Σε μια ατυχή τροπή των γεγονότων, ο θρυλικός Διογένης βρέθηκε αιχμάλωτος και παγιδευμένος στα δεσμά της δουλείας, να περιφέρεται σαν ένα απλό εμπόρευμα στα πολυσύχναστα σκλαβοπάζαρα.
Ο Διογένης, γνωστός για το οξύ πνεύμα του και την ανυποχώρητη φιλοσοφία του, αντέδρασε με μια έξυπνη παρατήρηση. Παρατήρησε στον δουλέμπορο ότι η στάση ενός ψαριού, είτε είναι όρθιο είτε όχι, δεν επηρεάζει την πώλησή του – ένα έξυπνο σχόλιο για τη φύση των συναλλαγών στην αγορά.
Μέσα σε αυτό το θέαμα, ο Ξενιάδης, μια πλούσια και αριστοκρατική προσωπικότητα της εποχής, είδε τον Διογένη και γοητεύτηκε από την παρουσία του. Αποφασισμένος να αποκτήσει τον αντισυμβατικό φιλόσοφο, ο Ξενιάδης προχώρησε σε διαπραγματεύσεις με τον δουλέμπορο. Πλησιάζοντας τον Διογένη, ο έμπορος ρώτησε για τις ικανότητές του, αναζητώντας δικαιολογία για την πιθανή αγορά. Ο Διογένης, πάντα μετρ του λογοπαίγνιου, απάντησε με ένα λογοπαίγνιο, δηλώνοντας την εξειδίκευσή του στην “λαϊκή παρενόχληση”. Πρόσθεσε με θράσος: «ανθρώπων άρχειν» «Φώναξε μήπως κάποιος θέλει δεσπότη», επιδεικνύοντας την οξύνοιά του στην ανάμειξη του πνεύματος με τον κοινωνικό σχολιασμό.
Αυτό το έξυπνο λογοπαίγνιο βρήκε απήχηση στον Ξενιάδη, ο οποίος, εκτιμώντας τα διπλά νοήματα που εμπεριείχε η απάντηση του Διογένη, χαμογέλασε εν γνώσει του. Αναγνωρίζοντας ότι ο Διογένης διέθετε τη μοναδική ικανότητα τόσο να κυβερνά όσο και να μεταδίδει φιλοσοφικές αρχές, ο Ξενιάδης πήρε την έξυπνη απόφαση να τον αποκτήσει.
Σε μια απροσδόκητη τροπή της μοίρας, ο Διογένης δεν βρέθηκε απλώς σκλάβος αλλά έμπιστος μέντορας στο σπίτι του Ξενιάδη. Επιφορτισμένος με την εκπαίδευση των απογόνων του Ξενιάδη, ο Διογένης εγκαταστάθηκε στο Κραθίον, ένα προάστιο της Κορίνθου.
Ακόμη και όταν οι φίλοι του Διογένη σκέφτονταν να τον απελευθερώσουν από τα δεσμά της δουλείας, ο ίδιος απέρριπτε τις καλοπροαίρετες προσπάθειές τους, λέγοντας «τα λιοντάρια δεν είναι δούλοι αυτών που τα τρέφουν, αλλά αυτοί που τρέφουν τα λιοντάρια είναι δούλοι των λιονταριών, αφού ο φόβος χαρακτηρίζει τους δούλους, ενώ τα θηρία προκαλούν φόβο στους ανθρώπους».
Κάνοντας έναν οδυνηρό παραλληλισμό, ο Διογένης παρομοίασε τον εαυτό του με λιοντάρι, υποστηρίζοντας ότι εκείνοι που παρέχουν τροφή στο θηρίο γίνονται οι πραγματικοί δούλοι. Στα μάτια του, ο φόβος καθόριζε τη δουλεία, και σε αυτή την παράδοξη δυναμική, ήταν το πανίσχυρο θηρίο που ενέπνεε το φόβο, όχι ο θρέφτης. Ο λεοντόκαρδος φιλόσοφος, πάντα προκλητικός, αγκάλιασε τον ρόλο του στο σπίτι του Ξενιάδη, όπου συνέχισε να ασκεί τις πνευματικές του ικανότητες.
Η ομοφυλοφιλία στην Αρχαία Ελλάδα: Υπήρχε; Αν ναι, πώς την αντιμετώπιζαν οι Αθηναίοι;
