Σαν άλλος Διογένης ψάχνει για άνθρωπο ο Τσέχωφ στο ακόλουθο απόσπασμα. Έντιμο άνθρωπο, αλλά δύσκολο σε έναν κόσμο που γνωρίζει μόνο πως να βασανίζει τους κατοίκους του.
Χαρακτηριστικό γνώρισμα του τρόπου γραφής του Τσέχωφ είναι η έντονη παρατήρηση των καθημερινών λεπτομερειών της καθημερινής ζωής, καταγράφοντας τις συνηθισμένες στιγμές που αποκαλύπτουν βαθιές αλήθειες για τους χαρακτήρες του. Οι ιστορίες του εκτυλίσσονται συχνά σε φαινομενικά ασήμαντα περιβάλλοντα, με έμφαση στο ψυχολογικό βάθος των χαρακτήρων του και όχι στην εξάρτηση από περίπλοκες πλοκές.
Η χρήση του διαλόγου από τον Τσέχωφ είναι ένα άλλο αξιοσημείωτο χαρακτηριστικό του ύφους του. Οι συνομιλίες του είναι φυσικές, στρωμένες με υπονοούμενα και αντανακλούν την ασάφεια της ανθρώπινης επικοινωνίας. Η αρχή του “όπλου του Τσέχωφ”, σύμφωνα με την οποία κάθε στοιχείο μιας αφήγησης πρέπει να είναι ουσιώδες, αποτελεί απόδειξη της οικονομίας των λέξεων και της σχολαστικής δεξιοτεχνίας του.
Επιπλέον, τα έργα του Τσέχωφ συχνά καταλήγουν με ένα ανοιχτό τέλος που καλεί τους αναγνώστες να αναλογιστούν τις άλυτες πτυχές της ζωής των χαρακτήρων. Αυτή η λογοτεχνική ασάφεια προσθέτει στον πλούτο των αφηγήσεων του Τσέχωφ, καθιστώντας τις ιστορίες του διαχρονικές εξερευνήσεις της πολυπλοκότητας της ανθρώπινης κατάστασης.
«Η ζωή μου», Άντον Τσέχωφ, μτφρ. Σταυρούλα Αργυροπούλου, Εκδόσεις Ερατώ 2010
«Τα φανταζόμουν όλα αυτά και αμέσως ήρθαν στο μυαλό μου άνθρωποι, άνθρωποι που ήξερα, που τους σκότωναν σιγά σιγά οι συγγενείς τους και τα πιο κοντινά τους πρόσωπα.
Θυμήθηκα τα βασανισμένα σκυλιά που είχαν τρελαθεί, τα σπουργίτια που τα μαδούσαν ζωντανά τα παιδιά και τα πετούσαν στο νερό και όλες αυτές τις βασανισμένες, πονεμένες ζωές που έβλεπα συνεχώς από μικρό παιδί σε αυτή τη πόλη.
Και δεν μπορούσα να καταλάβω γιατί ζούσαν αυτοί οι εξήντα πέντε χιλιάδες άνθρωποι, γιατί διάβαζαν το ευαγγέλιο, γιατί προσεύχονταν, γιατί διάβαζαν βιβλία και περιοδικά.
Τι καλό τους είχαν κάνει όλα όσα είχαν ειπωθεί και γραφτεί ως τώρα, αν εξακολουθούσαν να διακατέχονται απ΄ το ίδιο πνευματικό σκοτάδι και μίσος για την ελευθερία, σαν να ζούσαν εκατό ή τριακόσια χρόνια πριν;
Ένας εργολάβος περνάει όλη του τη ζωή χτίζοντας σπίτια στη πόλη και πάντα, μέχρι να πεθάνει, λέει «γκαρελί» αντί «γκαλερί».
Αυτοί λοιπόν οι εξήντα πέντε χιλιάδες άνθρωποι διαβάζουν και ακούνε για την αλήθεια, για τη δικαιοσύνη, για το έλεος, για την ελευθερία, γενιές ολόκληρες, κι όμως απ ΄ το πρωί ως το βράδυ, μέχρι να πεθάνουν, λένε ψέματα, βασανίζουν ο ένας τον άλλον και φοβούνται και μισούν την ελευθερία σαν θανάσιμο εχθρό».
«Δεν υπάρχει ούτε ένας έντιμος άνθρωπος σ΄ ολόκληρη την πόλη!
Αυτά τα σπίτια που φτιάχνετε είναι καταραμένες φωλιές όπου καταστρέφονται μητέρες και κόρες, όπου βασανίζονται παιδιά…
Καημένη μου μητέρα! Καημένη μου αδερφή!
Πρέπει να αποβλακώνεσαι με βότκα, με χαρτοπαιξία, με σκάνδαλα, πρέπει να έχεις γίνει παλιάνθρωπος, υποκριτής ή να συνεχίσεις να ζωγραφίζεις σχέδια για χρόνια ολόκληρα, για να μην προσέχεις όλα τα φρικτά πράγματα που κρύβονται μέσα σε αυτά τα σπίτια.
Η πόλη μας υπάρχει εκατοντάδες χρόνια, κι όλο αυτόν τον καιρό δεν έβγαλε έναν άνθρωπο χρήσιμο στην πατρίδα μας-ούτε έναν.
Έχετε πνίξει καθετί ζωντανό και φωτεινό προτού ακόμα γεννηθεί.»
Διαβάστε περισσότερα ποιήματα:
10 ερωτικά ποιήματα που μας πήραν κοντά τους στο σκοτάδι της απογοήτευσης
Ντίνος Χριστιανόπουλος: 10 ερωτικά ποιήματα ενός αιρετικού που αγαπήσαμε
Κώστας Καρυωτάκης: 10 ερωτικά ποιήματα για την οδύνη του έρωτα
11 ουρανογενή ποιήματα ερωτικής μύησης και σπαραγμού
