Η αγγλική λογοτεχνία απλώνεται σε όλο τον κόσμο, από την Αμερική και την Ινδία μέχρι την Αυστραλία και τη Βρετανία.
Η ιστορία της ξεδιπλώνεται από τα παλαιά αγγλικά λογοτεχνικά αποτυπώματα του Beowulf μέχρι τη ροή συνείδησης του James Joyce. Παρόλο που μοιράζεται ορισμένα κοινά χαρακτηριστικά με όλη τη δυτική λογοτεχνία, υπάρχουν και δύο στοιχεία που την καθιστούν μοναδική.
Η αγγλική γλώσσα
Η αγγλική διαθέτει περισσότερες λέξεις από τις περισσότερες γλώσσες, οι οποίες προέρχονται από διάφορες πηγές σε όλο τον κόσμο. Αυτό την καθιστά πλούσια σε λέξεις με ελαφρές διαφορές στο νόημα ή με διαφορετικές συνδηλώσεις (μικρές αποχρώσεις νοήματος). Ο Σαίξπηρ ήταν ένας δάσκαλος στη χρήση της αγγλικής γλώσσας για τη δημιουργία σπουδαίας λογοτεχνίας, αξιοποιώντας τον πλούτο των λέξεων της για να γράψει λαμπρούς λόγους και ευφυή λογοπαίγνια. Δεν δίσταζε επίσης να επινοήσει τις δικές του λέξεις όταν οι υπάρχουσες δεν επαρκούσαν. Συγγραφείς όπως ο Χέρμαν Μέλβιλ, που επέλεξαν την αγγλική ως δεύτερη γλώσσα για να γράψουν, το έκαναν συχνά λόγω του απέραντου βάθους και της ευελιξίας του αγγλικού λεξιλογίου.
Κοινά θέματα στην αφήγηση
Η αγγλική λογοτεχνία περιστρέφεται γύρω από λίγα κοινά θέματα, πολλά από τα οποία μοιράζεται με τη δυτική λογοτεχνία, τα οποία περιγράφουν σχεδόν όλες τις ιστορίες της. Τα πέντε πιο συχνά αναγνωρισμένα είναι: η νίκη επί του κακού, από φτωχός σε πλούσιος, η αναζήτηση, το ταξίδι και η επιστροφή, και η συνάντηση άντρα και γυναίκας. Σχεδόν κάθε ιστορία που λέγεται στα αγγλικά ενσωματώνει ένα ή περισσότερα από αυτά τα θέματα. Δύο άλλα θέματα, η κωμωδία και η τραγωδία, προστίθενται συχνά σε αυτό το σύνολο.
Σε ορισμένες περιφερειακές περιοχές αγγλικής λογοτεχνίας, υπάρχει κάποια διαφοροποίηση. Για παράδειγμα, η ινδική αγγλική λογοτεχνία είναι πιθανό να ενσωματώσει ασιατικά και περσικά θέματα όπως το ασιατικό θέμα της ερωτικής αυτοκτονίας, όπου ένας χαρακτήρας αυτοκτονεί για την αγάπη του. Αυτά, ωστόσο, είναι προσθήκες και δεν αντικαθιστούν τα πέντε βασικά αγγλικά λογοτεχνικά θέματα.
Επιρροές
Η αγγλική λογοτεχνία, όπως και η λογοτεχνία της περισσότερης Ευρώπης και ενός μεγάλου μέρους της Μέσης Ανατολής, έχει επηρεαστεί έντονα από την χριστιανική και ελληνορωμαϊκή κληρονομιά της. Αυτό φαίνεται πιο καθαρά πριν από τον 20ο αιώνα, όταν η κλασική παιδεία δεν ήταν πια ο κανόνας για τους νέους. Αυτές οι επιρροές συνδυάζονται με μοναδικά βρετανικά έθιμα, κυρίως του βασιλιά Αρθούρου και του Ρομπέν των Δασών. Ο τραγικός αλλά ηρωικός βασιλιάς (που μπορεί επίσης να αναχθεί στον Beowulf) και ο καλοκάγαθος απατεώνας είναι κοινά στερεότυπα της αγγλικής λογοτεχνίας.
16 κορυφαία αποφθέγματα που αντανακλούν την κληρονομιά του Σαίξπηρ
