Οι στίχοι του Τάσου Λειβαδίτη ερευνούν – τι άλλο – θέματα αποξένωσης, μοναξιάς και αναζήτησης νοήματος σε έναν ταχέως μεταβαλλόμενο κόσμο που δεν προλαβαίνει να μας ενσωματώσει.
Επηρεασμένη από την υπαρξιστική φιλοσοφία, η ποίησή του αντανακλά μια βαθιά ενδοσκόπηση, παλεύοντας με την ευθραυστότητα των ανθρώπινων σχέσεων. Οι λέξεις του ποιητή είναι το αποτύπωμα των προσδοκιών της εποχής του και άλλα του αιώνιου προβληματισμού που διέπει τα ανθρώπινα συναισθήματα.
Η συμβολή του Τάσου Λειβαδίτη στην ελληνική λογοτεχνία έγκειται στην ικανότητά του να εμποτίζει την ποίηση με μια αίσθηση επείγοντος και επικαιρότητας, καθιστώντας το έργο του μια διαχρονική εξερεύνηση του ανθρώπινου ψυχισμού μέσα στην πολυπλοκότητα της κοινωνίας και του εαυτού.
Ποίημα του Τάσου Λειβαδίτη, «Απλή κουβέντα» (απόσπασμα)
Θα ‘θελα να μιλήσω
απλά
όπως ξεκουμπώνει κανείς το πουκάμισό του
και δείχνει ένα παλιό σημάδι
όπως κρυώνει ο αγκώνας σου
γυρίζεις
και βλέπεις ότι είναι τρύπιος
όπως κάθεται στην πέτρα ένας σύντροφος και μπαλώνει τη φανέλλα του.
Να μιλήσω αν μια μέρα ξαναγυρίσω
κουβαλώντας μια βρώμικη καραβάνα γεμάτη ξενητειά
κουβαλώντας στις τσέπες μου δυο γροθιές σφιγμένες
να μιλήσω
απλά —
μονάχα μια στιγμή ν’ ακουμπήσω κάπου τα δεκανίκια μου.
Κάποτε ονειρευόμαστε να γίνουμε μεγάλοι ποιητές
μιλούσαμε για τον ήλιο.
Τώρα μας τρυπάει η καρδιά
σαν μια πρόκα στην αρβύλα μας.
Εκεί που άλλοτε λέγαμε: ουρανός, τώρα λέμε: κουράγιο.
Δεν είμαστε πια ποιητές
παρά μονάχα
σύντροφοι
με μεγάλες πληγές και πιο μεγάλα όνειρα.
Ο άνεμος που φωνάζει έξω απ’ τ’ αντίσκηνο
το συρματόπλεγμα καρφωμένο στην κοιλιά της νύχτας
μια λάμπα σπασμένη
το πετρέλαιο στάζει
το μούτρο του Θωμά κάτω απ’ τις γάζες
θα ‘ναι κόκκινο και πρισμένο απ’ τις κοντακιές
(…)
Μακρόνησος 1950
(Τάσος Λειβαδίτης, Ποίηση, Κέδρος, Αθήναι 21979, σ. 105-106)
Ανδρέας Εμπειρικός: «Δεν υπάρχουν έρωτες νόμιμοι ή μη νόμιμοι. Υπάρχουν έρωτες χωρίς επίθετο»
