Ο Ίρβιν Γιάλομ μας έδειξε την κόλαση και τον παράδεισο σε μια αξέχαστη παραβολή

Ο παράδεισος και η κόλαση είναι εδώ και όχι σε κάποια μη διακριτή διάσταση. Σ΄αυτό το συμπέρασμα καταλήγει και ο Ίρβιν Γιάλομ και μας δίνει μια παραβολή που καθιστά δύσκολη την αποβολή της από την μνήμη μας.

Το ηθικό δίδαγμα της χασιδικής παραβολής του Ίρβιν Γιάλομ είναι ένα οδυνηρό σχόλιο για τη σημασία της συμπόνιας, της συνεργασίας και της ανιδιοτέλειας στην επιδίωξη μιας γεμάτης και ουσιαστικής ζωής.

Στην απεικόνιση της Κόλασης, τα άτομα περιβάλλονται από αφθονία – μια δελεαστική γιορτή βρίσκεται μπροστά τους. Ωστόσο, λόγω του μη πρακτικού μήκους των κουταλιών τους, αδυνατούν να τραφούν. Αυτό το σενάριο συμβολίζει μια κατάσταση δυστυχίας και απελπισίας, όπου τα άτομα κατατρώγονται από τις ανάγκες και τις επιθυμίες τους, χωρίς να μπορούν να βρουν ικανοποίηση ή εκπλήρωση.

Αντίθετα, ο Παράδεισος διαθέτει το ίδιο σκηνικό – ένα στρογγυλό τραπέζι, μια κατσαρόλα με νόστιμο φαγητό και άτομα με κουτάλια με μακριά λαβή. Ωστόσο, η βασική διαφορά έγκειται στη στάση και τις πράξεις των ανθρώπων σε αυτό το δωμάτιο. Εδώ, έχουν μάθει τη “δεξιότητα” να ταΐζουν ο ένας τον άλλον. Η εικόνα των καλοταϊσμένων, γελαστών και ικανοποιημένων ατόμων απεικονίζει τη μεταμορφωτική δύναμη της αμοιβαίας υποστήριξης και συνεργασίας. Βοηθώντας ο ένας τον άλλον, ξεπερνούν τους περιορισμούς που παρουσιάζουν τα κουτάλια με τη μακριά λαβή και δημιουργούν ένα αρμονικό και θρεπτικό περιβάλλον.

Η παραβολή υποδηλώνει ότι η αληθινή ευτυχία και η ολοκλήρωση δεν προέρχονται από ατομικές επιδιώξεις αλλά από τη συλλογική προσπάθεια να φροντίζει ο ένας τον άλλον.

10 αποφθέγματα του Φρόυντ: Οι εραστές «ψάχνουν» τη μαμά ή τον μπαμπά τους

Χασιδική Παραβολή – Ίρβιν Γιάλομ | Η μάνα και το νόημα της ζωής

Ένας ραβίνος είχε μια συζήτηση με τον Κύριο για τον Παράδεισο και την Κόλαση.

«Θα σου δείξω την Κόλαση», του είπε ο Κύριος και τον οδήγησε σ ΄ένα δωμάτιο που είχε στη μέση ένα μεγάλο στρογγυλό τραπέζι.

Οι άνθρωποι που κάθονταν γύρω απ’ το τραπέζι ήταν πεινασμένοι και απελπισμένοι.

Στη μέση του τραπεζιού βρισκόταν ένα τεράστιο καζάνι με νόστιμο φαγητό που μύριζε τόσο καταπληκτικά, ώστε το στόμα του ραβίνου γέμισε σάλιο.

Όσοι κάθονταν στο τραπέζι κρατούσαν από ένα κουτάλι με πολύ μακρύ χέρι.

Παρόλο που τα κουτάλια έφταναν ίσα ίσα το καζάνι, τα χερούλια τους ήταν πιο μακριά από τα μπράτσα των ανθρώπων που τα κρατούσαν: έτσι κανένας τους δεν μπορούσε να φάει, γιατί του ήταν αδύνατο να φέρει το φαγητό ως τα χείλη του.

Ο ραβίνος είδε ότι η δυστυχία τους ήταν πραγματικά τρομερή.

«Τώρα θα σου δείξω τον Παράδεισο», είπε ο Κύριος και μπήκαν σ’ ένα άλλο δωμάτιο, ακριβώς το ίδιο όπως το πρώτο.

Κι εκεί υπήρχε το ίδιο μεγάλο στρογγυλό τραπέζι, το ίδιο καζάνι με φαγητό.

Οι άνθρωποι εδώ, όπως και οι προηγούμενοι, κρατούσαν τα ίδια κουτάλια με μακριά χερούλια- εδώ όμως όλοι ήταν καλοφαγωμένοι και παχουλοί, γελούσαν και συζητούσαν.

Ο ραβίνος δεν καταλάβαινε.

«Είναι απλό, αλλά απαιτεί μια συγκεκριμένη ικανότητα», είπε ο Κύριος.

Σ΄ αυτό το δωμάτιο, βλέπεις, έμαθαν να ταΐζουν ο ένας τον άλλον.