Σήμερα, ανοίγουν τα σχολεία και κάθε φορά μας έρχονται αναμνήσεις από τα παιδικά μας χρόνια , εκεί γύρω στα 90’s.
Καθώς τα σχολεία ανοίγουν και πάλι τις πόρτες τους, είναι αδύνατο να μην παρασυρθούμε από τις αναμνήσεις της δικής μας παιδικής ηλικίας, ειδικά όσοι μεγαλώσαμε τη δεκαετία του 1990. Ναι, η δεκαετία του ’90. Είναι δύσκολο να πιστέψουμε ότι έχουν περάσει 30 χρόνια από τότε. Ανήκαμε σε μια γενιά που είχε ακόμα το χρόνο και την ελευθερία να περιπλανιέται στη γειτονιά, να «ξύνει» τα γόνατά της με τα ποδήλατα και να πιστεύει ότι ήταν το αποκορύφωμα της επανάστασης, αγοράζοντας τσίχλες σε σχήμα τσιγάρου για να μιμηθεί το κάπνισμα, κάνοντας μια παιδική «αλητεία»
Ήταν μια εποχή πριν ο κόσμος γίνει τόσο γρήγορος και ψηφιακός όσο είναι σήμερα. Τότε, τα παιδιά δεν βάζαμε χωρίς λόγο ενυδατικές κρέμες ή δε μέναμε κλεισμένα σε εσωτερικούς χώρους κολλημένα σε οθόνες. Τρέχαμε στις πλατείες, απλώς και μόνο επειδή βαριόμασταν να είμαστε μέσα στα σπίτια μας και ας είχαμε κάποιοι από εμάς μια μικρή εμμονή με το playstation. Τις καυτές καλοκαιρινές μέρες παίζαμε μπουγέλο. Οι παρεξηγήσεις μεταξύ φίλων μετατρέπονταν σε μικροκαβγάδες και με κάποιο τρόπο, στο τέλος της ημέρας, όλα τελείωναν ειρηνικά και συγχωρούνταν. Η ενδοσχολική βία ήταν σπάνιο φαινόμενο, και βρίσκαμε χαρά σε απλά πράγματα όπως το να καταβροχθίζουμε κρύα τοστ με το λιωμένο τυρί να κολλάει στη χαρτοπετσέτα, ή να ψήνουμε τα κρουασάν στην τοστιέρα. Περπατούσαμε στις γειτονιές και μύριζε σπιτικό φαγητό, γράφαμε λευκώματα αναρωτώμενοι: ποιος είναι αυτός ο «κτήτωρ» και ανταλλάσσαμε αυτοκόλλητα με τους συμμαθητές μας στα διαλείμματα. Αγοράζαμε το περιοδικό «Αφισόραμα» και μαθαίναμε τους στίχους των τραγουδιών, μαθαίνοντας και το ξένο ρεπερτόριο.
Το μεσημεριανό γεύμα συνοδευόταν από το soundtrack κακώς μεταγλωττισμένων μεξικανικών σαπουνόπερων, όπου η πλοκή μπορεί να είχε χαθεί στη μετάφραση, αλλά δεν είχε σημασία. Οι μέρες μας είχαν ρυθμό. Όλα πήγαιναν ρολόι ή μήπως κι όχι;
Ο χρόνος έχει έναν τρόπο να αμβλύνει τις αιχμηρές γωνιές, να ρομαντικοποιεί το παρελθόν, κάνοντάς το να φαίνεται πιο φωτεινό και πιο απλό απ’ ό,τι ήταν στην πραγματικότητα. Κάθε εποχή έχει τις δυσκολίες της, και η δική μας δεν αποτελούσε εξαίρεση. Ωστόσο, υπήρχε μια μοναδική αίσθηση αισιοδοξίας που διέτρεχε το συλλογικό ασυνείδητο εκείνης της εποχής, μια αίσθηση ότι, με κάποιο τρόπο, όλα θα πήγαιναν καλά. Αυτή η ανακουφιστική ψευδαίσθηση μπορεί να ξεθώριασε καθώς μεγαλώναμε. Ως millennials, είχαμε θέσεις στην πρώτη σειρά για την απογοήτευση που ακολούθησε. Ξεγελαστήκαμε! Λίγο από τον Ανδρέα, λίγο από αυτή τη δόση παγκόσμιας ανεμελιάς, συνωμότησε και ο κατακλυσμός νέων εικόνων και ιδεών κατά την εφηβεία μας, όπου μας υποσχέθηκαν ατελείωτες ευκαιρίες αλλά η προσγείωση πίσω στην πραγματικότητα ήταν απότομη.
Τώρα, στα 30 μας χρόνια, πολλοί από εμάς έχουμε πραγματοποιήσει μόνο ένα κλάσμα αυτών των νεανικών ονείρων. Έχουμε επωμιστεί όλο το βάρος των οικονομικών κρίσεων, έχουμε βιώσει τη μετανάστευση είτε οι ίδιοι είτε στενών φίλων, και έχουμε ζήσει στιγμές παγκόσμιας αναταραχής που έχουν σημαδέψει τη γενιά μας. Ωστόσο, ακόμη και καθώς κουβαλάμε αυτά τα βάρη, δεν μπορούμε να μην κοιτάξουμε πίσω σε εκείνες τις πρώτες μέρες, όταν τα 30 έμοιαζαν τόσο μακρινά, όταν η ζωή έμοιαζε γεμάτη υποσχέσεις. Η νοσταλγία όμως μας ξεγελάει, και ακόμα και όταν ρομαντικοποιούμε το παρελθόν, ξέρουμε ότι υπήρχαν ρωγμές σε αυτόν τον τέλειο κόσμο. Παρόλα αυτά, η δεκαετία του ’90 θα μοιάζει πάντα με την πύλη προς μια πιο απλή, πιο ξέγνοιαστη εποχή της παιδικής μας ηλικίας.
Και τότε, χωρίς καμία αμφιβολία, μια ανάμνηση έρχεται στην επιφάνεια, ένα από εκείνα τα τα cringe τραγουδάκια που λέγαμε στις σχολικές αλάνες:
« Α – ντου- ανέττα Εγώ μανιόλα, εσύ σπανιόλα. Στο ιτανιόλα, μεξικάνο, πάστα φλώρα. Ένα ρετσίνι στην Παλαιστίνι Σις-κουάλα, σις-κουάλα …»
Δεν ξέραμε τι σήμαιναν οι λέξεις. Ήταν ασυναρτησίες, αλλά αυτό δεν είχε σημασία. Το πραγματικό νόημα βρισκόταν στη χαρά του να το τραγουδάμε με τους φίλους μας, στο γέλιο, στην ανοησία, στον ανείπωτο δεσμό της παιδικής συντροφικότητας.
Στην υγειά λοιπόν μιας ακόμη σχολικής χρονιάς! Στη θολούρα των αναμνήσεων και στη γλυκόπικρη νοσταλγία που τις συνοδεύει. Ωραία χρόνια τελικά κι ας ήταν θολή η ματιά μας….
