Αντικοινωνικότητα και Σοπενάουερ.
Ένα ερώτημα που καλούνται συχνά ψυχολόγοι, γονείς και καθηγητές να απαντήσουν είναι πού οφείλεται η αντικοινωνικότητα στους νέους. Φοβούμενοι πως αυτή θα τους ακολουθεί σε ολόκληρη τη ζωή τους πασχίζουν να βρουν τα αίτια για να τα πολεμήσουν.
Μπορούν όμως να πολεμήσουν την ευφυΐα και την πνευματικότητα; Ο Άρτουρ Σοπενάουερ αυτά λογίζει ως βασικά αίτια της αντικοινωνικότητας και δε δίνει τόση βαρύτητα στη δυσκολία προσαρμογής αυτών των ατόμων εξαιτίας του μοναχικού βίου.
Στο παρακάτω απόσπασμα του Σοπενάουερ θα βρούμε την πολυπόθητη απάντηση.
Απόσπασμα από το βιβλίο “Αφορισμοί” που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις ΡΟΕΣ σε μετάφραση Δημήτρη Υφαντή.
«Ο άνθρωπος με πλούσιο πνεύμα πασχίζει προφανώς γι’ αναλγησία, αταραξία, ηρεμία και σχόλη, επιζητεί άρα έναν ήσυχο βίο, ολιγαρκή και κατά συνέπεια αφού γνωρίσει αρκετά αυτούς που καλούνται «άνθρωποι», θα επιλέξει τον αποτραβηγμένο βίο, και μάλιστα σε περίπτωση ιδιαίτερης ευφυΐας, την μοναχικότητα. Τούτο επειδή, βέβαια, όσο περισσότερα έχει κανείς καθ’ εαυτόν τόσο λιγότερα χρειάζεται έξωθεν και τόσο λιγότερο μπορούν να σημαίνουν οι άλλοι γι’ αυτόν. Για τον λόγο τούτο, τα έκτακτα πνευματικά χαρίσματα οδηγούν στην αντικοινωνικότητα. Εάν η ποιότητα της συντροφιάς μπορούσε να υποκατασταθεί από την ποσότητα της, τότε θ’ άξιζε τον κόπο να ζει κανείς σ’ ευρύ κοινωνικό κύκλο. Όμως, δυστυχώς, ένας σωρός εκατό ελεεινών παλιάτσων δεν ισοδυναμεί μ’ έναν γνωστικό άνθρωπο.»
Κείμενο: Ηρακλής Μίγδος (Lavart)
Το πάντα διαχρονικό «Πάθος για την Αλήθεια» του Φρίντριχ Νίτσε
