Ο Τίτος Πατρίκιος πιστεύω πως η αγάπη, στην ουσία της, είναι μια δύναμη που τρέφει και καταναλώνει.
Σ’ αυτή την εξερεύνηση της κυκλικής φύσης ο Τίτος Πατρίκιος αποτυπώνει αυτή την αδυσώπητη εξέλιξη πώς η αγάπη, αφού διεκδικήσει και απολαύσει την υπεροχή της, πρέπει να αντιμετωπίσει την αναπόφευκτη άφιξη μιας άλλης αγάπης, μιας νέας πείνας που μεγαλώνει, εισβάλλει και τελικά καταβροχθίζει ό,τι προηγήθηκε.
Αυτά τα απομεινάρια περασμένων έρωτων συνυπάρχουν χωρίς εχθρότητα, υποδηλώνοντας ότι ακόμη και όταν η αγάπη σβήνει, η μνήμη της παραμένει, ανέγγιχτη από τον χρόνο και τη φθορά.
Τίτος Πατρίκιος – Η ηδονή των παρατάσεων, εκδόσεις Διάττων.
Ένας έρωτας γεννιέται μες στον έρωτα
μεγαλώνει μες στα σπλάχνα του
απλώνεται στον χώρο του, τον κατοικεί
επιθυμεί διάρκεια, διεκδικεί χρόνο
κυριαρχεί, απολαμβάνει την υπεροχή του
και μόλις αρκεστεί στα κεκτημένα
άλλος έρωτας γεννιέται μες στα σπλάχνα του
μεγαλώνει, απλώνεται στον χώρο του
απειλεί να τον κατασπαράξει.
Όμως οι έρωτες κάποτε παύουν
να τρέφονται με σάρκες ανταγωνιστών
ανταλλάσσουν μόνο πέτρινα ομοιώματα
που μένουν αναλλοίωτα μέσα στις φθορές
που συνυπάρχουν χωρίς άσκοπες εχθρότητες
περίπου φιλικά, όπως οι προτομές
αντίπαλων ηγετών στα νεκροταφεία.
Χόρχε Μπουκάι: «Η τύχη ποτέ δεν πλησιάζει αυτούς που ασχολούνται χλιαρά και περιστασιακά με….»
