Ως αναγνώστες ξεκινάμε το πνευματικό ταξίδι του Ουάιλντ, θα συναντήσουμε έναν προκλητικό και οραματιστή στοχαστή, του οποίου οι ιδέες συνεχίζουν να αντηχούν στις σύγχρονες συζητήσεις για τις κοινωνικές δομές, τη δικαιοσύνη και την επιδίωξη ενός καλύτερου κόσμου.
Στο βιβλίο “Η ψυχή του ανθρώπου στο σοσιαλισμό”, ο Όσκαρ Ουάιλντ, γνωστός για το πνεύμα, τη λογοτεχνική του ιδιοφυΐα και τις αδιαπραγμάτευτες απόψεις του, προσκαλεί τους αναγνώστες σε μια βαθιά εξερεύνηση των κοινωνικών δομών και της ανθρώπινης φύσης. Το έργο του Ουάιλντ, που δημοσιεύτηκε αρχικά ως εκτενές δοκίμιο το 1891, παραμένει ένα διαχρονικό και προκλητικό σχόλιο για την πολυπλοκότητα της κοινωνικής οργάνωσης, τις παγίδες της τιμωρίας και τη μεταμορφωτική δύναμη της ανυπακοής.
Η κριτική του Ουάιλντ στην εξάρτηση της κοινωνίας από την τιμωρία ως μέσο διαμόρφωσης της συμπεριφοράς χτυπά μια χορδή που αντηχεί μέσα στους αιώνες. Ο ισχυρισμός του ότι μια κοινωνία οικοδομείται περισσότερο από τη συνεπή εφαρμογή της τιμωρίας παρά από τη σποραδική εμφάνιση εγκλημάτων αμφισβητεί τη συμβατική σοφία, προτρέποντας τους αναγνώστες να επανεξετάσουν τους καθιερωμένους κανόνες και να αμφισβητήσουν την αποτελεσματικότητα των τιμωρητικών μέτρων.
Αποσπάσματα από το βιβλίο του Όσκαρ Ουάιλντ «Η ψυχή του ανθρώπου στον σοσιαλισμό»
«Μια κοινωνία αποκτηνώνεται πολύ περισσότερο από τη συνήθη πρακτική της ποινής παρά από το περιστασιακό φαινόμενο του εγκλήματος. Το να συστήνουμε στους φτωχούς λιτότητα είναι τόσο χονδροειδώς γελοίο όσο και υβριστικό. (…) Επιχειρούν να λύσουν το πρόβλημα της φτώχειας λόγου χάρη, φροντίζοντας να διατηρήσουν ζωντανούς τους φτωχούς ή στην περίπτωση μιας πολύ προηγμένης σχολής, φροντίζοντας να ψυχαγωγούν τους φτωχούς. Κάτι τέτοιο όμως, δεν αποτελεί λύση: είναι μια επιδείνωση του προβλήματος. Ο ορθός στόχος είναι να επιχειρήσουν να ανοικοδομήσουν την κοινωνία σε τέτοια βάση ώστε η φτώχεια να είναι πια κάτι αδύνατο. Και οι αρετές του αλτρουισμού έχουν πραγματικά εμποδίσει την πραγμάτωση αυτού του στόχου.
Η ανυπακοή στο βλέμμα κάποιου που έχει διαβάσει ιστορία συνιστά πρωταρχική αρετή. Η πρόοδος επιτυγχάνεται μέσα από την ανυπακοή και την επανάσταση. Θα πρέπει όμως να υπενθυμίσουμε ότι ενώ η συμπόνοια για τη χαρά αυξάνει τη χαρά σε όλο τον κόσμο, η συμπόνια για τον πόνο δε μειώνει καθόλου τον πόνο. Μπορεί να βοηθήσει τον άνθρωπο ώστε να υπομένει το κακό, αλλά το κακό παραμένει. Η συμπόνια για έναν φυματικό δε θεραπεύει τη φυματίωση, τη θεραπεύει η Επιστήμη. Κι όταν ο Σοσιαλισμός θα λύσει το πρόβλημα της φτώχειας και η Επιστήμη το πρόβλημα της ασθένειας, οι αισθηματίες θα εξαφανιστούν και η συμπόνια του ανθρώπου θα είναι μεγάλη, υγιής και αυθόρμητη. Ο άνθρωπος θα αντλεί χαρά συμμεριζόμενος την ευτυχισμένη ζωή των άλλων.
“Για τους πλούσιους ο χρόνος είναι χρήμα. Ο χρόνος το γνωρίζει αυτό και τους φέρεται σκαιότατα. Κοιτάξτε τους καλά: για τους περισσότερους οι διακοπές είναι σκέτη πλήξη. Ονειρεύονται τη στιγμή που θα επιστρέψουν εκεί που τους ορίζει ο χρόνος και το χρήμα τι θα πράξουν. Ο ελεύθερος χρόνος απαιτεί άλλες διεργασίες. Ετσι, λοιπόν, κουβαλούν σαν αξεσουάρ τους αυλικούς τους με την επίφαση της φιλίας, οι οποίοι καταβάλλουν μεγάλη προσπάθεια να διασκεδάσουν τα «αφεντικά». Οταν οι διασκεδαστές κουραστούν και δεν μπορούν να κρύψουν τα θλιμμένα τους πρόσωπα, αντικαθίστανται χωρίς δεύτερη σκέψη. Οι πλούσιοι, όπως έγραφε ο Οσκαρ Ουάιλντ, «δεν έχουν κανένα κίνητρο, απλά ορέξεις. Είναι μακριά από αυτό που ονομάζουμε απλή ζωή και ανώτερη σκέψη».
Όμοιο με το βίο του Χριστού διάγει αυτός που είναι απολύτως πιστός στον εαυτό του. Μπορεί να πρόκειται για έναν μεγάλο ποιητή ή έναν σπουδαίο επιστήμονα ή έναν νέο φοιτητή ή κάποιον που παρατηρεί τα πρόβατα στην άγονη τυρφώδη γη ή έναν δραματουργό σαν τον Σαίξπηρ ή έναν θρησκευτικό στοχαστή σαν τον Σπινόζα ή ένα παιδί που παίζει στον κήπο ή έναν ψαρά που ρίχνει τα δίχτυά του στη θάλασσα. Δεν έχει σημασία, εφόσον έχει συνειδητοποιήσει την τελειότητα της ψυχής που κρύβει εντός του. Ο ατομικισμός σε κυριεύει δίχως απαιτήσεις. Ξεσπάει ξαφνικά και αναπόφευκτα. Είναι το σημείο προς το οποίο ρέπει κάθε ανάπτυξη. Είναι η διαφοροποίηση, βάση της οποίας αναπτύσσονται όλοι οι οργανισμοί. Είναι η εγγενής τελειότητα κάθε τρόπου ζωής, προς την οποίαν σπεύδει κάθε τρόπος ζωής.
Ο ατομικισμός δεν εξαναγκάζει τον άνθρωπο. Αντιθέτως, του λέει πως δεν πρέπει να ανέχεται την επιβολή κανενός καταναγκασμού. Δεν προσπαθεί να επιβάλλει στους ανθρώπους το καλό. Γνωρίζει πως οι άνθρωποι είναι καλοί όταν απομονώνονται. Να ρωτάς αν ο ατομικισμός είναι πρακτικός είναι σαν να ρωτάς αν η εξέλιξη είναι πρακτική. Η εξέλιξη είναι ο νόμος της ζωής και μόνο προς τον ατομικισμό μπορεί να κατευθυνθεί. Ένας παγκόσμιος χάρτης που δεν περιλαμβάνει την ουτοπία δεν αξίζει ούτε ματιά, καθώς παραλείπει τη μόνη χώρα όπου η ανθρωπότητα αποβιβάζεται πάντα. Και τότε ατενίζει και, διακρίνοντας μία καλύτερη χώρα, ανοίγει πανιά.
Πρόοδος είναι η πραγμάτωση των ουτοπιών. Ο άνθρωπος δεν αναζητάει ούτε τον πόνο ούτε την ηδονή, αναζητάει απλώς τη ζωή – την τέλεια , την έντονη, τη γεμάτη. Όταν πετυχαίνει το σκοπό του χωρίς να περιορίζει τους άλλους ή να τους κάνει να υποφέρουν και οι πράξεις του, συγχρόνως, του προκαλούν ευχαρίστηση, θα γίνει πιο λογικός και υγιής, πιο πολιτισμένος, πιο πολύ ο εαυτός του. Η ηδονή είναι δοκιμασία της φύσης, σημάδι αποδοχής της. Όταν είσαι ευτυχισμένος, βρίσκεσαι σε αρμονία τόσο με τον εαυτό σου όσο και με το περιβάλλον. Το μόνο πράγμα που μπορεί να ξέρει κανείς για την ανθρώπινη φύση στα σίγουρα είναι ότι αλλάζει. Η αλλαγή είναι η μοναδική ιδιότητα που μπορούμε να της αποδώσουμε. Τα συστήματα που αποτυγχάνουν είναι αυτά που βασίζονται στη μονιμότητα της ανθρώπινης φύσης και όχι στην ανάπτυξη και την αλλαγή της.»
Διαβάστε περισσότερα για τη ψυχολογία παρακάτω:
Φρόυντ: «Δεν μπορούμε να εξαλείψουμε όλα τα βάσανά μας»
Η δύναμη της ψυχής: 20 αποφθέγματα του Καρλ Γιουνγκ που θα πυροδοτήσουν την πνευματική σας αφύπνιση!
11 αποφθέγματα του Ίρβιν Γιάλομ: «Αν θέλεις να αλλάξεις, πρέπει να είσαι πρόθυμος να νιώσεις άβολα»
Ζαν Πιαζέ: η γνωστική δόμηση στα παιδιά μέσω του κονστρουκτουβισμού
