Ποια πιστεύεις, φίλε μου, ότι είναι η τελική μοίρα κάθε ερωτικής ιστορίας; Αν φαντάζεσαι τριαντάφυλλα, ηλιοβασιλέματα ή αιώνιους όρκους που ανταλλάσσονται κάτω από έναν έναστρο ουρανό, ετοιμάσου.
Ο Χόρχε Μπουκάι δεν το χρυσώνει το χάπι. Οι λέξεις του διαπερνούν τους συναισθηματικούς μας συλλογισμούς με την ακρίβεια ενός ποιητή που έχει δει πάρα πολλά και έχει τολμήσει ακόμα να αγαπήσει. Ξεκινά, με τόλμη, με αυτό: «Όλες οι ιστορίες αγάπης τελειώνουν με ένα…»
Και εδώ κάνουμε μια παύση. Γιατί το θέμα δεν είναι μόνο το τέλος, έτσι δεν είναι; Ο Μπουκάι δεν υποδεικνύει απλώς το αναπόφευκτο μας καλεί να πλησιάσουμε για να εξερευνήσουμε τι συμβαίνει στο διάστημα μεταξύ του “μια φορά κι έναν καιρό” και του “τέλους”.
Για όσους από εμάς έχουν αγαπήσει (ή τουλάχιστον προσπαθήσει), η διορατικότητά του μοιάζει με το άνοιγμα ενός παλιού γράμματος: ωμή, προσωπική και λίγο στοιχειωμένη. Τι πιστεύει ο Μπουκάι για το φινάλε της αγάπης; Και, το πιο σημαντικό, τι πιστεύουμε εμείς γι’ αυτό αφού διαβάσουμε τα λόγια του;
(Διαβάστε το απόσπασμα παρακάτω)
Η κληρονομιά του Μπουκάι: «Πριν πεθάνω, κόρη μου, θα ‘θελα να σιγουρευτώ ότι σου έμαθα…»
Απόσπασμα από το βιβλίο του Χόρχε Μπουκάϊ «Ο Δρόμος Της Πνευματικότητας Φύλλα Πορείας V».
Το να καλυπτόμαστε πίσω από απειράριθμες ερωτήσεις, είναι μια τακτική για να παραστήσουμε ότι προχωράμε χωρίς να προχωράμε. Να λέμε ότι βρισκόμαστε καθ’ οδόν, ενώ στην πραγματικότητα μένουμε αδρανείς. Αποτελεί ακόμη μια απόπειρα να απαλλαγούμε από κάποιους φόβους ή να ελαχιστοποιήσουμε την επίδρασή τους στη ζωή μας.
Η ακινησία είναι, πολλές φορές, έκφραση κάποιων άλυτων φόβων: ο φόβος της αμφισβήτησης, όσων ξέρω, ο φόβος μήπως δεν ανήκω κάπου, ο φόβος μήπως δεν μπορέσω να γυρίσω πίσω, ο φόβος της αποτυχίας – που συχνά μπερδεύεται με το φόβο της επιτυχίας, και σ΄αυτό το επίπεδο, ο φόβος μήπως τρελλαθώ.
Ωστόσο, αν βρισκόμαστε εδώ, είναι γιατί ξέρουμε ότι οι περισσότεροι από αυτούς τους φόβους αποτελούν δημιουργήματα του μυαλού μας και επινοήσεις, προκειμένου να ανασταλεί η πορεία μας προς τα εμπρός και να απομακρυνθούμε από τις όποιες αλλαγές. Αν η επιθυμία μας να πάμε μπροστά είναι πιο ισχυρή από το φόβο μας, θα μπορέσουμε να καταλάβουμε ότι, ναι μεν όλοι έχουμε όρια και αδυναμίες, όμως, κάποιοι απ΄αυτούς τους περιορισμούς δεν είναι κατ΄ανάγκην παντοτινοί.
Σήμερα μπορεί να βρίσκεσαι μπροστά σ΄ένα εμπόδιο που δεν σ΄αφήνει να προχωρήσεις, και αύριο μπορεί να συναντήσεις κι άλλο. Αν όμως σκεφτείς τον εαυτό σου από τη σκοπιά ενός επιπέδου χωρίς σύνορα και μιας αέναης ανάπτυξης, θα πρέπει να παραδεχτείς ειλικρινά ότι δεν υπάρχουν όρια στις δυνατότητές σου.
Το Κόκκινο Σύννεφο ο περίφημος αρχηγός της φυλής των Ινδιάνων Σιού, φωνάζει μια μέρα μπροστά του, τους τρεις γιους του. Αισθάνεται ότι γερνάει και πρέπει να διαλέξει διάδοχο. Η φυλή δεν μπορεί να έχει τρεις αρχηγούς. Αν του συμβεί κάτι, ένας και μόνο θα πρέπει να τον διαδεχθεί, κι είναι δική του ευθύνη να αποφασίσει ποιός. “Παιδιά μου, τους λέει μόλις παρουσιάζονται μπροστά σου, σας κάλεσα εδώ για να διαλέξω ανάμεσά σας τον διάδοχό μου. Για να μπορέσω να διαλέξω σωστά, αποφάσισα να σας θέσω μια δοκιμασία. Θ΄ανεβείτε στο Ιερό Βουνό, τον τεράστιο βράχο που κανένας μέχρι σήμερα δεν κατάφερε να υποτάξει. Αυτός που πρώτος θα το καταφέρει, θα είναι ο εκλεκτός μου“.
Ορίζεται η δοκιμασία και τα παιδιά δέχονται την πρόκληση του πατέρα τους, περισσότερο από σεβασμό παρά από φιλοδοξία. Μια βδομάδα μετά, τη μέρα της Νέας Σελήνης, τη νύχτα των καλύτερων οιωνών, οι τρεις νέοι αρχίζουν να σκαρφαλώνουν με πολλή όρεξη και με το όνειρο να νικήσουν το βουνό. Εντούτοις, ο ένας πρώτα και οι άλλοι μετά, γυρίζουν ηττημένοι. Η ανάβαση στο βουνό είναι πραγματικά αδύνατη. Ένας ένας, παρουσιάζονται μπροστά στον πατέρα τους για να παραδεχτούν την ήττα τους. Έχοντας απέναντί του το τρίτο από τα παιδιά του, ο αρχηγός αφήνει να φανεί η απογοήτευσή του. “Βλέπω ότι το Ιερό Βουνό σε νίκησε και σένα…” “Ναι, και λυπάμαι, πατέρα, αλλά αυτή είναι η αλήθεια.
Προς το παρόν με νίκησε ο Βράχος…” “Προς το παρόν; θέλεις να πεις, δηλαδή, ότι έφτασες πολύ κοντά στο στόχο; έτσι είναι;” ρωτάει ο αρχηγός. “Όχι….δεν έφτασα ούτε στα μισά της πλαγιάς του βουνού”, λέει αυτός που αργότερα θα γινόταν ο αρχηγός της φυλής. “Ξέρω, όμως, ότι εκείνο έχει ήδη φτάσει στο τελικό του μέγεθος, ενώ εγώ…ακόμη μεγαλώνω”.
Στο ξεκίνημα αυτού του δρόμου προς την αυτογνωσία, δεν είναι πολύ πιθανό να δούμε κάποια άμεση αλλαγή, κι αν είμαστε ανυπόμονοι, τότε ενδέχεται να χρειαστεί ακόμη περισσότερη αναμονή. Σίγουρα, όμως, μια μέρα, ενώ θα έχουμε ξεχάσει εντελώς αυτό το ζήτημα και θα σκεφτόμαστε κάποιο -οποιοδήποτε- πρόβλημα, θα νοιώσουμε άξαφνα ότι κάτι μέσα μας έχει αλλάξει, και θα ξέρουμε πως αυτή η αλλαγή θα ισχύει για πάντα.
Σε άλλους συμβαίνει νωρίτερα και σε άλλους αργότερα. Τα λουλούδια θα ανθίσουν στον κήπο σου, αλλά αν δεν ανοίξεις το παράθυρο δεν θα χαρείς ποτέ το άρωμά τους. Τα χελιδόνια θα ξανάρθουν την Άνοιξη αλλά αν μείνεις κλεισμένος στο υπόγειο δεν θα ξέρεις καν πως τελείωσε ο χειμώνας. Ο ήλιος σίγουρα θα ξαναβγεί αύριο, αλλά αν δεν σηκώσεις τα μάτια στον ουρανό οι ακτίνες δεν θα σου φωτίσουν το πρόσωπο. Αν μείνεις ακίνητος, υπερβολικά ακίνητος παύεις να είσαι άνθρωπος, γίνεσαι άγαλμα και η ζωή παύει να κυλάει μέσα σου…..
Διαβάστε περισσότερα αποσπάσματα παρακάτω:
- Σε μια στιγμή αμφιβολίας, ο Ντοστογιέφσκι είπε: «Καταντήσαμε να θεωρούμε την πραγματική ζωή σαν αγγαρεία, σχεδόν σαν ένα επάγγελμα και όλοι…»
- Άλντους Χάξλεϋ: «Διανοούμενος είναι κάποιος που ανακάλυψε κάτι πιο ενδιαφέρον από το….»
- Όπως θα έλεγε και ο Κούντερα: «Το να αγαπάς κάποιον από συμπόνια δεν σημαίνει ότι τον …»
- Είχε δίκιο ο Φερνάντο Πεσσόα: «Είμαι αυτός που νομίζω; Μα νομίζω πως είμαι τόσο πολλά πράγματα…»
- Γκαμπριέλ Γκαρσία Μαρκές: «Ένας άντρας καταλαβαίνει πότε αρχίζει να γερνάει: όταν αρχίζει και μοιάζει με …»
- Ουίλιαμ Μπάτλερ Γέιτς: «Όταν γεράσεις κι ασπρίσεις …Την ομορφιά σου αγάπησαν στ’ αλήθεια ή σαν ψέμα»
- Χένρι Μίλλερ: «Αν οι άνθρωποι σταματήσουν να πιστεύουν ότι κάποια μέρα θα γίνουν θεοί, τότε σίγουρα θα …»
- Μια φορά κι έναν καιρό ο Έσσε μας είπε: «Όταν φοβόμαστε κάποιον είναι γιατί …»
- 5 φορές που ο Ίψεν είχε δίκιο (και είπε όσα φοβόμασταν να παραδεχτούμε)
- Έρμαν Έσσε: «Όλοι μας ως το τέλος της ζωής μας κουβαλάμε τα υπολείμματα της γέννησής μας»
- 20 λυτρωτικά αποφθέγματα του Καρλ Γιουνγκ ελέγχουν το ασυνείδητό μας
