Τα “Εξάρχεια” εξεγείρονται για τα κομμένα δέντρα αλλά όχι για τα υψηλά ενοίκια των καταστημάτων στην περιοχή, όπου – μεταξύ μας – κυριαρχεί το κεφάλαιο.
Μέσα σε έναν κόσμο που πολεμά για να ανατείλει ξανά ο «νέος Κόσμος» ή γιατί «βαρέθηκε» την Ειρήνη έχουμε και τις φιλικές συμμετοχές της ανθρωπότητας.
Διότι όταν δεν ασχολείσαι επί της ουσίας με τα ζητήματα της κοινωνίας, μόνο ως φιλική συμμετοχή μπορεί να θεωρηθεί η συμμετοχή σου σε αυτήν.
Σφυριά πάνω σε πίνακες και η ανοησία γίνεται η μόνη μας ελπίδα;
Δύο περιστατικά παρακολουθώ τις τελευταίες ώρες. Το ένα μας έρχεται από τη μακρινή Αγγλία, όπου ακτιβιστές για το περιβάλλον χτύπησαν με μικρά σφυριά τον πίνακα του Ντιέγκο Βελάσκεθ (Diego Velasquez) με τίτλο “Η Τουαλέτα της Αφροδίτης”.
Το δεύτερο μας έρχεται από τα αγαπημένα μας Εξάρχεια, όπου μια κοπέλα γονατιστή μπροστά από το όργανο της εξουσίας μοιρολογεί – ως άλλος προσκυνητής έξω από την Τήνο – περιμένοντας να λάβουμε σοβαρά το αίτημα της με εικόνες by «Ελένη Λουκά production».
Τί θα γίνει με αυτές τις ομάδες;
Αυτά τα ψήγματα βλακώδους συμπεριφοράς εξαιτίας ανεπάρκειας γόνιμου διαλόγου και σκέψης έχουν παρεισφρήσει μόνιμα στη δημόσια σφαίρα.
Συνήθως πρόκειται για συλλογικότητες που επουδενί δεν προσπαθούν να φέρουν την Ειρήνη ή καλύτερες συνθήκες διαβίωσης αλλά διεκδικούν ξεκάθαρα την εξουσία, ώστε οι αποφάσεις τους να μη χρειάζονται έγκριση.
Ίσως να διαφωνήσεις λέγοντας μου πως και οι πολιτικοί αυτό κανουν στο σύνολο τους πλην λίγων εξαιρέσεων. Θα σου απαντήσω καταφατικά, άρα γιατί να διαφέρουν αυτές οι ομάδες από τους σημερινούς εξουσιαστές μας; Γιατί αποκαλούνται αντιεξουσιαστές; Και τι θα κάνουν εάν αναλάβουν κάποτε την εξουσία;
Ο παππούς μου θεωρούσε τους εξουσιαστές χειρίστου είδους προσωπικότητες, αλλά μου τόνιζε πως εξουσιαστής μπορεί να είναι ο καθενας μας όταν κατέχει ρόλο ανωτερότητας. Θα μπορούσε να είναι η μητέρα μας, ο πατέρας μας, ο δάσκαλός μας, ο – η σύζυγος μας, μια ομάδα (αριστερές, δεξιές, αναρχικές, ποδοσφαιρικές συλλογικότητες) που μας αποδέχτηκε και μας προσηλύτισε, αφού δώσαμε ως αντάλλαγμα τον αντιρρησία συνείδησης που κρύβουμε μέσα μας και καταφέραμε να γίνουμε αρεστοί και αποδεκτοί.
Άρα και ποιος δεν είναι εξουσιαστής; (Εάν αυτό είναι το θέμα που μας απασχολεί)
Μάλλον κάποιος που ενω μπορεί να κατέχει θέση εξουσιας στη ζωή μας εξαιτίας των συνθηκών, δε τη χρησιμοποιεί για να μας κάνει κακό, δεν την χρησιμοποιεί για να ελέγχει το σώμα και το μυαλό μας.
Αυτές οι ομάδες λοιπόν που προσπαθούν να προκαλέσουν την κοινωνία με εκρήξεις θυμού και γραφικότητες, ώστε να ακουστεί το μήνυμά τους (ορθό ή μη) μέχρι που θα έφταναν εάν είχαν τη δύναμη να κυριαρχήσουν;
Πολύ φοβάμαι πως δε θα απέφευγαν τη μοιραία κατάληξη πολλών αυτοαποκαλούμενων φιλάνθρωπων ιδεολόγων, όπως οι Κινέζοι κομμουνιστές που κατέστρεφαν αγάλματα του Βούδα ή όπως οι ναζί και οι κομμουνιστές που έριχναν βιβλία στην πυρά και φυλάκιζαν ή βασάνιζαν ανθρώπους με διαφορετικά φρονήματα.
Ούτως η άλλως μην πλανάσθε, σημασία δεν έχει τι πιστεύεις αλλά πως πράττεις για αυτά που πιστεύεις.
Και η ιδέα πως η μόνη αντιεξουσιαστική εκπροσώπηση που μπορεί να έχει κάποιος στον σύγχρονο κόσμο είναι ομάδες που καταστρέφουν περιουσίες, που ουρλιάζουν γονατιστοί στη μέση του δρόμου, χωρίς λόγο ή δίνουν ραντεβού για ξύλο στα στενά των Εξαρχείων, με τρομάζει.
Διότι τελικά έχουμε στηρίξει – εναποθέσει όλο το αντιεπιχείρημα μας ως κοινωνία, σε ομάδες που δε διαθετουν καν το νοητικό υπόβαθρο για να το εκπροσωπήσουν.
Κείμενο: Αγγελικά Αγορά (Lavart)
