Το έργο αυτό αποκαλύπτει έναν κόσμο όπου η ελευθερία δεν είναι απλώς ένα υψηλό ιδανικό αλλά μια ουσιαστική, ανυποχώρητη προϋπόθεση για να ευδοκιμήσει το ανθρώπινο πνεύμα.
Με την πεζογραφία της, η Βαμβουνάκη εξετάζει τη λεπτή γραμμή ανάμεσα στην αυτονομία και τον έλεγχο, ζητώντας μας να αναρωτηθούμε πως ακόμη και η παραμικρή καταπάτηση της ελευθερίας είτε από την αγάπη, είτε από την εξουσία, είτε από τις κοινωνικές προσδοκίες μπορεί να αλλοιώσει την ουσία ενός ανθρώπου. Εδώ, κάθε γραμμή μοιάζει να ψιθυρίζει μια αλήθεια που όλοι έχουμε νιώσει αλλά σπάνια διατυπώνουμε: ότι για να συνδεθούμε πραγματικά, πρέπει να αντισταθούμε στην παρόρμηση για το κλουβί, όσο χρυσά κι αν φαίνονται τα κάγκελα.
Αυτό το απόσπασμα φέρνει στο προσκήνιο ισχυρά ερωτήματα: Γιατί η επιθυμία για έλεγχο των άλλων συχνά έρχεται καλυμμένη με στοργή ή με μια αίσθηση δικαιοσύνης; Και πώς μπορούμε να αναγνωρίσουμε πότε είμαστε αποδέκτες τέτοιων περιορισμών; Η Βαμβουνάκη μας προκαλεί να καταλάβουμε ότι κάθε αναγκαστική «συμφωνία» είναι κούφια, προορισμένη να διαλυθεί κάτω από το βάρος της ανομολόγητης δυσαρέσκειας. Η αφήγησή της για το πτήνο που μαραίνεται σ’ ένα χρυσοποίκιλτο κλουβί ζωγραφίζει μια ανεξίτηλη εικόνα, υπενθυμίζοντάς μας ότι η αγάπη και η σύνδεση μπορούν να ανθίσουν μόνο όταν τους δίνεται χώρος να αναπνεύσουν.
(Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο παρακάτω)
Μάρω Βαμβουνάκη: «Διαλέγουν «φίλους» που τους κολακεύουν, που τους επιβεβαιώνουν κόμπλεξ»
Κανέναν μα κανέναν δεν μπορείς να κερδίσεις, ούτε καν ένα αφελές μικρούλι παιδί, εφόσον του αφαιρείς την ελευθερία τού να μη συμφωνήσει μαζί σου.
Αν απαγορεύεις την ελευθερία στον άλλο, και βασιλιά να τον στέψεις δε θα διαρκέσει η λαμπερή συμφωνία σας.
Σύντομα θα αισθανθεί δυσφορία, ότι κάπως παγιδεύτηκε και βρέθηκε εκεί που δε θέλει.
Τα χρυσά κλουβιά τα ανακάλυψαν τύποι σαν τη γυναίκα της πρώτης ιστορίας μας, όμως, κλειδωμένο, ένα πουλί μαραίνεται.
Ο Ελύτης γράφει πως γίνεται να φυλακίσεις ένα αηδόνι αλλά δεν μπορείς να φυλακίσεις τον κελαϊδισμό του.
Υπάρχουν όμως προσωπικότητες τόσο ανασφαλείς, εξαρτημένες και εξωφρενικά εγωιστικές, ώστε κρατούν κλειδωμένο το αηδόνι τους, έστω και άλαλο, έστω και νεκρό.
Ξέρουν πολύ καλά άλλωστε την τέχνη να ταριχεύουν.
Όλοι μας έχουμε συναπαντηθεί με τέτοιους χαρακτήρες.
Δεν είναι λίγοι και γνωρίζουν να πλέκουν ιστούς σαν την αράχνη.
Όσο πιο εξαρτημένοι είμαστε εμείς οι ίδιοι τόσο τσιμπάμε στους χειρισμούς τους.
Ο ελεύθερος, ο ανεξάρτητος άνθρωπος δεν τους ανέχεται, γρήγορα κάνει πέρα, σύντομα κόβει μαζί τους τις διαπραγματεύσεις.
Όμως πόσοι είμαστε εντελώς ανεξάρτητοι;
Όλοι έχουμε τις αναγκεμένες πληγές μας, τις μειονεξίες μας, τα παθήματα και τα πάθη μας.
Όλοι κουβαλάμε στο αίμα μας τους πειρασμούς της τρέλας.
Παρά ταύτα πάντα υπάρχει τρόπος να γιατρεύεσαι όταν όντως το αποφασίζεις, διότι η υγεία είναι πιο επιθετική και δυναμική από την αρρώστια.
Αν το έργο της Βαμβουνάκη σάς προκάλεσε έστω και μια αχτίδα περιέργειας, σας προσκαλώ να εμβαθύνετε περισσότερο στον κόσμο της. Εξερευνήστε τα άλλα γραπτά της σας περιμένει ένας κόσμος γεμάτος διορατικότητα ακριβώς πίσω από αυτή τη σελίδα;
Διαβάστε περισσότερα αποσπάσματα παρακάτω:
- Είχε δίκιο ο Φερνάντο Πεσσόα: «Είμαι αυτός που νομίζω; Μα νομίζω πως είμαι τόσο πολλά πράγματα…»
- Γκαμπριέλ Γκαρσία Μαρκές: «Ένας άντρας καταλαβαίνει πότε αρχίζει να γερνάει: όταν αρχίζει και μοιάζει με …»
- Ουίλιαμ Μπάτλερ Γέιτς: «Όταν γεράσεις κι ασπρίσεις …Την ομορφιά σου αγάπησαν στ’ αλήθεια ή σαν ψέμα»
- Χένρι Μίλλερ: «Αν οι άνθρωποι σταματήσουν να πιστεύουν ότι κάποια μέρα θα γίνουν θεοί, τότε σίγουρα θα …»
- Μια φορά κι έναν καιρό ο Έσσε μας είπε: «Όταν φοβόμαστε κάποιον είναι γιατί …»
- 5 φορές που ο Ίψεν είχε δίκιο (και είπε όσα φοβόμασταν να παραδεχτούμε)
- Έρμαν Έσσε: «Όλοι μας ως το τέλος της ζωής μας κουβαλάμε τα υπολείμματα της γέννησής μας»
- 20 λυτρωτικά αποφθέγματα του Καρλ Γιουνγκ ελέγχουν το ασυνείδητό μας
