Ο Χρόνης Μίσσιος μάς δείχνει τον δρόμο: «Δεν αρκεί απλώς, να θέλουμε μια άλλη ζωή, πρέπει να …

Χρόνης Μίσσιος: ένας άνθρωπος που έχει διαμορφωθεί από πολιτικές αναταραχές και κάγκελα φυλακής, αλλά με κάποιο τρόπο ξεχειλίζει από μια παιδική απορία για τα απλά πράγματα το γέλιο, την κοινότητα και το άρωμα του φρέσκου ψωμιού που ψήνεται σε έναν φούρνο του χωριού.

Γεννημένος το 1930, ο Μίσσιος έζησε μερικά από τα πιο θυελλώδη κεφάλαια της Ελλάδας. Πολιτικός ακτιβιστής και διαρκώς αισιόδοξος, πέρασε χρόνια πίσω από τα κάγκελα, αλλά ακόμη και στον εγκλεισμό, το πνεύμα του περιπλανιόταν ελεύθερο. Ίσως γι’ αυτό τα λόγια του ακούγονται ακόμα και σήμερα τόσο παρήγορα όσο και ριζοσπαστικά

Ο Μίσσιος πίστευε ότι θα μπορούσαμε να ανοικοδομήσουμε τις κοινωνίες μας ανοικοδομώντας πρώτα τους εαυτούς μας. Με παιχνιδιάρικη ειλικρίνεια, αμφισβήτησε την αντίληψη ότι η τεχνολογία ή η αστική εξάπλωση πρέπει να κλέψουν την ανθρωπιά μας, ζωγραφίζοντας ένα όραμα όπου τα ψηφιακά εργαλεία συνυπάρχουν με τις κατσίκες που βόσκουν εκεί κοντά και οι γείτονες ανταλλάσσουν κουτσομπολιά, μυθιστορήματα και σπιτικό τυρί δίπλα στο τζάκι.

Εδώ, ο Μίσσιος μας καλεί να βγάλουμε τον ασφυκτικό μανδύα της πόλης και να αγκαλιάσουμε μια ύπαρξη πλουσιότερη σε ιστορίες, συναισθήματα και κοινότητα. Το μόνο που απομένει είναι να ανταποκριθούμε στο κάλεσμά του – να διεκδικήσουμε τους εαυτούς μας και, με αυτόν τον τρόπο, να αναδιαμορφώσουμε τον κόσμο.
(Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο παρακάτω)

Χρόνης Μίσσιος: «Θαρρώ πως μια μέρα θα ξανανταμώσουμε με τον εαυτό μας»

Χρόνης Μίσσιος απόσπασμα – Εκδ. Κέδρος – (Συνέντευξη στην Κρυσταλία Πατούλη) – (2010-2014)

Γι’ αυτό λέω, κατ΄ αρχήν να σπάσουμε τις μεγάλες πόλεις, να πάμε στα χωριά μας, να πάμε σε μικρές κοινότητες, σε ανθρώπινα μέτρα. Η κοινωνία είμαστε και εμείς. Όταν αλλάζουμε τον εαυτό μας, αλλάζουμε και την κοινωνία. Δεν φεύγουμε απ’ την κοινωνία, συγκροτούμε μια άλλη στην οποία θέλουμε να ζήσουμε. Ανθρώπινη. Όπου θα μπορούμε να κοιταζόμαστε στα μάτια, όπου οι λέξεις θα χουν νόημα, το καλημέρα θα ‘ναι καλημέρα, όπου οι ανθρώπινες σχέσεις, η τρυφερότητα, η αγάπη, ο έρωτας, η δημιουργία, η ζωή, η ανταλλαγή των απόψεων, των ιδεών, της κριτικής σκέψης κι όλα αυτά τα καταπληκτικά πράγματα θα έχουν νόημα. Ξέρετε με πόσα πράγματα όμορφα μπορεί ο άνθρωπος να ζήσει έξω από αυτά που μας υποχρεώνει το σύστημα να κάνουμε;

Θυμάμαι μια φορά, μου έχει πει η γυναίκα μου η Ρηνιώ, παλιά στο Σουφλί τον χειμώνα, οι κοπέλες μαζεύονταν σε μια αποθήκη και ξεκούκιζαν το καλαμπόκι και η μία ήτανε αναγνώστρια, είχε ένα βιβλίο και διάβαζε και οι άλλες ακούγανε. Φαντάζεσαι μια τέτοια συντροφιά μια χειμωνιάτικη νύχτα; Να διαβάζει καλή λογοτεχνία; Πόσες συγκινήσεις, πόσα συναισθήματα ενώνει αυτή την παρέα εκείνη τη στιγμή, πόσο την ανεβάζει σε αισθητικό επίπεδο, πόσο ενδιαφέρον μπορεί να έχει αυτό το πράγμα;

Λοιπόν, μπορούμε να ξαναζήσουμε τέτοιες ανθρώπινες στιγμές, να ξαναβρεθούμε σαν άνθρωποι. Αυτό είναι το σημαντικό, αυτό πρέπει να αναζητήσουμε, το τι θα φάμε και πως θα επιβιώσουμε είναι άλλο πρόβλημα το οποίο επίσης μπορούμε να λύσουμε πάρα πολύ απλά.

Με την τεχνολογία που έχουμε σήμερα, -αφού την πληρώσαμε που την πληρώσαμε πανάκριβα- μπορούμε να κάνουμε τα πάντα από το χωριό μας. Μέσα από το ίντερνετ μπορούμε να κάνουμε τα πάντα, και συγχρόνως να αξιοποιήσουμε και τη γη μας, γύρω γύρω. Όπου να ‘ναι τέτοια θα κάνουμε, θα φυτεύουμε μαρούλια να τρώμε, θα έχουμε και μια κατσίκα που είναι η αγελάδα του φτωχού, γιατί βγάζει τα πάντα: γάλα, τυρί, βούτυρο, ότι θες…

Δεν αρκεί απλώς, να θέλουμε μια άλλη ζωή, πρέπει να την κατακτήσουμε! Πρέπει να ξαναβρούμε τα συναισθήματά μας τα χαμένα, πρέπει να ξαναβρούμε τον εαυτό μας. Είναι δύσκολα τα πράγματα για τους νέους. Για μας ήταν πιο εύκολα, γιατί στους νέους το σύστημα βομβαρδίζει την ψυχούλα τους. Εμάς μας δέρνανε, μας κλείνανε στις φυλακές, μας εκτελούσανε. Εντάξει. Είμαστε ζωντανοί όμως.

Ο πολιτισμός είναι η συμπεριφορά των ανθρώπων και η παιδεία τους. Αυτό είναι πολιτισμός. Δεν είναι τα μάρμαρά μας!

Διαβάστε περισσότερα λογοτεχνικά αποσπάσματα: