Το Σονέτο 18 του Ουίλιαμ Σαίξπηρ, ένα από τα πιο διάσημα και διαχρονικά έργα του αγγλικού λογοτεχνικού κανόνα, εμβαθύνει στα διαχρονικά θέματα της ομορφιάς, της θνητότητας και της δύναμης της ποιητικής αθανασίας.
Αυτό το σονέτο, που συχνά αναφέρεται για τον εναρκτήριο στίχο του “Να σε συγκρίνω με μια καλοκαιρινή μέρα;”, συμπυκνώνει την παροδική φύση της φυσικής ομορφιάς και την αιώνια φύση του γραπτού λόγου.
Σε αυτό το κείμενο, συναντάμε τον βαθύ διαλογισμό του Σαίξπηρ για την εφήμερη φύση μιας καλοκαιρινής ημέρας, σε αντιπαράθεση με τη διαρκή ομορφιά της αγαπημένης. Το σονέτο αποτυπώνει την αστάθεια της εποχής -άγριους ανέμους, τρεμάμενα μπουμπούκια, την ιδιοτροπία του καιρού- και την αντιπαραβάλλει με τη σταθερότητα της ομορφιάς της αγαπημένης, η οποία ξεπερνά τη φθορά του χρόνου.
Ο ποιητής αναγνωρίζει την αναπόφευκτη φθορά που επιφέρει ο χρόνος σε όλες τις φυσικές μορφές. Ωστόσο, σε μια ισχυρή διαβεβαίωση της αθάνατης δύναμης της ποίησης, δηλώνει ότι η ομορφιά της αγαπημένης θα διατηρηθεί για πάντα μέσα στους στίχους που γράφει.
8 σαιξπηρικές προσβολές για κάθε περίσταση – Μια βουτιά στον κόσμο της αιχμηρής ευστροφίας
Ουίλιαμ Σαίξπηρ – Σονέτο 18
Να σε συγκρίνω με τη μέρα τη καλοκαιριάτικη;
Πιο αγαπημένη έχεις μορφή και πιο τραβηχτική.
Άγριοι αέρηδες φυσούν
Και τα μικρά του Μάη μπουμπούκια τρέμουν,
Τα καλοκαίρια είναι μικρά,
Κάποτε λάμπει καυτερό το μάτι τ’ ουρανού,
Κάποτε η χρυσή θωριά του σκοτεινιάζει.
Έτσι και κάθε ομορφιά, ομορφιά κάποτε παύει να ΄ναι.
Από τύχη ή κι απ’ της φύσης τα γυρίσματα, μένει αστόλιστη, ξεφτίζει.
Μα το δικό σου αιώνιο καλοκαίρι ποτέ του δε θα ξεθωριάσει,
Κι ούτε θα χάσεις όποια σου δόθηκε ομορφιά.
Πως στη σκιά του ο Θάνατος σε πήρε, δε θα καυχηθεί
Στου χρόνου το αιώνιο κύλισμα σαν μεγαλώνεις.
Όσο ανασαίνει άνθρωπος και μάτια βλέπουν,
Τόσο θα ζουν και τούτοι οι στίχοι, ζωή να δίνουν
Και σ’ εσένα.
