Ο Οδυσσέας Ελύτης ρίχνει αυλαία στο επιβλητικό καλοκαίρι, αποτυπώνοντας της εφήμερη ομορφιά του και τη σπαρακτική μελαγχολία των φευγαλέων στιγμών.
Στο ακόλουθο ποίημα ο Ελύτης προσφέρει κάτι περισσότερο από έναν προβληματισμό για μια μοναδική στιγμή. Παρέχει έναν φακό μέσα από τον οποίο μπορούμε να δούμε την ευρύτερη ζωή, υποδηλώνοντας ότι η ικανότητα του καλοκαιριού να παίρνει μακριά το κάθε τι. Δεν είναι απλώς μια πράξη απώλειας, αλλά επίσης ένα αναπόσπαστο μέρος του κύκλου της ζωής και της αγάπης. Μέσα από το λυρικό και υποβλητικό ύφος, ο Ελύτης καλεί τους αναγνώστες να αγκαλιάσουν την ομορφιά αυτών των φευγαλέων στιγμών ως απαραίτητες για τον πλούτο της ζωής μας.
Οδυσσέας Ελύτης: «Σα να ‘μουν άλλος κι όχι εγώ μες στη ζωή πορεύτηκα…»
Οδυσσέας Ελύτης – «Όλα τα πήρε το καλοκαίρι»
Όλα τα πήρε το καλοκαίρι
τ’ άγριο μαλλί σου στην τρικυμία
το ραντεβού μας η ώρα μία
Όλα τα πήρε το καλοκαίρι
τα μαύρα μάτια σου το μαντίλι
την εκκλησούλα με το καντήλι
Όλα τα πήρε το καλοκαίρι
κι εμάς τους δύο χέρι με χέρι
Όλα τα πήρε το καλοκαίρι
με τα μισόλογα τα σβησμένα
τα καραβόπανα τα σχισμένα
Μες στις αφρόσκονες και τα φύκια
όλα τα πήρε τα πήγε πέρα
τους όρκους που έτρεμαν στον αέρα
Όλα τα πήρε το καλοκαίρι
κι εμάς τους δύο χέρι με χέρι
Οδυσσέας Ελύτης: «Όταν ακούς «τάξη», ανθρωπινό κρέας μυρίζει»
