Έρχεται η παρακμή και η πτώση του πολιτισμού μας ; Ο Δημητρης Λιαντίνης μέσα από τη συνεπή διαμαρτυρία του το πίστευε ακράδαντα. Και προσπάθησε να μας προειδοποιήσει μέσα από το έργο του.
Ο Δημήτρης Λιαντίνης, μια φλόγα που έσβησε πολύ νωρίς στο απέραντο μωσαϊκό του φιλοσοφικού λόγου, έπλεξε την πνευματική του κληρονομιά στον περίπλοκο αργαλειό της αρχαίας ελληνικής σκέψης. Σαν ένας ατρόμητος αλχημιστής, απέσταξε βαθιές ιδέες από το αλαβάστρινο χωνευτήρι της κλασικής φιλοσοφίας, αποκαλύπτοντας την εσωτερική ουσία που κρύβεται κάτω από την επιφάνεια των επιστημονικών ερμηνειών.
Στα ιερά άλση της φιλοσοφίας του Λιαντίνη, η συμφωνία του έρωτα και της γνώσης ηχεί ως αρμονικός ύμνος στο ανθρώπινο πνεύμα. Το magnum opus του: Η Διδασκαλία του «Είναι», καλεί τον αναζητητή να υπερβεί τα εγκόσμια και να ανέλθει στα μεγαλειώδη πεδία της αυτογνωσίας. Ο Λιαντίνης, ένας σύγχρονος σωκρατικός δαίμονας, αμφισβήτησε τους επικρατούντες ανέμους της μετανεωτερικότητας, υποστηρίζοντας την αναβίωση της αρχαίας διαλεκτικής – ένα πνευματικό προσκύνημα όπου το άτομο έρχεται αντιμέτωπο με τα βάθη της ύπαρξής του.
Απόσπασμα του Δημήτρη Λιαντίνη
Χάνεται ο σημερινός άνθρωπος. Ο κόσμος, η εποχή μας, ο πολιτισμός μας. Καταποντιζόμαστε όπως η αρχαία εκείνη Ατλαντίδα που γράφει στον Τίμαιο ο Πλάτων.
Αυτά δε σας τα λέω εγώ. Αυτά τα είπανε και τα γράψανε όλοι οι επιφανείς αιματολόγοι του πνεύματος από τον περασμένο κιόλας αιώνα.
Ο Φριδερίκος Νίτσε, ο Ντοστογιέβσκι, ο Σπέγγλερ, ο Έλιοτ, ο Κάφκα, ο Φρόυντ, ο Τζόυς, ο δικός μας Καβάφης.
Σας κοιτώ και βλέπω να μην πιστεύετε αυτό που πιστεύουν. Ότι ήρθε η παρακμή και έρχεται και η πτώση του πολιτισμού μας. Σαν την παρακμή και την πτώση της Ρώμης που συμπαράσυρε μαζί της ολόκληρο τον αρχαίο κόσμο.
Αλλά το να μην πιστεύετε, αυτό ακριβώς είναι η απόδειξη ότι η γοερή αυτή πρόταση είναι αληθινή. Οι κακές προφητείες της Κασσάνδρας βγαίνουν αληθινές, γιατί κανείς δεν τις πίστευε.
Η αιτία, που ο σύγχρονος κόσμος πεθαίνει είναι ότι έλειψε από τη ζωή μας η αίσθηση του τραγικού. Ξεχάσαμε τον ηρωικό μας αντίλογο με τις Ευμενίδες, που είπε ο Σεφέρης. Μας πήρε ο ύπνος, μας πήραν για πεθαμένους κι έφυγαν βρίζοντας τους θεούς που μας προστατεύουν.
Τι σημαίνει τραγικό, τι σημαίνει αίσθηση του τραγικού;
Την αλήθεια αυτή τη διατύπωσε μαθηματικά ο Δημόκριτος:
Φυσικώς και αδιδάκτως ο άνθρωπος φεύγει μεν την αλγηδόνα, διώκει δε την ηδονήν.
Και εδώ είναι το δύσκολο. Ο άνθρωπος, προπαντός σήμερα, με το ευδαιμονιστικό ιδεώδες που τον κατακλύζει ζητά μόνο τη χαρά και αποστρέφει το πρόσωπό του στη λύπη.
Με άλλα λόγια έγινε μισός και μισερός. Έγινε μονοσήμαντος, ανισόποδος και ανισοσκελής και ανισόρροπος. Έγινε μ’ ένα λόγο αφύσικος.
Μεταχειρίζεται μόνο το Είναι της φύσης και παροπλίζει το Μηδέν.
Αποτέλεσμα ο πολιτισμός του, ο τρόπος της ζωής του δηλαδή, είναι της παρακμής και της αποσύνθεσης.
Είναι η λευχαιμία του σύγχρονου πολιτισμού που επισήμαναν εκείνοι οι επιφανείς αιματολόγοι που ανέφερα στην αρχή.
Η ευθύνη μας για τις μέλλουσες γενεές είναι ανυπολόγιστη.
Γιατί με την παιδεία που δίνουμε στα παιδιά μας τους κρύβουμε συστηματικά την κακή όψη της φύσης και της ζωής.
Το αίσθημα του τραγικού το κρύψαμε στη σπηλιά όπως φυλάκισε ο Σίσυφος το θάνατο.
Και αλίμονο στο Σίσυφο, όταν ψηλά από τον Όλυμπο θα αντιληφθούν οι θεοί την πονηριά του.
Η οδύσσεια των χαμένων πινάκων που δε βρήκαν πότε την Ιθάκη τους
