Σε έναν κόσμο όπου η αναζήτηση της αυτογνωσίας συχνά συγκρούεται με τις κοινωνικές προσδοκίες, το βιβλίο του Alan Percy Έρμαν Έσσε: 66 μαθήματα καθημερινής σοφίας προσφέρει έναν βαθυστόχαστο οδηγό μέσα στο λαβύρινθο της ταυτότητας και της αποδοχής.
Σαν το μεταμορφωτικό ταξίδι που περιγράφεται στο διαχρονικό παραμύθι του Χανς Κρίστιαν Άντερσεν Το ασχημόπαπο, ο Πέρσι αντλεί από το πλούσιο φιλοσοφικό μωσαϊκό που υφαίνει ο Χέρμαν Έσσε για να φωτίσει το μονοπάτι προς την αυτοπραγμάτωση.
Η ιστορία του Άντερσεν για το ασχημόπαπο βρίσκει βαθιά απήχηση στους ενήλικες αναγνώστες, καθώς λειτουργεί ως μεταφορά για τον καθολικό αγώνα να βρει και να αποδεχτεί κανείς τον εαυτό του εν μέσω εξωτερικών πιέσεων και εσωτερικών αμφιβολιών. Το παραμύθι του ασχημόπαπου δεν αφορά απλώς μια επιφανειακή μεταμόρφωση, αλλά μια συγκλονιστική εξερεύνηση της αυτοαποδοχής. Γεννημένο διαφορετικό και απορριπτέο από τους γύρω του, το ασχημόπαπο ξεκινάει ένα ταξίδι όχι από δική του επιλογή αλλά από ανάγκη – ένα ταξίδι που το οδηγεί στην ανακάλυψη της πραγματικής του ταυτότητας ως κύκνος. Αυτή η μεταμόρφωση υπογραμμίζει ένα ζωτικό μάθημα: η αληθινή αποδοχή και η αγάπη μπορούν να επιτευχθούν μόνο μέσα από τον εναγκαλισμό του αυθεντικού εαυτού του ατόμου.
Έρμαν Έσσε: «Όταν μισούμε έναν άνθρωπο, τον μισούμε για κάτι που μας θυμίζει τον εαυτό μας»
Άλαν Πέρσι, Έρμαν Έσσε: 66 μαθήματα καθημερινής σοφίας
Το δημοφιλές παραμύθι του Χανς Κρίστιαν Άντερσεν, Το Ασχημόπαπο, έχει ως ερμηνευτικό κλειδί για τον ενήλικο αναγνώστη την αναζήτηση του εαυτού.
Το ασχημόπαπο γεννιέται ανάμεσα σε άλλα παπάκια, όμως είναι διαφορετικό. Δεν το αναγνωρίζουν ως ίδιο με εκείνα και το απορρίπτουν.
Προσπαθεί να τα κάνει να το αγαπήσουν, ελπίζει να γίνει σαν εκείνα, αλλά δε μπορεί, γιατί στο βάθος είναι διαφορετικό.
Νιώθει κατώτερο και περιφρονημένο και πασχίζει να γίνει αποδεκτό.
Αλλά, όσο το ασχημόπαπο δεν ανακαλύπτει την ταυτότητά του, δε βρίσκει την αγάπη -όσο δεν ανακαλύπτει πως είναι κύκνος και δεν αποδέχεται αυτό που είναι, δε μπορεί να αγαπήσει αληθινά, ούτε να αγαπηθεί.
Η αναζήτηση αποδοχής από το ασχημόπαπο ξεκινάει με κατεύθυνση προς τα έξω, καθώς προσπαθεί να ενταχθεί, θέλει να είναι κάτι που δεν είναι.
Αλλά, στην περίπτωση του παραμυθιού, το ασχημόπαπο δεν ξεγελάει με τη θέλησή του, απλώς βρίσκεται σε αυτήν την κατάσταση χωρίς να ξέρει το γιατί.
Πρέπει να ξεκινήσει μια πορεία που θα το οδηγήσει να ανακαλύψει ποιο είναι, και αυτό θα του επιτρέψει να βρει την αγάπη των άλλων.
Πολλοί άνθρωποι προσπαθούν να δείχνουν κάτι που δεν είναι, είτε γιατί νομίζουν πως αυτό θέλουν οι άλλοι είτε γιατί δεν τους αρέσει το πώς είναι.
Είναι εξαρτημένοι από τη γνώμη των άλλων και χρειάζονται απελπισμένα την επιδοκιμασία τους.
Όμως, η αληθινή αγάπη δε γεννιέται από τη στέρηση, με το να περιμένουμε να καλύψει ο άλλος τα εσωτερικά μας κενά ή να μας πει τι πρέπει να κάνουμε.
Αγαπάμε κάτι αληθινά, μόνο αποδεχόμενοι αυτό που είναι.
Μόνο αν αποδεχτούμε τον εαυτό μας όπως είναι, συμπεριλαμβανομένων των πληγών μας, θα μπορέσουμε να είμαστε κύριοι της ζωής μας.
Και γι’ αυτό πρέπει πρώτα να γνωρίσουμε τον εαυτό μας.
Κι έτσι, οι άλλοι θα μπορέσουν να αγαπήσουν το πρόσωπο που πραγματικά είμαστε και όχι ένα προσωπείο που έχουμε δημιουργήσει.
Ένα γνωστό τάνγκο με στίχους του Κάρλος Αντρές Μπαρ λέει:
«Δε θα μπορέσω να γίνω καλύτερος, αν και το θέλεις αφού με παροτρύνεις ν’ αλλάξω, δε θα μπορέσω να γίνω καλύτερος, αν και το θέλω, και για τη δική σου αγάπη και για τη δική μου.
Αγάπα με όπως είμαι, με την αγάπη μου και τα πιστεύω μου, αγάπα με όπως είμαι, με την ενοχή μου και τη μνησικακία μου, μην περιμένεις από μένα, για να μ’ αγαπήσεις, να πάψω να είμαι εγώ».
Έρμαν Έσσε: «Οι άνθρωποι ενώνονται γιατί ο ένας νιώθει φόβο μπροστά στον άλλο..»
