Γιατί δεν μπορούμε να φανταστούμε το μπλουζ ροκ χωρίς τον Rory Gallagher? – 5 λόγοι

Αρνιόταν μεγάλες συναυλίες γιατί έκλεινε να παίξει σε γειτονικές παπ που ανήκαν σε κοντινά του άτομα…αυτός ήταν ο Rory Gallagher. 

Στο εκτεταμένο τοπίο των θρύλων της ροκ, ο Rory Gallagher αναδύεται ως ένα κρυμμένο διαμάντι, ένας βιρτουόζος κιθαρίστας που συχνά επισκιάζεται από τους φωστήρες της εποχής του. Αυτό το συναίσθημα αντηχεί δυνατά στην αναδρομική αναγνώριση του εκλιπόντος Ιρλανδού μουσικού, του οποίου η βαθιά μουσικότητα κερδίζει τώρα ένα καθυστερημένο αφιέρωμα.

Το Isle of Wight Festival τον Αύγουστο του 1970 έθεσε τις βάσεις για την ηλεκτρισμένη είσοδο του Gallagher στο προσκήνιο. Διαθέτοντας την προσοχή με το συγκρότημά του, τους Taste, άφησε ανεξίτηλο το σημάδι του στο κοινό και τους ειδικούς, επιδεικνύοντας ένα συνδυασμό δύναμης, ταλέντου και συναισθηματικής έντασης που προκαλούσε δέος.

Μια θρυλική στιγμή, που συχνά αποδίδεται στον Jimi Hendrix, συνοψίζει τον αντίκτυπο του Gallagher. Όταν ρωτήθηκε σχετικά με το αν είναι ο καλύτερος κιθαρίστας στον κόσμο, ο Hendrix απάντησε κρυφά, δηλώνοντας: “Δεν ξέρω, ρωτήστε τον Rory Gallagher”.

Ωστόσο, παρά τις εν λόγω διακρίσεις, ο Gallagher παρέμεινε μια αινιγματική φιγούρα, αποφεύγοντας τα χαρακτηριστικά της διασημότητας. Ο ανιψιός του, Daniel Gallagher, επιμελητής της κληρονομιάς του Rory, σημειώνει τη σπανιότητα των στοιχείων γύρω από την υποτιθέμενη έγκριση του Hendrix, αλλά αναγνωρίζει τη δροσερή μυσταγωγία που προσθέτει στην αφήγηση του κιθαρίστα.

«Η άρνηση του Gallagher να υποκύψει στις πιέσεις της βιομηχανίας μπορεί να εξηγήσει τη σχετική του αφάνεια από την αμερικανική αγορά. Η ακλόνητη αφοσίωσή του στις blues-rock ρίζες και η απόρριψη των mainstream τακτικών τον κράτησαν αγνό, κερδίζοντας σεβασμό αλλά περιορίζοντας την εμπορική επιτυχία.»

Καθ’ όλη τη διάρκεια της καριέρας του, ο Gallagher, ντυμένος με καρό φανέλες και τζιν, κρατούσε μια Fender Stratocaster που αγόρασε ως έφηβος. Η φθαρμένη κιθάρα του αντικατόπτριζε τη στιβαρή ηθική που ακολουθούσε, ενσαρκώνοντας έναν καλλιτέχνη που βυθίστηκε στην ωμή αυθεντικότητα των μπλουζ του Σικάγο και αργότερα εξερεύνησε τη φολκ, τη ροκ, τον τζαζ πειραματισμό και το πλούσιο μωσαϊκό της ιρλανδικής παράδοσης.

Η αναγνώριση που έλαβε ο Rory Gallagher κατά τη διάρκεια της ζωής του ωχριά μπροστά στην επίδρασή του. Οι παραλείψεις του από λίστες με επιδραστικές κιθάρες, όπως αυτή του Rolling Stone, προκάλεσαν διαμαρτυρίες από συναδέλφους του μουσικούς όπως ο Brian May, υπογραμμίζοντας τη μαγεία του Gallagher στις χορδές. Ο Αργεντινός συγγραφέας Marcelo Gobello, ειδικός στον Gallagher, τον τοποθετεί ανάμεσα στους κορυφαίους κιθαρίστες του κόσμου, που τον σέβονται θρύλοι όπως ο Hendrix, ο Clapton και ο Page.

Γεννημένος το 1948 στο Ballyshannon της Ιρλανδίας, το μουσικό ταξίδι του Gallagher ξεκίνησε σε ηλικία οκτώ ετών, όταν οι γονείς του του χάρισαν μια κιθάρα. Επηρεασμένος από τον Muddy Waters, η μουσική του πορεία συνδύασε τα μπλουζ, την τζαζ, τη φολκ και τη ροκ, αποτελώντας τα θεμέλια των Taste, της πρώτης αξιόλογης μπάντας του.

Όσο ακούμε τη μουσική του δύσκολα θα πεθάνει ο Rory:

Μετά τη διάλυση των Taste το 1971, ο Gallagher ξεκίνησε μια σόλο καριέρα που έδινε έμφαση όχι μόνο στην κιθαριστική του δεινότητα αλλά και στη γνήσια συναισθηματική του έκφραση. Παρά την απουσία εμπορικών συμβιβασμών, είχε βαθιά απήχηση στο κοινό, γεγονός που φάνηκε ιδιαίτερα στο εμβληματικό live άλμπουμ Irish Tour ’74.

Η άρνηση του Gallagher να υποκύψει στις πιέσεις της βιομηχανίας μπορεί να εξηγήσει τη σχετική του αφάνεια στην αμερικανική αγορά. Η ακλόνητη αφοσίωσή του στις blues-rock ρίζες και η απόρριψη των mainstream τακτικών τον κράτησαν αγνό, κερδίζοντας σεβασμό αλλά περιορίζοντας την εμπορική επιτυχία.

Το 1995, η μάχη του Gallagher με τον αλκοολισμό κορυφώθηκε με τραγικό τέλος. Μια αποτυχημένη μεταμόσχευση ήπατος σηματοδότησε τον πρόωρο θάνατο του 47χρονου μουσικού. Σήμερα, ένα χάλκινο άγαλμα στο Ballyshannon απαθανατίζει την κληρονομιά του, απεικονίζοντάς τον με τη γνώριμη ενδυμασία του τζιν και ένα καρό φανέλα, να λικνίζει για πάντα την αγαπημένη του κιθάρα Fender.

5 λόγοι για να μυηθείς στον απόηχο του Rory Gallagher

1. Βυρτουσική Δεξιοτεχνία Κιθάρας:
Το κυριότερο χαρακτηριστικό του Rory Gallagher στο blues-rock έγκειται στην απαράμιλλη μαεστρία του στην κιθάρα. Το δεξιοτεχνικό παίξιμό του, που χαρακτηρίζεται από soulful bends, περίπλοκο fingerpicking και ηλεκτρισμένα σόλο, τον τοποθέτησε ανάμεσα στην ελίτ του είδους. Η ικανότητα του Gallagher να προκαλεί ακατέργαστα συναισθήματα μέσω του οργάνου του τον ξεχώριζε, καθιστώντας κάθε του εμφάνιση μια απόδειξη της απαράμιλλης τεχνικής του δεινότητας.

2. Καινοτόμος Blues Fusion:
Ο Gallagher συνδύασε άψογα τα παραδοσιακά μπλουζ με ποικίλες μουσικές επιρροές, διευρύνοντας τα όρια του είδους. Η καινοτόμος προσέγγισή του ενσωμάτωσε στοιχεία τζαζ, φολκ και ροκ, με αποτέλεσμα έναν ξεχωριστό ήχο που αντηχούσε με αυθεντικότητα. Διανθίζοντας το blues-rock του με αυτές τις εκλεκτικές γεύσεις, συνέβαλε στην εξέλιξη του είδους, κερδίζοντας αναγνώριση για την ικανότητά του να γεφυρώνει μουσικούς κόσμους.

3. Συγκλονιστική σύνθεση τραγουδιών και συναισθηματικό βάθος:
Πέρα από την ορχηστρική του δεινότητα, η ερμηνείατου Gallagher παρουσίαζε μια βαθιά κατανόηση των θεμάτων των μπλουζ και μια αξιοσημείωτη ικανότητα να μεταφέρει βαθιά συναισθήματα. Οι στίχοι του, συχνά εσωστρεφείς και οδυνηροί, προσέθεταν ένα στρώμα αφήγησης στη μουσική του. Κομμάτια όπως το “I Fall Apart” και το “A Million Miles Away” αποτελούν διαχρονικά παραδείγματα του ταλέντου του Gallagher να δημιουργεί συναισθηματικά ηχηρές blues-rock συνθέσεις.

4. Δυναμικές ζωντανές εμφανίσεις:
Οι ζωντανές εμφανίσεις του Rory Gallagher ήταν θρυλικές, αποτυπώνοντας την ουσία της μουσικής του ευφυΐας και καθιερώνοντάς τον ως μια σαγηνευτική σκηνική παρουσία. Οι δυναμικές του εμφανίσεις, που χαρακτηρίζονταν από εκτεταμένα και αυτοσχεδιαστικά τζαμαρίσματα, δημιουργούσαν μια καθηλωτική εμπειρία για το κοινό. Το άλμπουμ Irish Tour ’74, ειδικότερα, αποτελεί απόδειξη της ικανότητάς του να συνδέεται με τους οπαδούς του σε ένα ζωντανό περιβάλλον, αναδεικνύοντας μια συνέργεια μεταξύ καλλιτέχνη και κοινού που σπάνια συναντάται στην ιστορία του μπλουζ-ροκ.

5. Ακαθόριστη καλλιτεχνική ακεραιότητα:
Η προσήλωση του Gallagher στη διατήρηση της καλλιτεχνικής ακεραιότητας εντός του blues-rock είδους είναι ένα καθοριστικό χαρακτηριστικό του. Αρνούμενος να υποκύψει στις εμπορικές πιέσεις, παρέμεινε πιστός στις ρίζες του, αποφεύγοντας τις mainstream τάσεις υπέρ μιας γνήσιας, αφιλτράριστης μουσικής έκφρασης. Αυτή η αταλάντευτη αφοσίωση στην αυθεντικότητα τον έκανε αγαπητό στους οπαδούς και τους συναδέλφους του μουσικούς, εδραιώνοντας την κληρονομιά του ως μεταφορέα της καθαρής blues-rock .

Όσο για εμάς τους μη ευλογημένους, καθώς δεν τον είδαμε ποτέ LIve συνεχίζουμε να ακούμε αυτόν τον τεράστιο αντιστάρ και εκπληκτικό performer, διότι αγαπάμε τη μπλουζ ροκ όπως αυτός ο ταπεινός Ιρλανδός.

Και μια Live (άρα) του Ιρλανδού ημίθεου:

Αρχική φωτογραφία εξωφύλλου