[dropcap size=big]Τ[/dropcap]ο καλό μεθύσι απαιτεί και την κατάλληλη μουσική. Σαν έχεις σεκλέτια και νταλκά και έρθει η ζάλη από το ένα ποτηράκι ακόμα, ζητάς επίμονα ένα τραγούδι. Εκείνη την νύχτα όμως ζητούσες κάτι παραπάνω. Χρειαζόσουν την γνώριμη φωνή που θα έσβηνε την φωτιά μέσα σου. Θα μερακλώσουμε λοιπόν! Να παίζει η ζεμπεκιά, στίχο προς στίχο να σε αγγίζει και να θυμάσαι την προδοσία, που στο κάτω-κάτω δεν την ξέχασες και ποτέ. Για να ξεθυμάνει ο πόνος ρίχνεις δυο στροφές. Ξεκινάει το επόμενο, κοιτάς ψηλά ή ρίχνεις ένα ειρωνικό χαμόγελο, τραβάς μια τζούρα και ξανά πιοτό. Μουσική και στίχοι που μιλούν στην καρδιά σου από έναν μοναδικό.
Πίνοντας παραπάνω δεν μετράμε τα λόγια μας, ο έλεγχος χάνεται και μεταξύ λογικής και ζάλης απευλευθερώνεται ο χείμαρρος συναισθημάτων. Οι πονεμένες ψυχές δύσκολα ησυχάζουν. Έτσι λοιπόν και αυτός δεν θα ησύχαζε μέχρι να ένιωθε τη φωνή του Στράτου να τον τυλίγει. Αυτή η ανάγκη τον ακολουθούσε παντού, απο τις πιο ασήμαντες μέχρι τις πιο συγκλονιστικές στιγμές της ζωής του. Μέχρι να εκπληρωθεί η επιθυμία του, σιγοτραγουδούσε και μέσα απο τους στίχους έλεγε τις αλήθειες του. Με πίκραναν οι αλήθειες του, καθρεφτιζόμουν μέσα τους.
[dropcap size=big]Δ[/dropcap]εν ήταν τυχαία η επιλογή για τον Στράτο.Η δύναμη που εξέπεμπτε, του έδινε το απαραίτητο κουράγιο για να σταθεί όρθιος και να ξεσκεπάσει τον εαυτό του και τις ιστορίες του. Οι φίλοι στα δύσκολα στέκονται και ο Στράτος το έκανε και με το παραπάνω. Του στάθηκε όσο κανείς άλλος μέχρι αλλά και τώρα. Έτσι είναι ο Στράτος. Πάντα δίπλα σε όλους και κυρίως στους μοναχικούς διαβάτες της ζωής. Θα μοιραστεί τις χαρές του και θα χαρείς και εσύ μαζί του.Θα τραγουδήσει όχι μόνο τους δικούς του καημούς αλλά και όλων αυτών που υποφέρουν. Και είναι πολλοί.
Δεν θέλω να γυρίσεις
και ας με καίει τόσο.
Παράτα με να ζήσεις,
δεν έχω να σου δώσω.
Τα πήρες όλα κι έφυγες,
μα απ΄ τον καημό δεν ξέφυγες,
σε πνίξανε οι πίκρες.Τα πήρες όλα κι έφυγες
μα τίποτα δεν έδωσες
γιατί εσύ δεν είχες.
Δεν θέλω να γυρίσεις,
αλήθεια σου μιλάω.
Τι χώρια, τι κοντά σου το ίδιο θα πονάω.Τα πήρες όλα κι έφυγες,
μα απ΄ τον καημό δεν ξέφυγες,
σε πνίξανε οι πίκρες
Τα πήρες όλα κι έφυγες
μα τίποτα δεν έδωσες
γιατί εσύ δεν είχες.
Πέρασε καιρός από εκείνη την βραδιά. Τα λόγια σταμάτησαν και η πίκρα έφυγε. Ίσως αυτή να είναι η μοίρα των ανθρώπων, να έρχονται και να φεύγουν. Μα ο Στράτος είναι ακόμα δίπλα μας και θα εξακολουθεί να είναι…
Κείμενο: Σοφία Ανδρεάδη (Lavart)
Σχέδια: Γιάννης Γκέρτσιος (Lavart)
