Με λεπτές πινελιές γλώσσας, ο Ρίτσος ζωγραφίζει ένα πορτρέτο της απερίγραπτης δύναμης της αγάπης να μεταμορφώνει το συνηθισμένο σε σπάνιο.
Υπάρχουν στιγμές που λάμπουν με μια απόκοσμη λάμψη, στιγμές που ξεπερνούν τα τετριμμένα και ανυψώνουν την ψυχή σε σφαίρες απεριόριστου θαύματος και ομορφιάς.
Ο Γιάννης Ρίτσος, ο ποιητικός μαέστρος της Ελλάδας, μας προσκαλεί να βυθιστούμε σε μια τέτοια στιγμή – μια στιγμή βαθιάς οικειότητας και σύνδεσης που αποτυπώνεται στον υποβλητικό του στίχο: «Άξιζε να υπάρξουμε για να συναντηθούμε».
«Άξιζε να υπάρχεις για να συναντηθούμε», δηλώνει ο Ρίτσος, συμπυκνώνοντας την ουσία μιας αγάπης που δίνει νόημα στην ίδια τη ζωή.
Γιάννης Ρίτσος: «Τι όμορφη που είσαι. Με τρομάζει ἡ ομορφιά σου. Σε πεινάω. Σε διψάω…»
Γιάννης Ρίτσος – Εαρινή Συμφωνία
Άξιζε να υπάρξουμε
για να συναντηθούμε.
Το φιλί μας εσφράγισε
την αιώνια σιγή.
Δε μένει πια κενή
μήτε μια ρόδινη γωνία
των κυττάρων μας.
Τίποτ’ άλλο.
Τίποτ’ άλλο.
Να φύγουν οι σκιές και τα φώτα
απ’ το χλωρό μέτωπό σου.
Ρίξε στη φωτιά
τα ξερά δάφνινα στεφάνια
που ρυτιδώνουν το φέγγος
του ερωτικού κοιτώνα μας.
Τι προσθέσει ένα διάδημα
στο διάδημα
των φιλημένων μαλλιών μας;
Νυχτώνει.
Ένα θάμβος λευκό αιωρείται
πάνω απ’ το σύσκιο δάσος
– μια σειρά περιστέρια
– τα επερχόμενα χάδια μας.
Συγχώρεσέ με, αγάπη,
που απόψε τραγουδώ
αυτές τις ασημένιες ώρες
που θα ‘πρεπε τα χέρια μου να υψώνω
στ’ αστέρια των μαλλιών σου.
Ρίχνω ένα ψίχουλο
στα πληγωμένα αηδόνια
που ‘χαν ταΐσει
κάποτε με φως
την πληγή μου.
