Ο Χριστιανόπουλος υποδηλώνει ότι ο αληθινός έρωτας περιλαμβάνει ένα ορισμένο επίπεδο παράδοσης, μια προθυμία να υποταχθεί κανείς στο αντικείμενο του.
Ο ποιητής εισάγει μια σειρά από αντισυμβατικές εκφράσεις, όπως “μαυρισμένα παράπονα” και “παρηγορητικοί σπασμοί”, διαταράσσοντας τις συμβατικές ιδέες για τον έρωτα με ζωντανές και απροσδόκητες εικόνες. Αυτό προκαλεί τον αναγνώστη να ασχοληθεί με μια πιο σύνθετη και διαφοροποιημένη κατανόηση του συναισθήματος. Ο έρωτας, σύμφωνα με τον Χριστιανόπουλο, δεν είναι μια απλοϊκή ή μονοδιάστατη εμπειρία- περιλαμβάνει μια σειρά από συναισθήματα, μερικά από τα οποία είναι άβολα και προκλητικά.
Το ποίημα παίρνει μια φιλοσοφική στροφή στους καταληκτικούς στίχους, υποστηρίζοντας ότι η αγάπη είναι, “πάνω απ’ όλα, μια επαλήθευση της μοναξιάς μας, όταν προσπαθούμε να κουλουριαστούμε σε ένα σκληρά πιεσμένο σώμα”. Εδώ, ο Χριστιανόπουλος υποδηλώνει ότι ο έρωτας χρησιμεύει ως μέσο επιβεβαίωσης και αντιμετώπισης της εγγενούς μοναξιάς μας. Η πράξη της προσπάθειας να “κουλουριαστούμε σε ένα σκληρά πιεσμένο σώμα” υποδηλώνει την επιθυμία για παρηγοριά και σύνδεση, ωστόσο αποτελεί αναγνώριση ότι η αληθινή οικειότητα μπορεί να είναι άπιαστη και δύσκολο να επιτευχθεί.
Ας κουρνιάσουμε στο ποίημα του Ντίνου Χριστιανόπουλου
Ε Ρ Ω Τ Α Σ
Να σου γλείψω τα χέρια, να σου γλείψω τα πόδια –
η αγάπη κερδίζεται με την υποταγή.
Δεν ξέρω πώς αντιλαμβάνεσαι εσύ τον έρωτα.
Δεν είναι μόνο μούσκεμα χειλιών,
φυτέματα αγκαλιασμάτων στις μασχάλες,
συσκότιση παραπόνου,
παρηγοριά σπασμών.
Είναι προπάντων επαλήθευση της μοναξιάς μας,
όταν επιχειρούμε να κουρνιάσουμε σε δυσκολοκατάχτητο κορμί.
Χρήστος Γιανναράς: «Δεν φταίνε οι άνθρωποι που δεν μπορούν να ερωτευθούν…»
