Υπάρχει μια περίεργη οικειότητα στην ανάγνωση του βιβλίου του Φερνάντο Πεσσόα «Το βιβλίο της ανησυχίας» σαν αν κρυφακούμε τα μουρμουρητά μιας ψυχής παγιδευμένης ανάμεσα στον αυτοστοχασμό και το βάρος της ύπαρξης.
Οι λέξεις του Πεσσόα όχι απλώς μιλούν, αλλά χαράζουν αποκαλύπτοντας τα περιγράμματα της ανθρώπινης ευπάθειας, του ορθολογισμού και της συχνά ξεχασμένης τέχνης της βαθιάς αντίληψης της ζωής.
Πόσο συχνά, μέσα στο χάος της ρουτίνας μας, κάνουμε μια παύση για να επανεξετάσουμε τις αλήθειες μας για να αναρωτηθούμε αν οι αδικίες που βλέπουμε έξω δεν είναι απλώς καθρέφτες που αντανακλούν την αναταραχή μέσα μας.
(Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο παρακάτω)
Είχε δίκιο ο Φερνάντο Πεσσόα: «Είμαι αυτός που νομίζω; Μα νομίζω πως είμαι τόσο πολλά πράγματα…»
Φερνάντο Πεσσόα – Το Βιβλίο της Ανησυχίας
Κάθε άνθρωπος που είναι προικισμένος με μια ευαισθησία δίκαιη και έναν ορθολογισμό, αισθάνεται πως το κακό και η αδικία στον κόσμο τον αφορούν, και επιδιώκει να τα διορθώσει, αρχίζοντας από τα πιο κοντινά: και το πρώτο είναι ο εαυτός του.
Αυτό το έργο θα τον απασχολήσει όλη τη ζωή του.
Το παν, για μας, έγκειται στην αντίληψή μας για τον κόσμο αλλάζουμε την αντίληψή μας για τον κόσμο σημαίνει αλλάζουμε τον κόσμο για μας, δηλαδή αλλάζουμε τον κόσμο, εφόσον δεν είναι ποτέ για μας παρά μόνο αυτό που είναι για μας.
Αυτή η μύχια δικαιοσύνη που μας κάνει να γράφουμε μια καλλιγραφημένη σελίδα, αυτή η αληθινή μεταρρύθμιση με την οποία ξαναφέρνουμε στη ζωή την πεθαμένη ευαισθησία μας- αυτή είναι η αλήθεια, η δική μας αλήθεια, η μοναδική αλήθεια.
Όλος ο υπόλοιπος κόσμος είναι τοπίο, κορνίζα που αξιοποιεί τις αισθήσεις μας, βιβλιοδεσία των σκέψεών μας.
Κι αυτό ισχύει είτε πρόκειται για τα χρωματιστά τοπία των πλασμάτων και των πραγμάτων- αγροί, σπίτια, αφίσες, κοστούμια- είτε πρόκειται για το άχρωμο τοπίο των μονότονων ψυχών, που έρχεται για μια στιγμή στην επιφάνεια με τις παλιές λέξεις και τις φθαρμένες χειρονομίες, για να ξαναβυθιστεί αμέσως στα βάθη της θεμελιώδους ηλιθιότητας της ανθρώπινης έκφρασης.
Επανάσταση;
Αλλαγή;
Αυτό που επιθυμώ στ’ αλήθεια, στο πιο μύχιο βάθος της ψυχής μου, είναι να φύγουν αυτά τα άτονα, μουντά σύννεφα που σαπουνίζουν με στάχτη τον ουρανό αυτό που μονάχα θέλω είναι να δω το γαλανό να ξεπροβάλλει ανάμεσά τους, αλήθεια φωτεινή και βέβαιη, γιατί είναι τίποτα και δεν θέλει τίποτα.
Το ταξίδι δεν σταματάει με τον Πεσσόα, διαβάστε κι άλλα άρθρα από τον Κάφκα έως τον Καμύ που αμφισβητούν της ίδια την ιδέα της αλήθειας.
Διαβάστε περισσότερα λογοτεχνικά αριστουργήματα:
- 15 αποφθέγματα του Μπουκόφσκι που σε ξεβολεύουν: «Αν έχετε την ικανότητα να αγαπάτε, αγαπήστε πρώτα τον εαυτό σας»
- 30 αποφθέγματα του Ονορέ Ντε Μπαλζάκ: «Όσο πιο πολύ κρίνει ένας άντρας, τόσο λιγότερο…»
- Γιωσαφάτ: «Αν η σχέση με τη μάνα είναι καλή τον πρώτο χρόνο της ζωής σου τότε μαθαίνεις να…»
- Πώς θα καταλάβεις τι σημαίνει ζωή, σύμφωνα με τον Καζαντζάκη;
- Τζoν Στάινμπεκ: «Η γυναίκα κρατάει τη ζωή της στα χέρια της. Ο άντρας την…»
- Ζαν-Πωλ Ρίχτερ: «Τα γηρατειά είναι δυσάρεστα όχι γιατί δεν έχουν απολαύσεις, αλλά γιατί …»
- Ένα σπουδαίο δίδαγμα από το βιβλίο του Μπουκάι: «Εγώ είμαι υπεύθυνος για τη ζωή μου, για όλα μου τα βάσανα, για ό,τι…»
- Ζαν-Πωλ Ρίχτερ: «Τα γηρατειά είναι δυσάρεστα όχι γιατί δεν έχουν απολαύσεις, αλλά γιατί …»
- Κική Δημουλά: «Καλὰ τα βγάζει πέρα η μοναξιὰ φτωχικὰ αλλὰ…»
- 20 από τις πιο σπαρακτικές φράσεις βιβλίων που «γρατζούνισαν» το μέσα μας
- 20 αποφθέγματα ζωής από τον Μάρκο Αυρήλιο: «Μη φέρεσαι σαν να πρόκειται να ζήσεις μύρια χρόνια. Το μοιραίο…»
- Η υπόσχεση του Πάμπλο Νερούδα: «Αν λίγο λίγο πάψεις να με αγαπάς θα…»
