Ο Ντίνος Χριστιανόπουλος κοιτάζει κατάματα τα σχίσματα της ζωής και δεν τον καλύπτουν οι κλασικές αφηγήσεις.
Σε αυτό τον προβληματισμό, ο Ντίνος Χριστιανόπουλος εμβαθύνει στη βαθιά σύγκρουση μεταξύ της αυτογνωσίας και των ασφυκτικών προσδοκιών. Το ακόλουθο ποίημα αποτυπώνει το συναισθηματικό ταξίδι μιας ψυχής που διχάζεται ανάμεσα στην επιθυμία για απόδραση και την αναπόφευκτη έλξη προς το οικείο, το σπίτι, έναν τόπο άνεσης αλλά και περιορισμού.
Ο Χριστιανόπουλος παλεύει με έναν διαχρονικό αγώνα μεταξύ της προσωπικής ελευθερίας και της λαχτάρας για αποδοχή.
Χρήστος Γιανναράς: Η απουσία που φωτίζει τη μοναδική του ετερότητα
Ντίνος Χριστιανόπουλος
Δεν ξέρω αν έφυγα από συνέπεια
ή από ανάγκη να ξεφύγω από τον εαυτό μου,
τη στενή και μικρόχαρη Ιθάκη
με τα χριστιανικά της σωματεία
και την ασφυκτική της ηθική.
Πάντως δεν ήταν λύση· ήταν ημίμετρο.
Κι από τότε κυλιέμαι από δρόμο σε δρόμο
αποχτώντας πληγές κι εμπειρίες.
Οι φίλοι που αγάπησα έχουνε πια χαθεί
κι έμεινα μόνος, τρέμοντας μήπως με δει κανένας
που κάποτε του μίλησα για ιδανικά…
Τώρα επιστρέφω με μιαν ύστατη προσπάθεια
να φανώ άψογος, ακέραιος, επιστρέφω
κι είμαι, Θεέ μου, σαν τον άσωτο που αφήνει
την αλητεία, πικραμένος, και γυρνάει
στον πατέρα τον καλόκαρδο, να ζήσει
στους κόλπους του μιαν ασωτία ιδιωτική.
τον Ποσειδώνα μέσα μου τον φέρνω,
που με κρατάει πάντα μακριά·
μα κι αν ακόμα δυνηθώ να προσεγγίσω,
τάχα η Ιθάκη θα μου βρει τη λύση;
