Άρθουρ Σοπενχάουερ: «Προς τα τέλη της ζωής πέφτουν οι μάσκες»

Ο Σοπενχάουερ εξερευνά τις φιλοσοφικές του ιδέες, εστιάζοντας στην έννοια της “βούλησης” ως τη θεμελιώδη κινητήρια δύναμη πίσω από κάθε ύπαρξη.

Η φιλοσοφία του Σοπενχάουερ χαρακτηρίζεται από μια απαισιόδοξη θεώρηση της ανθρώπινης ύπαρξης, δίνοντας έμφαση στον εγγενή πόνο και τη δυσαρέσκεια που απορρέουν από την ακόρεστη φύση της βούλησης.

Ο Σοπενχάουερ προτείνει ότι μπορεί κανείς να επιτύχει έναν βαθμό ανακούφισης από τον πόνο ελαχιστοποιώντας τις επιθυμίες, ασπαζόμενος τον ασκητισμό και καλλιεργώντας μια στοχαστική και αισθητική εκτίμηση της τέχνης και της ομορφιάς.

Άρθουρ Σοπενχάουερ – Η τέχνη να επιβιώνεις, εκδόσεις Γνώση

«Γενικά μπορεί να πει κανείς ότι τα πρώτα σαράντα χρόνια της ζωής μάς δίνουν το κείμενο, τα επόμενα τριάντα τα σχόλια πάνω στο κείμενο, τα οποία μας επιτρέπουν να καταλάβουμε για πρώτη φορά σωστά το νόημα… Προς τα τέλη της ζωής, συμβαίνει κάτι ανάλογο μ’ αυτό που γίνεται στο τέλος ενός χορού μεταμφιεσμένων: πέφτουν οι μάσκες.

Τότε βλέπεις καθαρά ποιους ακριβώς είχες συναναστραφεί στη διάρκεια της ζωής σου. Γιατί τότε βγαίνουν οι χαρακτήρες των ανθρώπων πραγματικά στο φως, οι πράξεις έχουν επιτέλους καρποφορήσει, τα επιτεύγματα έχουν σωστά εκτιμηθεί και καθετί το ψεύτικο έχει γκρεμιστεί. Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι γενικά, και ανεξάρτητα από τις επιμέρους συνθήκες και τις ιδιαιτερότητες, η νιότη χαρακτηρίζεται από μια κάποια μελαγχολία και θλίψη, ενώ τα γηρατειά αντίθετα χαρακτηρίζονται από μια σχετική ευθυμία: και ο λόγος γι’ αυτό δεν είναι άλλος απ’ το γεγονός ότι ο νέος υπηρετεί δουλικά τον δαίμονα εκείνο, που δεν τον αφήνει ούτε στιγμή ήσυχο.

Στο ίδιο αίτιο μπορεί να αποδοθεί σχεδόν κάθε δυστυχία που καταδυναστεύει ή απειλεί τον άνθρωπο. Ο ηλικιωμένος όμως είναι χαρούμενος και γαλήνιος, μοιάζει με κάποιον που μετά από πολλά χρόνια έχει απαλλαγεί από τα δεσμά του και κινείται πια ελεύθερα.

Από την άλλη μεριά ωστόσο πρέπει να ειπωθεί ότι, όταν σβήνει το σεξουαλικό ένστικτο, χάνεται ο πραγματικός πυρήνας της ζωής, και το μόνο που μένει είναι το κέλυφος η ζωή δηλαδή μοιάζει με μια κωμωδία, που ξεκινάει με κανονικούς ηθοποιούς και μετά συνεχίζει να παίζεται μέχρι το τέλος από κούκλες που έχουν φορέσει τα ρούχα των ανθρώπων.»