παραμύθια για παιδιά; Ο Ευγένιος Τριβιζάς γνωστός για την εξειδίκευσή του στην ποινική δικαιοσύνη και την αποκλίνουσα συμπεριφορά, η αντίθεση μεταξύ της ακαδημαϊκής του εξειδίκευσης και της παραμυθένιας του αφήγησης είναι πράγματι εντυπωσιακή.

Ωστόσο, αυτός ο απροσδόκητος συνδυασμός είναι ακριβώς αυτό που κάνει το έργο του τόσο μοναδικό. Τα παραμύθια του Τριβιζά διαθέτουν συχνά ένα βαθύτερο στρώμα κάτω από τους πολύχρωμους χαρακτήρες και τις παιχνιδιάρικες πλοκές τους, που πραγματεύεται σύνθετα θέματα όπως η δικαιοσύνη, η ηθική και οι θολές γραμμές μεταξύ σωστού και λάθους. Είναι ακριβώς η διορατικότητα του εγκληματολόγου του στην ανθρώπινη συμπεριφορά που του επιτρέπει να δημιουργεί αυτές τις ιδιαίτερες αφηγήσεις που βρίσκουν απήχηση στα παιδιά, ενώ παράλληλα τα εισάγει διακριτικά στις πολυπλοκότητες της ζωής.

Το μυαλό των παιδιών, όπως και ο τόπος του εγκλήματος, είναι γεμάτο ερωτήματα, μυστήρια και ηθικά διλήμματα. Ένας εγκληματολόγος όπως ο Τριβιζάς, ο οποίος κατανοεί τις περιπλοκές της ανθρώπινης φύσης, είναι άριστα εξοπλισμένος για να τις συνθέσει σε ευφάνταστες ιστορίες χωρίς να καταβάλλει τους νεαρούς αναγνώστες. Τα παραμύθια του δεν αφορούν μόνο πρίγκιπες, ζώα που μιλούν ή μακρινές χώρες συχνά αντανακλούν τα ίδια ηθικά και δεοντολογικά αινίγματα που μπορεί να αναλύσει στο εγκληματολογικό του έργο.

Τα παραμύθια του ενθαρρύνουν τα παιδιά να δουν τον κόσμο όχι απλώς όπως είναι, αλλά όπως θα μπορούσε να είναι γεμάτος ευκαιρίες για να κατανοήσουν τη δικαιοσύνη, την ενσυναίσθηση και τη σημασία της επιλογής. Μέσα από αυτόν τον φακό, ίσως τελικά να μην είναι τόσο ανατριχιαστικό το γεγονός ότι ένας εγκληματολόγος μπορεί να αφηγηθεί τις πιο μαγικές ιστορίες.

Φρουτοπία: Οι 9 χαρακτήρες που μας κράτησαν συντροφιά στα παιδικά μας χρόνια

10 αποφθέγματα του «εθνικού παραμυθά» Ευγένιου Τριβιζά

Ήρωες δεν είναι τόσο οι εύποροι γονείς που πολλές φορές λόγω των υποχρεώσεών τους δεν έχουν καιρό να προσφέρουν ποιοτικό χρόνο στα παιδιά τους όσο εκείνοι που, παρά τις αντίξοες συνθήκες, παλεύουν και πολλές φορές θυσιάζονται για να τους προσφέρουν ό,τι καλύτερο μπορούν.
Ένας δάσκαλος, όταν βλέπει ορθογραφικά λάθη πρέπει να σκέφτεται ότι σοβαρότερα από τα ορθογραφικά, είναι τα λάθη της ζωής και από αυτά πρέπει να προφυλάξει κυρίως τους μαθητές του.
Το πιο πολύτιμο δώρο για τα παιδιά είναι ο χρόνος που τους αφιερώνουμε. Πιο πολλές ώρες τη μέρα αντικρίζουν τα παιδιά οθόνες τηλεόρασης και κομπιούτερ, παρά τους γονείς τους. Τίποτα όμως δε μπορεί να αντικαταστήσει την ζεστασιά και την αίσθηση της ασφάλειας που προσφέρει η προσωπική επαφή και η επικοινωνία. Συνεπώς, στόχος μας πρέπει να είναι η μεγιστοποίηση του ποιοτικού χρόνου που τους αφιερώνουμε. Και μην ξεχνάμε ότι τα διάφορα υποκατάστατα της πραγματικής στοργής, μπορεί να έχουν από αρνητικά ως καταστροφικά αποτελέσματα.
Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί τα παιδιά βλέπουν προγράμματα για μεγάλους, ενώ θα έπρεπε τα παιδικά προγράμματα να ήταν τόσο καλά που να τα έβλεπαν οι μεγάλοι.
Το πιο όμορφο σχόλιο που έχει πει παιδί για παραμύθι μου ήταν ότι είναι όμορφο σαν χαρτοπόλεμος.
Το πιο σημαντικό που με έχει μάθει η επαφή μου με τα παιδιά είναι να είμαι χαρούμενος χωρίς κανένα ιδιαίτερο λόγο.
Η ενθάρρυνση της δημιουργικότητας και η καλλιέργεια της φαντασίας είναι από τις πιο παραμελημένες πλευρές της ανατροφής των παιδιών μας. Τα παραγεμίζουμε σαν γαλοπούλες με γνώσεις και πληροφορίες, ενώ αφήνουμε τη φαντασία τους να λιμοκτονεί. Τα παιδιά εισέρχονται στο σχολείο προικισμένα με πλούσια φαντασία και αποφοιτούν με φαντασίες ατροφικές ή στραγγαλισμένες.
Μόνο αν μάθουμε σε ένα παιδί πιο πολύ από “γιατί;” να ρωτάει “γιατί όχι;” έχουμε ελπίδα να αποφύγουμε τη στασιμότητα, την αδράνεια και την κοινωνική αποτελμάτωση.
Δεν πρέπει να υποτιμάμε τα παιδιά, ούτε να τους φερόμαστε συγκαταβατικά. Καταλαβαίνουν πολύ περισσότερα απ’ όσα θέλουμε να πιστεύουμε.
Τα παιδιά πρέπει να μάθουν να ξεπερνάνε την πραγματικότητα, όχι μόνο να την υπηρετούν. Προσαρμόζοντας το παιδί στη δική μας πραγματικότητα, δολοφονούμε την ικανότητά του να ονειρεύεται.