Ο Γιάννης Οικονόμου, ο οποίος σκηνοθετεί την παράσταση Πανεπιστήμιο-Ομόνοια, που παρουσιάζεται στο Θέατρο Άβατον, γράφει στη Lavart με αφορμή την παράσταση.
Έχω ένα google doc και σημειώνω ότι μου φαίνεται ενδιαφέρον από αυτά που συμβαίνουν γύρω μου. Το “Πανεπιστήμιο – Ομόνοια” ήταν σκόρπιες και ασύνδετες ατάκες μέσα σε αυτό. Θα μπορούσε να πει κάποιος λίγο πιο ποιητικά πώς ήταν εγκλωβισμένο και έψαχνε τρόπο να βγει στον κόσμο. Οι βασικές μου αναφορές είναι η σειρά Maid του Netflix και το The Fountain του Aronofsky. Είδα μια σύνδεση στα δυο, την άρνηση να αποδεχθείς την πραγματικότητα που βιώνεις. Κάπως σα να παραλληλίστηκαν οι δυο ιστορίες στο μυαλό μου. Μια γυναίκα προσπαθεί να ξεφύγει και ένας αντρας την αναζητά. Εκείνος παρασύρεται από τις πεποιθήσεις και αυτή πηγαίνει κόντρα. Δημιουργείται μια σχέση αγάπης η οποία γρήγορα μεταμορφώνεται σε βίαιη τοξικότητα. Κάπως έτσι γεννήθηκε το έργο. Πριν καν ολοκληρωθεί είχα μια πηγαία ανάγκη να το μοιραστώ. Σχεδόν σε κάθε διάλειμμα συγγραφής το έστελνα σε φίλους μου. Η διαδικασία μετάβασης από το χαρτί στη σκηνή είναι από τις μεγαλύτερες προκλήσεις. Δοκιμάζεις ξανά και ξανά και αυτό είναι που κάνει το αποτέλεσμα πολυεπίπεδο. Στον τρόπο δουλειάς μου υπάρχει διάχυτο το quote του Τόμας Έντισον “Δεν απέτυχα, απλά βρήκα 10.000 τρόπους που δεν δούλεψαν”. Είναι απίστευτη η ελευθερία που υπάρχει στην δημιουργική διαδικασία και σχεδόν ισόποσα μεγάλη είναι η ευθύνη απέναντι στους θεατές. Το κοινό μετά μια μακρόχρονα δύσκολη περίοδο, είναι διψασμένο και απαιτητικό και πολύ καλά κάνει. Στο σημείο αυτό θα ήθελα να ευχαριστήσω μέσα από την ψυχή μου ολόκληρη την ομάδα που πίστεψε στο έργο και με εμπιστεύτηκε στην πρώτη μου δουλειά. Είναι όλοι υπέροχοι και μαγικοί, χωρίς αυτούς το έργο θα είχε μείνει στο google docs, έτσι για κλείσει αυτό το άρθρο κυκλικά. Τα υπόλοιπα από Δευτέρα 6 Μαρτίου και κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 21:00 στο θέατρο Άβατον. Σας περιμένουμε!
