Ο Ντοστογιέφσκι δεν ήταν θεατής που κρυφοκοιτούσε μέσα από κομψές κουρτίνες – βούτηξε στα βάθη της ανθρώπινης αντίφασης σαν να προκαλούσε την καρδιά του να σπάσει.
Γνώριζε τις φυλακές περισσότερο από τα σαλόνια και φορούσε την ανθρώπινη τρέλα σαν φθαρμένο παλτό μια στολή ταυτόχρονα οικεία και ανησυχητικά γκροτέσκα. Πριν μπούμε στο υγρό υπόγειο αυτού του αποσπάσματος από το Υπόγειο του να έχετε κατά νου ότι δεν πρόκειται για έναν συνηθισμένο αφηγητή.
Είναι ένας αντιήρωας που αδιαφορεί για την κανονικότητα που αντιμετωπίζει τα ανθρώπινα όντα με ένα περίεργο μείγμα αηδίας και γοητείας που παίζει με τις προκαταλήψεις σας. Είναι ο πνευματικός ξάδελφος του Γκρέγκορ Σάσμα του Κάφκα και ο φιλοσοφικός φίλος αλληλογραφίας του Ζαρατούστρα του Νίτσε. Ζωστείτε με περιέργεια και ξεκινήστε την εξερεύνηση ίσως σ’ ένα από τα πιο ενδιαφέροντα υπόγεια της λογοτεχνίας,
(Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο παρακάτω)
Απόσπασμα από το «Υπόγειο» του Ντοστογιέφσκι.
Όλοι έχουμε ξεσυνηθίσει σε τέτοιο βαθμό τη ζωή, που σε μερικές στιγμές αισθανόμαστε κάποια αηδία για την πραγματική ζωή και για τούτο την αποστρεφόμαστε όταν μας τη θυμίζουν. Καταντήσαμε να θεωρούμε την πραγματική ζωή σαν αγγαρεία, σχεδόν σαν ένα επάγγελμα, και όλοι μέσα μας είμαστε της γνώμης ότι είναι προτιμότερο να ζει κανείς τη ζωή των βιβλίων.
Και γιατί ταραζόμαστε; Γιατί κάνουμε τόσες ανοησίες; Τι ζητούμε; Ούτε και οι ίδιοι το ξέρουμε! Θα υποφέραμε περισσότερο αν οι τρελοί μας πόθοι πραγματοποιούνταν.
Σταθείτε, προσπαθήστε, για παράδειγμα, να μας δώσετε περισσότερη ανεξαρτησία∙ βγάλτε από τη μέση τα εμπόδια, μεγαλώστε τον κύκλο της δράσης σας∙ χαλαρώστε την κηδεμονία, ε, λοιπόν, ναι, σας το διαβεβαιώνω, εμείς όλοι… θα ξαναζητήσουμε αμέσως την κηδεμονία. Το ξέρω καλά πως θα φουρκιστείτε, πως θα μου βάλετε τις φωνές, πως θα χτυπήσετε τα πόδια σας στο πάτωμα. Μιλήστε λοιπόν, θα μου πείτε, για τον εαυτό σας μόνο, και για όλες σας τις αθλιότητες στο υπόγειο, μα δε χρειάζονται δικαιολογίες, δεν έχετε το δικαίωμα να πείτε «εμείς όλοι!».
Επιτρέψετε, κύριοι, γι’ αυτό το εμείς όλοι. Όσο για μένα, στη ζωή μου έφτασα στα άκρα εκείνο που εσείς δεν τολμάτε ούτε στο μισό δρόμο να φέρετε, από δειλία∙ κι ακόμα παίρνετε τη δειλία σας για φρονιμάδα, και παρηγοριόσαστε ξεγελώντας τον εαυτό σας. Γι’ αυτό το λόγο, ίσως να ‘μαι πιο ζωντανός από σας. Μα δώστε, παρακαλώ, περισσότερη προσοχή!
Δεν ξέρουμε ακόμη πού υπάρχει τώρα εκείνο που είναι ζωντανό, από τι είναι και πώς ονομάζεται. Αφήστε μας μόνους, χωρίς βιβλία, κι αμέσως θα πελαγώσουμε, θα τα μπερδέψουμε∙ δε θα ξέρουμε που να στηριχθούμε και σε τι ν’ αφοσιωθούμε, δε θα ξέρουμε τι πρέπει να αγαπήσουμε ή να μισήσουμε, τι πρέπει να εκτιμήσουμε ή να περιφρονήσουμε. Βαριόμαστε ακόμη και που είμαστε άνθρωποι, άνθρωποι με σάρκα και οστά αληθινά, ντρεπόμαστε γι’ αυτό και το θεωρούμε ατιμία μας. Γυρεύουμε να γίνουμε ένας τύπος γενικού ανθρώπου που δεν υπήρξε ποτέ. Είμαστε πεθαμένοι μόλις γεννηθούμε, κι είναι χρόνια και χρόνια που μας γεννούν πατέρες που δεν είναι ζωντανοί, μια κατάσταση που μας ευχαριστεί όλο και πιο πολύ. Μας αρέσει.
Σε λίγο θα επινοήσουμε κάποιο τρόπο να γεννιόμαστε από μια ιδέα. Μα δε θέλω πια να γράφω μέσα απ’ το «υπόγειο»…
Διαβάστε περισσότερα λογοτεχνικά αριστουργήματα:
- Όσκαρ Ουάιλντ: Οι άντρες παντρεύονται γιατί είναι κουρασμένοι. Οι γυναίκες γιατί είναι…»
- Κική Δημουλά: «Πώς ένας άντρας αγαπάει μια γυναίκα και κοιμάται με κάποια άλλη; Δεν ξέρω από…»
- Μαρσέλ Προυστ: «Η μοιχεία δίνει καινούργια ανάσα ζωής σε γάμους που …»
- 40 αποφθέγματα του Καμύ: «Το να αγαπάς ένα πλάσμα σημαίνει να έχεις αποδεχτεί να…»
- Γιωσαφάτ: «Οι περισσότεροι γάμοι έχουν προβλήματα γιατί επιλέγουμε συντρόφους…»
- Άρβελερ: «Αν υποφέρει από κάτι η παιδεία μας σήμερα, είναι ότι οι μόνοι ήρωές μας είναι οι…»
