Κάποιες νύχτες είναι προορισμένες να τυλίγονται στη σιωπή, να υφαίνονται με νήματα μοναξιάς. Ο Δημήτρης Λιαντίνης αποτυπώνει αριστοτεχνικά αυτό το παράδοξο σ’ ένα γράμμα του από το Μόναχο, με ημερομηνία Χριστούγεννα του 1970.
Τα λόγια του Λιαντίνη δεν περιγράφουν απλώς τα μοναχικά Χριστούγεννα μάς μεταφέρουν σε μια βαθιά ενδοσκόπηση σ΄ έναν διάλογο με τον εαυτό μας μέσα στον θόρυβο του κόσμου. Ποιος ήταν ο Δημήτρης Λιαντίνης; Ένας άνθρωπος των αντιφάσεων, ένας στοχαστής που χόρευε ανάμεσα στο φιλοσοφικό και το ποιητικό, πέρασε τη ζωή του, αντιμετωπίζοντας τα βαθιά ερωτήματα της ύπαρξης.
Δίδασκε φιλοσοφία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και οι φοιτητές του τον περιέγραφαν ως σαγηνευτικό – κάποιον που ζωντάνευε τον σωκρατικό διάλογο, προκαλώντας συχνά τη συμβατική σκέψη με μια ένταση που έμοιαζε ηλεκτρική. Όντως σαν ρεύμα σε διαπερνούν τα λόγια του και η γλαφυρότητα των περιγραφών του!
(Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο παρακάτω)
Ποια βιβλία πρότεινε ο Δημήτρης Λιαντίνης στους φοιτητές του;
Απόσπασμα από το βιβλίο: «Λιαντίνης – Έζησα έρημος και ισχυρός»
«Munchen 25-12-’70.
Χριστούγεννα και τούτα. Εκτός από τους κατάδικους, όσοι δεν είναι δυό-δυό στο κελλί, και τους μοναχούς, κείνους που δεν ζουν σε κοινόβια, αλλά σε σκήτες, και τους λιγοστούς, πούχουνε τη δική μου τρέλλα, δεν θα τα πέρασε άλλος όπως εγώ. Ούτε μια καλημέρα, ούτε μια ευχή, ούτε ενός ανθρώπου μάτι και γέλιο. Έχω ένα χοντρό κερί στο κηροπήγιο και μέρα νύχτα καίει.
Τράβηξα τις κουρτίνες να κλείσω το φως για να μην βλέπουν τα μάτια και κιοτέψει η ψυχή, κι όλες τις ώρες τραμπαλίζομαι στην καρέκλα μου, σκεπάζομαι από γαλάζιους καπνούς και κολυμπάω στον ποταμό της αμίλητης ύπαρξής μου.
Μόνο τ’ αυτιά άφησα ασφάλιστα – σαν τον Οδυσσέα – για να φτάνει ως τη σπηλιά μου ο γιορτερός θόρυβος από το μακρυνό βάθος της πολιτείας.
Κι έρχονται φευγαλέα μπροστά μου εικόνες από τα πλούσια Γόμμορα και την ακόλαστη Πομπηία, για να μου θυμίζουν τον ξεπεσμένο άνθρωπο, που όμως δεν επιτρέπεται να του φορτώσουμε την ενοχή.
Μόνο το μεσημέρι κουμπώθηκα ως το λαιμό και τράβηξα μια βόλτα στο μεγάλο κήπο της πόλης. Περπάτησα ώρα πολλή απάνου στα χιόνια, αγνάντεψα το ποταμάκι, τις πάπιες, τα περιστεράκια που κρυώνανε και μαλάκωσε λίγο η ψυχή και το παράπονο.
Χιόνι… παγωνιά, πλούτος που σε χτυπάει στα μάτια.
Ύστερα ξαναγύρισα στηλώθηκα, σαν φάντασμα, πάλι μπροστά στη λαμπάδα και κυλάνε οι ώρες, είναι κι όλας έντεκα, απάνου στο καλτιρίμι της διαμαρτυρίας, που ποτέ δεν θα ζητήσει ανταμοιβή.
Παρ’ όλα τούτα δεν θα πρέπει να λησμονήσω να σου πω ότι είμαι και κομμάτι χαρούμενος. Κάτι κατάλαβα από το θάμα της Άγιας νύχτας. Ίσως περισσότερα απ’ όσα πιστεύω.
Δικός σου
Δημήτρης»
Διαβάστε περισσότερα λογοτεχνικά αποσπάσματα:
- Ακατάλληλος για ρομαντικούς; 11 αποφθέγματα του Μίλαν Κούντερα: «Η στιγμή που γεννιέται ο έρωτας: η γυναίκα …»
- Καρλ Γιουνγκ: «Όποιος θέλει να γνωρίσει την ανθρώπινη ψυχή πρέπει να…»
- 22 αποφθέγματα του Στέφαν Τσβάιχ: «Ο αληθινός άντρας αισθάνεται άσχημα όταν συνειδητοποιεί ότι μια γυναίκα…»
- 15 αποφθέγματα του Άλντους Χάξλεϋ: «Το ζήτημα για την επόμενη γενιά δεν θα είναι το πως θα απελευθερωθούν οι μάζες, αλλά…»
- 30 αποφθέγματα του Φιόντορ Ντοστογιέφσκι: «Είναι καλύτερο να είσαι δυστυχισμένος και να γνωρίζεις το χειρότερο παρά να…»
- 30 «ασυμβίβαστα» αποφθέγματα του Τσαρλς Μπουκόφσκι: «Είχα σταματήσει πια να αναζητώ τη γυναίκα των ονείρων μου. Απλά ήθελα μία που να…»
- Γουίλιαμ Φόκνερ: «Αν δεν ντρέπεσαι για τον εαυτό σου κάπου-κάπου, δεν είσαι…»
- Ελένη Γλύκατζη-Αρβελέρ: «Πραγματική απώλεια είναι όταν οι γυναίκες….»
