Ο Τολστόι μάς έμαθε πως η ομορφιά δεν είναι καλοσύνη

Κάθε φορά που διαβάζουμε τα αγαπημένα αποφθέγματα των μεγάλων προσωπικοτήτων κάποιο από όλα πάντα ξεχωρίζει στο όμορφο μωσαϊκό αυτών των ιστορικών καταθέσεων και μας κάνει να νιώθουμε πως κάτι κερδίσαμε κι αυτή τη μέρα. Αυτό συνέβη και με το απόφθεγμα του Τολστόι «Τι παράξενη ψευδαίσθηση είναι να υποθέτεις ότι η ομορφιά είναι καλοσύνη».

Ο Τολστόι δεν έχει άδικο, σύμφωνα με έρευνες που έχουν γίνει στην εποχή μας, οι άνθρωποι με λιγότερο καλή εξωτερική εμφάνιση τείνουν να δέχονται περισσότερες απορρίψεις σχετικά από τους όμορφους (εμφανισιακά) ανθρώπους. Οι άνθρωποι τείνουν να τους εμπιστεύονται περισσότερο.

Ο Τολστόι παρατήρησε αυτό το μοτίβο συμπεριφοράς και στη δική του εποχή, αποδεικνύοντας πως τα πηγαία – κοινωνικά χαρακτηριστικά του ανθρώπου δύσκολα μεταλασόνται,.

Αξίζει όμως να δούμε κι άλλες σκέψεις του Τολστόι, μπορεί να είχε κι εκεί δίκιο.

Γιατί ο Τολστόι υποστηρίζει πως η ζωή δεν έχει νόημα;

10 αποφθέγματα του Λέων Τολστόι

Τι παράξενη ψευδαίσθηση είναι να υποθέτεις ότι η ομορφιά είναι καλοσύνη.
Όλοι θέλουν να αλλάξουν τον κόσμο, αλλά κανένας δεν θέλει να αλλάξει τον εαυτό του.
Κυβέρνηση είναι μια παρέα ανθρώπων που παρενοχλούν τους υπόλοιπους.
Χωρίς ελληνομάθεια δεν υπάρχει παιδεία.
Όλες οι ευτυχισμένες οικογένειες μοιάζουν μεταξύ τους. Κάθε δυστυχισμένη οικογένεια, όμως, είναι δυστυχισμένη με το δικό της τρόπο.
(Από την «Άννα Καρένινα»)
Τρία πράγματα χαρακτηρίζουν τον σοφό άνθρωπο: Πρώτον, κάνει ο ίδιος αυτά που συμβουλεύει τους άλλους να κάνουν. Δεύτερον, δεν κάνει τίποτα που να αντιβαίνει στην αλήθεια. Τρίτον, είναι υπομονετικός με τις αδυναμίες των άλλων.
Ευτυχία δεν είναι να κάνεις πάντα αυτό που θέλεις, αλλά να θέλεις πάντα αυτό που κάνεις.
Δεν υπάρχει μεγαλείο εκεί που δεν υπάρχει απλότητα, καλοσύνη και αλήθεια.
Να έχεις έναν στόχο για όλη σου τη ζωή, έναν στόχο για ένα μέρος της ζωής σου και έναν στόχο για κάθε χρόνο. Έναν στόχο για κάθε μήνα, έναν στόχο για κάθε εβδομάδα, έναν στόχο για κάθε μέρα, έναν στόχο για κάθε ώρα και κάθε λεπτό. Και να θυσιάζεις τον μικρότερο στόχο για τον μεγαλύτερο.
Ο άνθρωπος μοιάζει με κλάσμα όπου ο αριθμητής είναι ο πραγματικός εαυτός του και ο παρονομαστής η ιδέα που έχει για τον εαυτό του. Όσο μεγαλύτερος ο παρονομαστής, τόσο μικρότερη η αξία του κλάσματος. Και όσο ο παρανομαστείς διογκώνεται προς το άπειρο, τόσο το κλάσμα τείνει προς το μηδέν.